Το πρώτο επίπεδο είναι η θυμηδία: Τα πλατάνια που ευδοκιμούν όπου υπάρχει πολύ νερό θα δοκιμαστούν στην ξεραϊλα της Πανεπιστημίου που δεν είναι καν βέβαιο ότι θα αντέξει τις ρίζες τους.

Το δεύτερο επίπεδο είναι η απορία: Με βάση ποιες επιστημονικές εισηγήσεις έχει όλες αυτές τις ακατανόητες και επιζήμιες ιδέες ο δήμαρχος Αθηναίων Κ. Μπακογιάννης; Ποιοι τον συμβουλεύουν και πώς αποφασίζει για τόσο σοβαρά θέματα που αφορούν το αστικό περιβάλλον και την καθημερινότητα του πολίτη;

Το τρίτο επίπεδο είναι η αγανάκτηση: Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζει σαν οικογενειακή περιουσία του το κέντρο της Αθήνας; Και γιατί γίνεται ανεκτή η αλαζονεία του; Από πού και ως πού συμπεριφέρεται σαν μεγαλοτσιφλικάς που λογαριασμό δεν δίνει σε κανέναν για τον τρόπο με τον οποίο αξιοποιεί τις εκτάσεις του;

Η περίπτωση του Κ. Μπακογιάννη είναι πραγματικά εντυπωσιακή: Ξόδεψε τεράστια ποσά για τον “Μεγάλο Περίπατο” που απέτυχε, εξόργισε και, τελικά, ακυρώθηκε χωρίς ποτέ να λογοδοτήσει. Και αντί να αναλάβει την πολιτική ευθύνη της εσφαλμένης απόφασης, προχωρά σε νέο λάθος, επίσης δαπανηρό, χωρίς -και πάλι- διαφάνεια.

Με τον αέρα που του δίνει η ασυλία του στα ΜΜΕ και η επικοινωνιακή δυναμική του συχνά με όρους life style, αντιμετωπίζει την Αθήνα σαν φέουδο και σαν πεδίο ακριβών πειραμάτων με τα οποία επιχειρεί να χτίσει το πολιτικό του μέλλον.

Είναι ασυγκράτητος και ανεξέλεγκτος. Εχει πλήρως εσωτερικεύσει την κουλτούρα της οικογένειας για την αντιμετώπιση της εξουσίας ως ευκαιρίας καριέρας, για την περιφρόνηση των “κάτω”, για τη μετατροπή της πολιτικής σε business και την υποκατάσταση της λογοδοσίας από την προπαγάνδα.

Λένε πως η σχέση του με τον θείο του πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη είναι ανταγωνιστική, με την έννοια ότι συγκρούονται οι φιλοδοξίες τους. Στην πραγματικότητα μοιάζουν πάρα πολύ στον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα δημόσια αγαθά και την εξουσία: Ολα δικά τους και για το συμφέρον τους.

Και αν το άγαλμα δεν μοιάζει στην Μαρία Κάλλας τόσο το χειρότερο για τη θρυλική σοπράνο…