Το ένταλμα σύλληψης του εκδότη του Documento Κώστα Βαξεβάνη, επειδή δημοσίευσε το εξώδικο αστυνομικών της ΓΑΔΑ με τις υπογραφές τους, ήταν μία κορύφωση του κυβερνητικού αυταρχισμού.

Θρυαλλίδα ήταν η δημοσίευση καταγγελιών για βασανισμούς πολιτών στη ΓΑΔΑ μετά τα γεγονότα στη Νέα Σμύρνη.

Αντί να υποστηρίξουν αξιόπιστη έρευνα για τεκμηριωθεί τι ακριβώς συνέβη και με ποιων την υπαιτιότητα, ώστε να υπάρξει διαφάνεια, λογοδοσία και καταλογισμός ευθυνών, στράφηκαν κατά των ΜΜΕ που έκαναν το καθήκον τους, να δώσουν βήμα σε πολίτες που προχώρησαν σε επώνυμες καταγγελίες και να ασκήσουν έλεγχο στην κυβέρνηση.

Στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν υποχρέωση των ΜΜΕ να μεταδίδουν την κυβερνητική προπαγάνδα ως ρεπορτάζ και να μη μεταδίδουν πληροφορίες που εκθέτουν την κυβέρνηση. Κάθε φορά που προκύπτει κάτι το οποίο ξεφεύγει από τον έλεγχό τους, απαξιώνουν την ενημέρωση ως κατασκευασμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.

Με την οικονομική στήριξη των προθύμων (λίστα Πέτσα κοκ), με τον εκφοβισμό των ανυπάκουων και με την καλλιέργεια της υπόσχεσης ότι οι καλές υπηρεσίες θα ανταμειφθούν καταφέρνουν σε μεγάλο βαθμό να περιορίζουν τις ζημιές.

Ο μεγάλος τους μπελάς είναι τα social media όπου παρουσιάζονται βίντεο που δεν πρέπει και αποκαλύπτονται γεγονότα που ήθελαν να κρατήσουν στο σκοτάδι.

Στην υπόθεση Βαξεβάνη ένα από τα πλέον εντυπωσιακά στοιχεία είναι η απάθεια και η σιωπή του πολιτικομιντιακού συστήματος. Η προσπάθεια φίμωσης ενός δημοσιογράφου αντιμετωπίστηκε σαν συνηθισμένο – μεμονωμένο περιστατικό που αφορά τη συγκεκριμένη εφημερίδα και τον συγκεκριμένο εκδότη στο πλαίσιο μίας κανονικής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Η ΝΔ ξεμπέρδεψε τονίζοντας ότι Βαξεβάνης και ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζονται χωρίς ούτε μια λέξη για την ταμπακέρα, δηλαδή για την πολιτικά καθοδηγούμενη προσπάθεια ενός μηχανισμού της ΕΛΑΣ να συντρίψει κάθε κριτική για απαράδεκτες πρακτικές και συμπεριφορές της.

Από εκεί και πέρα η κυβέρνηση δεν πιέστηκε ιδιαίτερα να πάρει θέση για το φαινόμενο «Ερντογανισμού» ούτε από κόμματα ούτε από ΜΜΕ.

Με τη βεβαιότητα ότι δεν τους αφορά η νέα επιθετική εκδήλωση καθεστωτισμού, την προσπέρασαν. Είναι μια βεβαιότητα που μπορεί να αποδειχθεί αυταπάτη στην πορεία του χρόνου. Γιατί όσο αποδυναμώνεται ένα καθεστώς τόσο δυναμώνει ο αυταρχισμός του, λιγοστεύουν οι φίλοι του και πληθαίνουν οι εχθροί του.