Η εικόνα είναι συγκλονιστική. Ένα ζώο που θα έπρεπε να ζει ελεύθερο στη φύση και έχει εγκλωβιστεί στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο κατάφερε να δραπετεύσει και το πλήρωσε με τη ζωή του. Παρόλο που δόθηκε οδηγία σε όσους βρίσκονταν στο πάρκινγκ -όπου κατέφυγε ο χιμπατζής- να μείνουν μέσα στα αυτοκίνητα τους, κρίθηκε από τους αρμόδιους ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να τον ακινητοποιήσουν από το να τον σκοτώσουν.

Ένα θέμα προς συζήτηση είναι τα πρωτόκολλα που ισχύουν σε τέτοιους χώρους και αν τηρήθηκαν τα προβλεπόμενα. Άλλο θέμα, περισσότερο ουσιώδες, είναι αν πρέπει να υπάρχουν τέτοιοι χώροι.

Στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο προφανώς οι συνθήκες είναι καλύτερες από αυτές που υπάρχουν αλλού και υπήρχαν άλλοτε αλλά το ηθικό ζήτημα παραμένει πάντα ίδιο: Μπορούν να χρησιμοποιούνται τα ζώα ως αντικείμενα για να “ψυχαγωγούνται” τα παιδιά και να περνούν την ώρα τους οι μεγάλοι; Είναι σωστό ζώα που ανήκουν στην άγρια φύση να αιχμαλωτίζονται για εμπορικούς λόγους;

Ξέρουμε πια πόσο η ασυδοσία στην κτηνοτροφία έχει επηρεάσει την κλιματική αλλαγή και τη δημόσια υγεία, ενώ με τον κορονοϊό καταλάβαμε πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η επέκταση του αστικού ιστού και η στέρηση ζωτικού χώρου στην πανίδα.

Παρόλα αυτά, παρά τις εφιαλτικές επιπτώσεις της διαταραχής του οικοσυστήματος, η συζήτηση που γίνεται για τα δικαιώματα των ζώων περιορίζεται στην αυστηροποίηση της νομοθεσίας για την κακοποίηση τους, σε πολιτικές (πχ στείρωση) για τη μείωση των αδέσποτων και σε καμπάνιες υπέρ της υιοθεσίας.

Επειδή η αλλαγή μοντέλου για την παραγωγή κρέατος προσκρούει σε θηριώδη οικονομικά συμφέροντα, ας ξεκινήσουμε από τα πιο απλά.

Δεν μπορούν να λειτουργούν ζωολογικοί κήποι (ούτε τσίρκο βέβαια) σε μια χώρα που θέλει να λέγεται πολιτισμένη, ακόμη και αν τα ζώα δεν κρατούνται σε κλουβιά αλλά έχουν περισσότερο ελεύθερο χώρο για να κινηθούν.

Δεν πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν ότι τα ζώα είναι πλάσματα προς εκμετάλλευση ούτε να χαίρονται σαν να βλέπουν κινούμενα σχέδια όταν τα πλησιάζουν στη φυλακή τους.

Οι φωνές που ακούγονταν στο πάρκινγκ του Αττικού Ζωολογικού Κήπου, “αφήστε τον ήσυχο”, είναι μια ελπίδα – μικρή.