Ένα από τα βασικά επιχειρήματα-κατηγορίες των Αμερικανών ιθυνόντων για την αποχώρησή τους από το Αφγανιστάν ήταν ότι ενώ από την πλευρά τους προσπάθησαν να εκπαιδεύσουν και να εξοπλίσουν τους Αφγανούς στην αντιμετώπιση των Ταλιμπάν, εκείνοι δεν τα κατάφεραν, παρά τον πακτωλό χρημάτων που έλαβαν. Το ίδιο επιχείρημα ακούστηκε και στον πόλεμο του Βιετνάμ, όταν οι νοτιοβιετναμέζοι αποδείχτηκαν ανεπίδεικτοι μαθήσεως και γι΄αυτό ηττήθηκαν από τους φτωχώτερους βορειοβιετναμέζους. Τόσο οι Βιετναμέζοι (ρεπορτάζ New York Times, 1975) όσο και οι Αφγανοί (ρεποτάζ Bloomberg, 2021) δεν κατάφερναν να αξιοποιήσουν την αμερικανική βοήθεια. Η ομοιότητα όμως των δύο πολέμων δεν σταματάει εκεί, αλλά επεκτείνεται και σε έναν άλλον αποφασιστικό παράγοντα: τα ναρκωτικά.

Ρεπορτάζ των New York Times το 1971 αποκάλυπτε πως ο αριθμός των φαντάρων χρηστών ηρωίνης που ακούγεται συχνότερα είναι περίπου το 10-15% του Αμερικανικού εκστρατευτικού σώματος στο Βιετνάμ. Δηλαδή, από τους περίπου 245.000-277.000 Αμερικανούς στρατιώτες, οι 37.000 άνδρες ήταν ναρκωμανοίς. Σύμφωνα μάλιστα με ακτιμήσεις αξιωματικών της δίωξης ναρκωτικών το ποσοσό εκτοξευόταν στο 25 %. Σύμφωνα με άλλες πηγές πάνω από το 1/3 των Αμερικανών στρατιωτών που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ έκαναν χρήση ηρωϊνης. Μονάδες που είχαν αφήσει εποχή για την μαχητικότητά τους στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν μετατραπεί σε «μονάδες πρεζάκιδων», όπως ανέφερε ο ιστορικός Alfred McCoy. Πολλοί Αμερικανοί στρατιώτες πέθαιναν από υπερβολική δόση και όχι από τα πυρά των Βιετκόνγκ.