Τα τελευταία και πιο σπαρταριστά περιστατικά “συνδικαλιστικού ακτιβισμού” έριξαν και το τελευταίο προπέτασμα που θα μπορούσε να συνδέει την ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ με το στοιχειώδες θεσμικό κύρος της ηγεσίας ενός τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού σωματείου. Μπορεί να συντηρήθηκε για καιρό στην επιφάνεια, επιδιώκοντας να βρίσκεται σε σκληρή αντιπαράθεση με τον Αν. Υπουργό Υγείας, όμως πλέον η δράση της έχει ξεπεράσει την πλέον ξεκαρδιστική κωμωδία.

Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ) Μιχάλης Γιαννάκος ξεκίνησε τη μέρα του μια φαιδρή όσο και σουρεαλιστική δράση που “έριξε” το διαδίκτυο, καταθέτοντας λουλούδια, υπό τους ήχους εμβατηρίων, στον “Δρομέα” του Βαρώτσου απέναντι από το Χίλτον!

Σαν να μην έφτανε αυτό, λίγο αργότερα ο ίδιος, περιστοιχισμένος από μια κουστωδία δημοσιογράφων και καμερών που τον ακολουθούν σχεδόν σε όλες του τις εμφανίσεις, επιχείρησε να  εισβάλει μόνος του σε … λάθος Υπουργείο: Βρέθηκε εναντίον ενός ανυποψίαστου αστυνομικού που τον πληροφόρησε οτι βρίσκεται στο Υπουργείο Εσωτερικών και όχι στο Υπουργείο Εργασίας. Η δε αναζήτηση του σωστού Υπουργείου με τον τηλεβόα στο χέρι “τερμάτισε” την κωμωδία. 

Το βίντεο με την κατάθεση λουλουδιών στον Δρομέα

Και η απόπειρα εισβολής σε λάθος υπουργείο…

Η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ όταν δεν αυτογελοιοποιείται όπως την Πέμπτη, ειδικεύεται σε διάφορους “ακτιβισμούς”, όπως η ρίψη σανού έξω από Υπουργεία αλλά και βίαιες εισβολές ή καταστροφές, όπως πρόσφατα όταν “μέλη της κατέβασαν” την είσοδο του Υπουργείου Οικονομίας και έστειλαν στο Νοσοκομείο τον υπάλληλο της ασφάλειας. Θα μπορούσε κανείς να τη θεωρήσει γραφική φράξια αν δεν είχε την ευθύνη να εκπροσωπεί (;) εργαζόμενους ενός σημαντικού κλάδου του δημόσιου τομέα με βαριά καθήκοντα και σημαντικά προβλήματα. Και μπορεί σήμερα η ηγεσία της Ομοσπονδίας να πλειοδοτεί στην υπερβολή μιας ακραίας αντιπολιτευτικής υστερίας, όμως τα χρόνια των πρώτων μνημονίων που η Δημόσια Υγεία λεηλατήθηκε και τα συμφέροντα των εργαζομένων κατεδαφίστηκαν, δεν έκανε ποτέ αισθητή την παρουσία της, ούτε επέδειξε την παραμικρή “επαναστατικότητα”.

Το βασικό πρόβλημα με αυτές τις συμπεριφορές είναι πως πλήττουν το κύρος του συνδικαλιστικού κινήματος. Πολλές οργανώσεις, όπως μαρτυρά η κραυγαλέα περίπτωση της ΠΟΕΔΗΝ, έχουν μετατραπεί σε κοματικά παραμάγαζα που διαμαρτύρονται για πολιτικές σκοπιμότητες και όχι για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Όσοι συμμετέχουν στις διαδικασίες ανάδειξης των ηγεσίων αυτών των οργανώσεων θα πρέπει να αναλογιστούν αν όντως τους εκπροσωπούν και αν διαθέτουν τη στοιχειώδη σοβαρότητα για να το κάνουν. Γιατί καθώς φαίνεται τρέφονται από την αδιαφορία των εργαζομένων και εξυπηρετούνται από την απαξίωση.