Τριάντα χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από την εν κρυπτό μεταφορά της κίνητης βασιλικής περιουσίας από το Τατόι, που μένει στην ιστορία ως “μεγάλο ριφιφί”, τίτλος πολύ εντυπωσιακός αφού αναφέρεται ξεκάθαρα σε ληστεία που διαπράττει μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, επ’ οφελεία  της πρώην βασιλικής οικογένειας της χώρας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. 

Η …ενδοοικογενειακή κόντρα μεταξύ παλατιού και συνταγματαρχών, λήγει τον Ιούνιο του 1973 όταν  με το άλα -χούντα δημοψήφισμα, το κράτος παίρνει όλη την κινητή και ακίνητη βασιλική περιουσία δίνοντας στους εστεμμένους 120 εκατ. δρχ. :

«Κινητά πράγματα ανήκοντα κατά κυριότητα εις τον τέως Βασιλέα Κωνσταντίνο ή μέλη της οικογένειας, η οποία εβασίλευε εν Ελλάδι, ως ταύτα ορίζονται εν τω συννημένω το παρόντι πίνακι, κηρύσσονται αναγκαστικώς απαλλιοτρωτέα και απαλλοτριούνται, περιερχόμενα αυτοδικαίως, από της ενάρξεως της ισχύος του παρόντος, εις την κυριότηταν του Δημοσίου άνευ ετέρας διατυπώσεως (…) Η νομή των ως άνω πραγμάτων θεωρείται περιερχόμενη εις το Δημόσιον, συνεπαγομένη  την υπ’ αυτού άσκησιν παντών των συναφών δικαιωμάτων και εξουσιών, από της ενάρξεως ισχύος του παρόντος». (Άρθρο 3 Ν.Δ 225/73 ΦΕΚ 278/5.10.73).

Όταν μιλάμε για βασιλική περιουσία αναφερόμαστε  σε ακίνητα 76.000 στρεμμάτων σε Τατόι, Μον Ρεπό και Πολυδένδρι, και κινητή που για την καταγραφή της χρειάζονται 222 σελίδες καταγραφής στο ΦΕΚ…

Η πτώση της δικτατορίας ένα χρόνο μετά, “κληρονομεί” το ζήτημα στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που επιχειρούν να το λύσουν με δύο τρόπους :δημιουργία επταμελούς επιτροπής διαχείρισης της βασιλικής περιουσίας “μέχρι του οριστικού καθορισμού της μορφής του πολιτεύματος”, και δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος έξι μήνες μετά που στέλνει οριστικά τον θεσμό στον κάλαθο της ελληνικής ιστορίας.  Λύνεται με αυτό τον τρόπο το ζήτημα της βασιλικής περιουσίας ; Όχι…

Τα επόμενα χρόνια οι κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου συνεχίζουν τις διαπραγματεύσεις για την τύχη της περιουσίας, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Η χρυσή “ευκαιρία” της οικογένειας Γλίξμπουργκ έρχεται με την άνοδο στην εξουσία της Ν. Δ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τον Απρίλιο του 1990. Ο Κωνσταντίνος σπεύδει άμεσα – μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για κυβέρνηση με πλειοψηφία μόλις ενός βουλευτή- να κάνει αίτημα για εξαγωγή της κινητής περιουσίας στο εξωτερικό. Ο σταθερός στη στενή σχέση με τον Κωνσταντίνο και στις πρόσφατα εκφρασμένα απόψεις περί “άδικου” δημοψηφίσματος Μητσοτάκης, όχι μόνο υιοθετεί το βασιλικό αίτημα αλλά δημιουργεί μυστική κυβερνητική επιτροπή από τους υπουργούς Οικονομικών και Πολιτισμού –Ιωάννη Παλαιοκρασσά  και Τζανή Τζαννετάκη αντίστοιχα- για να αξιολογήσει την ακίνητη βασιλική περιουσία. 

Η, μυστική, συμφωνία προβλέπει ο Κωνσταντίνος  δίνει στο ελληνικό δημόσιο τα κτήματα Τατοΐου, Μον Ρεπό στην Κέρκυρα και στο Πολυδένδρι ώστε να μπορέσει να πάρει την οικοσυσκευή του, ενώ του χαρίζονται και φόροι 400 εκατ. δρχ. Αρχικά, η συμφωνία μοιάζει ιδανική για το Δημόσιο αφού έρχονται στην κυριότητα του μεγάλες εκτάσεις έναντι μιας οικοσυσκευής, αλλά υπάρχουν δύο “μικρές λεπτομέρειες”. Αυτό που χαρακτηρίζει ο Κωνσταντίνος ως “οικοσυσκευή” είναι αντικείμενα αμύθητης αξίας που υπερβαίνουν αυτή των κτημάτων, ενώ παράλληλα κάποια εξ αυτών θεωρούνται αρχαιολογικοί θησαυροί που δεν μπορούν να εξαχθούν. 

Το δεύτερο…πρόβλημα “λύνεται” με έναν απίστευτο για δυτική δημοκρατία τρόπο : Στις 13 Φεβρουαρίου 1991 ο ναύαρχος Σταυρίδης καταγγέλλει στο αστυνομικό τμήμα Κηφισίας διάρρηξη “αγνώστων αντικειμένων” στο Τατόι, που αφού είναι “άγνωστα” δεν μπορεί να γνωρίζουμε ούτε πόσο πολύτιμα είναι, ούτε αν μπορούν να εξαχθούν νόμιμα από τη χώρα…Τέσσερις ημέρες (τελευταία Κυριακή της Αποκριάς), το ριφιφί ολοκληρώνεται με την μυστική μεταφορά σε εννέα κοντέινερ με μεικτό βάρος 32 τόνων που περιέχουν σε 1.104 κιβώτια απροσδιόριστο αριθμό αντικειμένων αμύθητης αξίας “οικοσυσκευής” στο υπό γερμανική σημαία καράβι “Τζοάνα Μόρχαντ” που μεταφέρονται, μέσω Ολλανδίας, στο Λονδίνο.

Βουλή και πολίτες θα έμεναν στο σκοτάδι, αν ένας φορτοεκφορτωτής δεν ενημέρωνε δημοσιογράφο που “βγάζει” το θέμα στην επιφάνεια. Στον πολιτικό σάλο που ξεσπά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη άλλοτε λέει ψέμματα ότι έχει ενημερώσει τα πολιτικά κόμματα, κάτι που δεν ισχύει, άλλοτε μέσω του υπουργού Οικονομίας I. Παλαιοκρασσά δηλώνει άγνοια :

«Δεν ξέρω τι περιείχαν. Η επιτροπή γνωρίζει,Πού να ξέρω; Εγώ είμαι στην Άνδρο. Φαντάζομαι ότι έχει γίνει καταγραφή, εγκρινόταν τι θα μπει στο κάθε κοντέινερ και έχουν σφραγιστεί…».

Ακολουθούν συζητήσεις πολιτικών αρχηγών για το  απίστευτο ζήτημα στη Βουλή και νόμος του 1992 που κυρώνει την συμφωνία Μητσοτάκη- Κωνσταντίνου, αλλά ακυρώνεται από την επόμενη κυβέρνηση Παπανδρέου.  Ο Κωνσταντίνος στρέφεται κατά του Ελληνικού Δημοσίου και τελικά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του επιδικάζει το 2002 13.7 εκατ. ευρώ τα οποία καταβάλλει το Ελληνικό Κράτος από τον  προϋπολογισμό “φυσικών καταστροφών”…