Στα 1891, στην κατάμεστη αίθουσα διαλέξεων του Πανεπιστημίου Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, ένας άνδρας κρατά από μία μπρούτζινη μπάλα σε κάθε χέρι. Αγγίζει τους ακροδέκτες ενός μετασχηματιστή υψηλής τάσης και συχνότητας (που σήμερα ονομάζεται πηνίο Τέσλα) και για μια στιγμή, 250.000 βολτ τύλιξαν το σώμα του, σε μια φαντασμαγορική σκηνή που οι εφημερίδες της εποχής περιέγραψαν, με τον υπερφίαλο τρόπο που συνηθιζόταν, ως «η απαστράπτουσα δόξα των μυριάδων γλωσσών της ηλεκτρικής φλόγας»…

Όταν η ηλεκτρική αύρα διαλύθηκε, το κοινό διαπίστωσε με ανακούφιση ότι ο άνδρας παρέμενε σώος και αβλαβής. Ήταν ο Νίκολα Τέσλα, εφευρέτης του εναλλασσόμενου ρεύματος (AC) και με την παρουσίαση εκείνη, πήρε το ρίσκο να αποδείξει την ασφάλεια της εφεύρεσής του.

Ο λόγος για την ανάγκη αυτής της απόδειξης ήταν, ότι η πανίσχυρη Edison Electric Light Company, την οποία ίδρυσε ο επίσης διάσημος εφευρέτης, Τόμας Έντισον, διεξήγαγε εκστρατεία εναντίον του AC. Τα συστήματα του συνεχόμενου ρεύματος (DC), το οποίο προωθούσε ο Έντισον μέσω της εταιρίας του, έχαναν μερίδιο αγοράς από τον υποστηρικτή του Τέσλα, το επιχειρηματικό μεγαθήριο της εποχής, την Westinghouse Electric Company και, ως απάντηση, ο όμιλος Έντισον αποφάσισε να αμφισβητήσει την ασφάλεια του AC μέσω εντυπωσιακών ιστοριών στις εφημερίδες. Ο Τέσλα με τη δραματοποιημένη επίδειξή του στο Κολούμπια προσπάθησε να απαντήσει στην αρνητική δημοσιότητα.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1880, όταν η ηλεκτρική ενέργεια ήταν η «άγρια Δύση» της τεχνολογίας, κανείς δεν ήξερε τι είδους σύστημα επρόκειτο να επικρατήσει. Και «άγρια Δύση» σήμαινε σκληρός, ανελέητος, αθέμιτος ανταγωνισμός μέχρις εσχάτων. Ακριβώς αυτό συνέβη μεταξύ του Τέσλα και του Έντισον.

Ήταν ένας πόλεμος που περιλάμβανε, μεταξύ άλλων τρομακτικές επιδείξεις, προσπάθειες απαγόρευσης του AC. ακόμη και δημόσιες εκτελέσεις. Στο τέλος, ωστόσο, λόγω της ικανότητάς του να διανέμει σε ευρεία κλίμακα και φθηνή ηλεκτρική ισχύ, το εναλλασσόμενο ρεύμα κέρδισε.

Και εγένετο φως!

Η κοινή πεποίθηση ότι ο Τόμας Έντισον εφηύρε μόνος του τον ηλεκτρικό φωτισμό το 1879, δεν είναι αλήθεια. Το πρώτο ηλεκτρικό φως ήταν ο λαμπτήρας τόξου που εφευρέθηκε από τον Χάμφρι Ντέιβι το 1807. Εμπνευσμένος από την ηλεκτρική μπαταρία που εφευρέθηκε από τον Αλεσσάντρο Βόλτα το 1800, ο Ντέιβι είχε κατασκευάσει μια τεράστια ηλεκτρική μπαταρία στο υπόγειο του Βασιλικού Ινστιτούτου στο Λονδίνο. Για να δείξει τη δύναμη της μπαταρίας του, ο Ντέιβι συνέδεσε τους ακροδέκτες της μπαταρίας με δύο ράβδους άνθρακα. Όταν διαχώρισε τις ράβδους σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, το ρεύμα πήδηξε το κενό και έδωσε ένα λαμπρό φως. Κατά τα επόμενα 50 χρόνια οι εφευρέτες δούλεψαν για την ανάπτυξη των λαμπτήρων τόξου. Οι προσπάθειές τους όμως ήταν περιορισμένες, αφενός διότι έπρεπε να βασίζονται σε μπαταρίες, αφετέρου, για να επεκταθούν, χρειάζονταν μια νέα πηγή ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτή η νέα πηγή ήταν το δυναμό ή η γεννήτρια.

Το 1831 ο Μάικλ Φάραντέι, ο οποίος είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως βοηθός στο εργαστήριο του Ντέιβι, έδειξε ότι  αν τυλίξεις δύο σπείρες σύρματος αντιδιαμετρικά, σε έναν δακτύλιο από σίδηρο και διοχετεύσεις ηλεκτρικό ρεύμα στο ένα από τα δύο σύρματα, τότε εμφανίζεται ηλεκτρικό ρεύμα και στο άλλο σύρμα, αλλά μόνο όταν το ρεύμα στο πρώτο σύρμα ξεκινά ή διακόπτεται.

Η ονομασία που αποδόθηκε στο φαινόμενο ήταν «επαγωγή». Συνεχίζοντας τα πειράματα ο Φαραντέι κατέληξε σε δύο σημαντικά συμπεράσματα. Πρώτον, η ύπαρξη του σιδερένιου δακτυλίου δεν είναι απαραίτητη. Δεύτερον, το ρόλο του πρώτου σύρματος μπορούσε να παίξει και ένας ισχυρός μαγνήτης. Αυτό το συμπέρασμα ήταν ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, αφού σηματοδοτούσε τη δημιουργία ηλεκτρικού ρεύματος από μαγνήτη, με άλλα λόγια τη μετάβαση από τον μαγνητισμό στον ηλεκτρισμό. Η ηλεκτρομαγνητική επαγωγή ήταν γεγονός.

Με βάση την αρχή της ηλεκτρομαγνητικής επαγωγής του Φάραντέι, άρχισαν να κατασκευάζονται νέες συσκευές που στροβιλίζονταν με το χέρι ή από ατμοκινητήρα, για να παράξουν ισχυρό ηλεκτρικό ρεύμα.

Η δυνατότητα χρήσης λαμπτήρων τόξου για φωτισμό δρόμων και μεγάλων κτιρίων ώθησε τους ηλεκτρολόγους να βελτιώσουν τη γεννήτρια και το 1876 ο Τσαρλς Μπρας στο Κλίβελαντ σχεδίασε μια γεννήτρια DC που τροφοδοτεί τέσσερις λαμπτήρες τόξου σε ένα κύκλωμα σειράς. Τα ισχυρά φώτα του Μπρας χρησιμοποιήθηκαν για να φωτίζουν τους δρόμους, τα εργοστάσια και τα καταστήματα. Ο λαμπτήρας  τόξου ήταν ιδανικός για φωτισμό δρόμων και μεγάλων κτιρίων. Τόσο ιδανικός που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα στους ισχυρούς προβολείς που φωτίζουν τον ουρανό για τις ανάγκες κάποιας μεγάλης εκδήλωσης.

Ο Έντισον και ο φωτισμός πυράκτωσης

Αλλά ο λαμπτήρας τόξου δεν ήταν χρήσιμος εάν θέλαμε λιγότερο, πιο «μαλακό» ηλεκτρικό φως. Έτσι ο Έντισον αποφάσισε το 1878 να αφήσει την έρευνα πάνω στο τηλέφωνο και το φωνογράφο και να βυθιστεί σε ένα πεδίο για το οποίο δεν γνώριζε τίποτα: Τον ηλεκτρικό φωτισμό.

Για να δημιουργήσει μια μικρότερη λάμπα, ο Έντισον αποφάσισε να βασιστεί στην πυράκτωση, δηλαδή την ιδιότητα ενός αντικειμένου να εκπέμπει ένα έντονο φως όταν θερμαίνεται. Ο Έντισον πειραματίστηκε αρχικά με πλατίνα. Επειδή αυτό το μέταλλο έχει υψηλό σημείο τήξης, υπολόγισε ότι θα μπορούσε να περάσει ρεύμα από ένα νήμα πλατίνας και η θερμότητα θα προκαλούσε το φαινόμενο της πυράκτωσης. Ωστόσο, διαπίστωσε ότι το οξυγόνο εξασθενούσε την πλατίνα όταν θερμαινόταν. Για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα, ο Έντισον τοποθέτησε ένα μεταλλικό νήμα σε έναν κενό αέρος λαμπτήρα.

Ενώ το κενό, λόγω της έλλειψης οξυγόνου, βελτίωσε την απόδοση των λαμπτήρων του, η πλατίνα ήταν ακόμα πολύ δαπανηρή και είχε επίσης χαμηλή ηλεκτρική αντίσταση, πράγμα που σήμαινε ότι θα χρειαζόταν μεγάλα και ακριβά καλώδια από χαλκό, αν έβγαινε σε μαζική παραγωγή. Η πρόκληση τώρα ήταν να βρεθεί ένα νημάτιο υψηλής αντοχής και αυτό ήταν  ο άνθρακας. Το 1879, ο Έντισον και η ομάδα του πραγματοποίησαν τα πρώτα επιτυχημένα πειράματά τους τοποθετώντας ένα νήμα άνθρακα σε κενό λαμπτήρα και το πυράκτωσαν δίχως να το καταστρέψουν, καθώς δεν υπήρχε οξυγόνο για να το κάψει.

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ο Έντισον πραγματοποίησε μια μεγάλη επίδειξη λαμπτήρων με νημάτια άνθρακα, μπροστά σε ένα τεράστιο πλήθος που συγκεντρώθηκε στο εργαστήριο του Menlo Park.

Αλλά για να προχωρήσει στη μαζική παραγωγή της λάμπας πυράκτωσης, ο Έντισον έπρεπε να σχεδιάσει ένα ολόκληρο ηλεκτρικό σύστημα για να την τροφοδοτήσει, το οποίο μοντελοποίησε βασιζόμενος στα συστήματα φωταερίου που χρησιμοποιούνταν στις μεγάλες πόλεις. Τα συστήματα φωταερίου περιλάμβαναν κεντρικούς σταθμούς, υπόγειους αγωγούς, μετρητές και φωτιστικά σώματα. Ο Έντισον έφτιαξε τον πρώτο κεντρικό του σταθμό στην οδό Περλ στο Μανχάταν το 1882. Περιελάμβανε το οικονομικό κέντρο της Wall Street και τα γραφεία των εφημερίδων της Νέας Υόρκης, εξασφαλίζοντας, έτσι, την πρόσβασή του σε χρηματοδότηση και προβολή.

Για να αντισταθμίσει το υψηλό κόστος των κυκλωμάτων χαλκού που απαιτούνταν για τη μεταφορά ενέργειας στις λάμπες του, ο Έντισον σχεδίασε το σύστημα DC για πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα και ήταν πιο αποδοτικό εξυπηρετώντας τους πελάτες σε απόσταση άνω του ενός χιλιομέτρου από τον κεντρικό σταθμό.

Η «επέλαση» του εναλλασσόμενου ρεύματος

Όμως, η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπιζε ο Έντισον ήταν το γεγονός, ότι το σύστημά του ήταν οικονομικό μόνο στις πυκνοκατοικημένες πόλεις, όπου υπήρχαν αρκετοί πελάτες που θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν το κόστος τοποθέτησης των χάλκινων αγωγών που απαιτούνταν για το σύστημά του.

Στην Αμερική υπήρχαν πολλές πόλεις που είχαν τα χρήματα για ηλεκτροφωτισμό, αλλά ο πληθυσμός ήταν πολύ απλωμένος ώστε να δικαιολογεί το κόστος της εγκατάστασης ενός συστήματος Έντισον. Όποιος μπορούσε να μπει σε αυτή τη μεγαλύτερη αγορά ήταν βέβαιο ότι θα έκανε μια περιουσία.

Βλέποντας αυτή την ευκαιρία και το κενό που άφηνε ο Έντισον, ο Τζορτζ Γουέστινγκχάουζ (George Westinghouse) ανέπτυξε ένα σύστημα φωτισμού εναλλασσόμενου ρεύματος (AC). Ο Γουέστινγκχάουζ υπολόγισε, ότι εάν μεγάλωνε την τάση (ας πούμε στα 1.000 βολτ) που χρησιμοποιείται για τη μετάδοση του ρεύματος, θα μπορούσε να μειώσει το μέγεθος του δικτύου χαλκού. Ωστόσο, δεδομένου ότι η λήψη 1.000 βολτ στα σπίτια θα μπορούσε να είναι επικίνδυνη, ο Γουέστινγκχάουζ δανείστηκε μια συσκευή που εφευρέθηκε στην Ευρώπη, τον μετασχηματιστή, ο οποίος θα μπορούσε να μετατρέψει την τάση από 1.000 σε 110 V.

Αλλά οι μετασχηματιστές λειτουργούσαν μόνο με εναλλασσόμενο ρεύμα, πράγμα που σήμαινε, ότι το νέο σύστημα θα ήταν μια ριζική εγκατάλειψη του συνεχόμενου ρεύματος (DC) του Έντισον, το οποίο κυριαρχούσε. Στο σύστημα DC η τάση ήταν σταθερή (τυπικά 110 V), η οποία ήταν σχετικά ασφαλής για τους καταναλωτές. Η εγκατάσταση των συστημάτων συνεχούς ρεύματος ήταν απλή, διότι οι γραμμικοί σύνδεσμοι μπορούσαν να βασίζονται στις πρακτικές που χρησιμοποιούνται συνήθως σε τηλεφωνικά και τηλεγραφικά συστήματα.

Στο νέο σύστημα Westinghouse AC, όμως, η τάση στις γραμμές μετάδοσης θα εναλλάσσεται μεταξύ ενός μέγιστου θετικού 1.000 βολτ και μέγιστου αρνητικού 1.000 βολτ, πράγμα που σημαίνει ότι υπήρχε μεγαλύτερος κίνδυνος υπερφόρτωσης των νέων γραμμών μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Οι υψηλότερες τάσεις λοιπόν δημιούργησαν την ανάγκη στους μηχανικούς της Westinghouse Electric να αναπτύξουν καλύτερη μόνωση και νέα μέτρα ασφαλείας.

Ωστόσο σύντομα συνειδητοποίησαν ότι είχαν ένα οικονομικό πρόβλημα στα χέρια τους. Στην ιδανική περίπτωση, ένα σύστημα εναλλασσόμενου ρεύματος θα έπρεπε να καλύπτει ολόκληρη την πόλη, αλλά αυτό σήμαινε ότι το εργοστάσιο και το δίκτυο διανομής θα κόστιζαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια και για να αντισταθμιστεί αυτή η επένδυση, θα έπρεπε το εργοστάσιο να παράγει ηλεκτρική ενέργεια 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα. Για να γίνει αυτό, οι μηχανικοί συνειδητοποίησαν ότι θα χρειαστούν ένα ανάλογο κινητήρα. Ακριβώς σε αυτό το κρίσιμο σημείο, το 1887, εμφανίστηκε ο Τέσλα με την κατάλληλη εφεύρεση: Έναν ηλεκτροκινητήρα εναλλασσόμενου ρεύματος.

Ο Τέσλα γεννήθηκε το 1856 σε μια σερβική οικογένεια που τότε ζούσε στη σημερινή Κροατία. Ο πατέρας του ήταν Σέρβος ορθόδοξος ιερέας που έλπιζε ότι ο γιος του θα ακολουθήσει τα βήματά του. Ως έφηβος, όμως, ο Νίκολα χειραφετήθηκε από την πίστη, οδηγήθηε στην επιστήμη και σπούδασε μηχανική στην Πολυτεχνική Σχολή του Γκρατς της Αυστρίας.

Εκεί άρχισε να ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη ενός νέου ηλεκτροκινητήρα. Ενώ παρακολουθούσε πώς ένα μοτέρ συνεχούς ρεύματος (DC) προκάλεσε σπινθήρες κατά τη διάρκεια μιας επίδειξης, αποφάσισε να βρει έναν τρόπο να φτιάξει έναν κινητήρα χωρίς σπινθήρες. Το 1882, ενώ ζούσε στη Βουδαπέστη, βρήκε τη λύση.  Όλοι οι κινητήρες έχουν δύο σετ ηλεκτρομαγνητών. Ένα σετ είναι ακίνητο (ονομάζεται στάτορας) και το άλλο είναι τοποθετημένο σε περιστρεφόμενο άξονα (που ονομάζεται ρότορας). Η ρύθμιση του ρεύματος που τροφοδοτεί το κάθε σετ μπορεί να δημιουργήσει παρόμοιους μαγνητικούς πόλους ο ένας προς τον άλλο στον στάτορα και τον ρότορα. Όταν συμβεί αυτό, τα δύο σετ μαγνητών αποκλίνουν το ένα το άλλο και ο άξονας του κινητήρα γυρίζει.

Στον κινητήρα του, ο Τέσλα ενεργοποίησε και απενεργοποίησε το ρεύμα στους ηλεκτρομαγνήτες του στάτορα, δημιουργώντας έτσι ένα περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο. Καθώς το μαγνητικό πεδίο στον στάτορα περιστρέφεται, προκαλεί ένα αντίθετο ηλεκτρικό πεδίο στον ρότορα, κάνοντάς τον να περιστρέφεται. Ο Τέσλα ήξερε ότι το περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο μπορούσε να δημιουργηθεί χρησιμοποιώντας εναλλασσόμενο ρεύμα αντί για συνεχόμενο, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε πώς να το επιτύχει.

Ο Τέσλα προσπάθησε να αποκτήσει τις πρακτικές γνώσεις που απαιτούνταν για να τελειοποιήσει τον κινητήρα του. Αφού βοήθησε στην εγκατάσταση ενός τηλεφωνικού κέντρου στη Βουδαπέστη, μετακόμισε στο Παρίσι για να εργαστεί στην εταιρεία Continental Edison για την εγκατάσταση συστημάτων ηλεκτροφωτισμού σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Το 1884 ο Τέσλα μετατέθηκε στο Edison Machine Works στη Νέα Υόρκη. Εκεί του ανατέθηκε να σχεδιάσει ένα σύστημα φωτισμού τόξου. Μετά από μια διαφωνία οικονομικής φύσης για τα σχέδιά του, ο Τέσλα παραιτήθηκε αηδιασμένος από την εταιρία.

Έστησε μια εταιρία με κεφάλαια υποστηρικτών του και παρουσίασε το δικό του σύστημα φωτισμού τόξου, αλλά η εταιρεία σύντομα χρεοκόπησε. Μέσα σε μεγάλες δυσκολίες κατάφερε να υποβάλει αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας για έναν θερμομαγνητικό κινητήρα. Ο Τέσλα προσπάθησε να τελειοποιήσει τον θερμομαγνητικό κινητήρα, αλλά όταν αποδείχθηκε ανέφικτο, οι χρηματοδότες του τον ενθάρρυναν να επιστρέψει στον κινητήρα εναλλασσόμενου ρεύματος. Το 1887 ο Τέσλα ανακάλυψε ότι θα μπορούσε να παράγει ένα περιστρεφόμενο μαγνητικό πεδίο χρησιμοποιώντας δύο ξεχωριστά εναλλασσόμενα ρεύματα τροφοδοτούμενα σε ζεύγη πηνίων σε αντίθετες πλευρές του στάτορα. Οι σύγχρονοι μηχανικοί θα έλεγαν ότι ο κινητήρας του Τέσλα  λειτουργούσε σε «ρεύμα δύο φάσεων». Κατέθεσε διπλώματα ευρεσιτεχνίας που καλύπτουν γενικά τους κινητήρες εναλλασσόμενου ρεύματος, καθώς και την ιδέα ότι το εναλλασσόμενο ρεύμα πολλαπλών φάσεων μπορεί να ηλεκτροδοτήσει σημεία σε μεγάλες αποστάσεις.

Ο Γουέστινγκχάουζ αγόρασε τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του Τέσλα για 200.000 δολάρια (5 εκατομμύρια σημερινά δολάρια).

Η Μάχη των ρευμάτων

Εξοπλισμένος με ένα σύστημα εναλλασσόμενου ρεύματος που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει λάμπες και κινητήρες, ο Γουέστινγκχάουζ ανυπομονούσε να χτυπήσει  τον βασικό ανταγωνιστή του, την Edison Electric Light Company.

Έτσι, η Westinghouse ανέλαβε τα συμβόλαια για τις ίδιες περιοχές που δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει το σύστημα Edison DC, δηλαδή τις πόλεις όπου ο πληθυσμός ήταν απλωμένος σε μια ευρεία περιοχή. Ταυτόχρονα, υπολογίζοντας τα μακροπρόθεσμα κέρδη και για να προλαβαίνει τον Έντισον στις νέες αγορές, η Westinghouse μειοδοτούσε συνεχώς στους διαγωνισμούς συμβάσεων και πολύ συχνά έχτισε νέους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας κάτω από το κόστος.

Οι τακτικές της Westinghouse τρόμαξαν τον Έντισον. Το 1888, μετά την απώλεια σημαντικών συμβάσεων για το φωτισμό του Ντένβερ και της Μινεάπολης, ένας από τους διευθυντές της Edison, ο Φράνσις  Χάστινγκς, αποφάσισε να αντιδράσει επιτιθέμενος στην ασφάλεια του συστήματος της Westinghouse Electric AC.

Καθώς εγκαταστάθηκαν τα πρώτα συστήματα εναλλασσόμενου ρεύματος, υπήρχαν αναπόφευκτα ατυχήματα κυρίως με την υπερφόρτωση των γραμμών στις υψηλότερες τάσεις. Με το κατάλληλο «λόμπινγκ» στα μεγαθήρια της ενημέρωσης, οι εφημερίδες «φούσκωσαν» πολύ γρήγορα αυτά τα ατυχήματα. Μάλιστα, η Edison έφτασε στο σημείο να μαζεύει δημοσιογράφους και να σκοτώνει μπροστά τους αδέσποτα σκυλιά με ηλεκτροπληξία, χρησιμοποιώντας τον «δαιμονικό» εξοπλισμό της Westinghouse Electric AC!

Ο πόλεμος έφτασε στο αποκορύφωμά του, όταν άνθρωπος της Edison, εκμεταλλευόμενος τη δημόσια συζήτηση για το αν μπορούσε να βρεθεί εναλλακτικός, πιο «ανθρώπινος» τρόπος εκτέλεσης θανατικής ποινής από τον απαγχονισμό, έπεισε τους αρμόδιους ότι το εναλλασσόμενο ρεύμα ήταν ιδανικό. Αγόρασε μεταχειρισμένο εξοπλισμό της Westinghouse και με αυτόν εκτελέστηκε ο καταδικασμένος Γουίλιαμ Κέμλερ το 1890. Φυσικά, οι εφημερίδες τον εμφάνισαν ως εκτελεσμένο…  από την Westinghouse.

Ήταν αυτή η προπαγανδιστική εκστρατεία που οδήγησε τον Τέσλα το 1891 να χρησιμοποιήσει ο ίδιος το σώμα του για να περάσει από πάνω του 250.000 βολτ, τα οποία, λόγω του πηνίου που εφηύρε, «ταξίδεψαν» πάνω του χωρίς να τον βλάψουν.

Το εναλλασσόμενο ρεύμα επικρατεί

Ενώ η Edison πολεμούσε στο πεδίο της κοινής γνώμης, η Westinghouse και ο Τέσλα επικράτησαν στον τομέα της μηχανικής και των επιχειρήσεων. Η Westinghouse αποφάσισε να κάνει μια εντυπωσιακή επίδειξη του συστήματος AC, ηλεκτροδοτώντας χιλιάδες φώτα στην Διεθνή Έκθεση του 1893 στο Σικάγο. Οι επισκέπτες δεν ήταν μόνο ενθουσιασμένοι από την ομορφιά του νυχτερινού φωτισμού, αλλά πείστηκαν ότι το AC ήταν το μέλλον.

Παράλληλα ο Τέσλα κινήθηκε παρασκηνιακά για να πείσει επενδυτές της Wall Street ότι στον γιγαντιαίο υδροηλεκτρικό σταθμό στους καταρράκτες του Νιαγάρα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν σύστημα AC για να μεταφέρουν ηλεκτρικό ρεύμα σε πόλεις σε ολόκληρη την πολιτεία της Νέας Υόρκης.

Όπως εκτιμά το National Geographic, μετά τον Νιαγάρα, δημιουργήθηκε το βασικό μοτίβο της αμερικανικής βιομηχανίας ηλεκτρικής ενέργειας. Για μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, η ισχύς εναλλασσόμενου ρεύματος έχει παραχθεί και διανεμηθεί σε τεράστια κλίμακα για χρήση από επιχειρήσεις και οικιακούς πελάτες. Επειδή το κόστος για την κατασκευή νέων εγκαταστάσεων είναι υψηλό και τα οριακά κέρδη στην πώληση της ηλεκτροενέργειας είναι χαμηλά, οι επιχειρήσεις επιδιώκουν να στήνουν ολοένα και μεγαλύτερα δίκτυα, πρώτα σε ολόκληρες πόλεις, στη συνέχεια σε ολόκληρα κράτη και τελικά σε περιοχές που καλύπτουν πολλαπλά κράτη. Με αυτόν τον τρόπο, συνεχίζουν να βασίζονται στην πολυφασική τεχνολογία του εναλλασσόμενου ρεύματος στην οποία πρωτοπόρησαν ο Τέσλα και ο  Westinghouse.