Η αδιανόητη επίθεση των ΜΑΤ στο κοινό που παρακολουθούσε τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό. Εντάσσεται σε μια συνολική κυβερνητική στρατηγική για την επαναφορά του δόγματος “νόμος και τάξη” στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας και για την τιμωρία της νέας γενιάς που δεν γοητεύεται από τη ΝΔ και τον Κυρ. Μητσοτάκη.

Η φυλασσόμενη από ΜΑΤ πανεπιστημιακή αστυνομία έχει προκαλέσει τη θυμηδία ακόμη και των επαγγελματιών υπερασπιστών της κυβέρνησης. Η δυσκολία της να εφαρμόσει έναν νόμο που δεν έχει την έγκριση της πανεπιστημιακής κοινότητας αντιμετωπίζεται από τους βασιλικότερους τους βασιλέως της ΝΔ σαν αδυναμία και σαν έλλειψη πυγμής.

Γι αυτό και η βίαιη διάλυση μιας συναυλίας με πλήθος και νεανικό πάθος ήταν ένα ξέσπασμα του συστήματος Μητσοτάκη για να δείξει ότι τολμά να συγκρουστεί με τους “ανυπότακτους” των ΑΕΙ που δεν πειθαρχούν στις κυβερνητικές αποφάσεις για ευταξία.

Για τη ΝΔ οι ηλικίες 18-25 είναι οι πιο δύστροπες. Η υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι σαφής και αναμφισβήτητη, ενώ η υποχώρηση της ΔΑΠ στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές ήταν μια ισχυρή απόδειξη ότι, παρά την οργανωτική υπεροπλία της, η φοιτητική παράταξη του κυβερνώντος κόμματος συρρικνώνεται.

Με τις ανακοινώσεις για τη στέγη η κυβέρνηση απευθύνεται στους νέους που της γυρνούν την πλάτη προσπαθώντας να τους πείσει ότι η επανεκλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη τους συμφέρει, είναι για το καλό τους.

Αλλά επειδή για τη Δεξιά ισχύει ότι “όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος”, στο ΑΠΘ επελέγη η ράβδος για να σκεπαστεί η μουσική της διαμαρτυρίας απέναντι στο σύννεφο της καταστολής που μόνο στις εκλογές μπορεί οριστικά να διαλυθεί.