H αυτοκτονία του 15χρονου στην Αργυρούπολη δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία που οφείλειται στο σχολικό εκφοβισμό, αλλά μια απόδειξη ότι εκπαίδευση, γονείς και κρατικές δομές δεν έχουν διαμορφώσει ακόμη τη γνώση και τα αποτελεσματικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του φαινομένου.

Ο έφηβος αυτόχειρας βρέθηκε απαγχονισμένος στο σπίτι του  και περιέγραψε με σκληρούς όρους στο σημείωμά του την κατάσταση που βίωνε, κατονομάζοντας τους 6 συμμαθητές του είχαν κάνει τη ζωή του κόλαση.

Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι σύγχρονο πρόβλημα. Yπήρχε πάντα στο σχολικό περιβάλλον. Εκδηλώνεται σε διαφορετικές συνθήκες και με νέες παραμέτρους όπως τα κοινωνικά δίκτυα που μεγεθύνουν την επίπτωση. Το Υπουργείο Παιδείας  έχει διαμορφώσει πρωτόκολλα και παρατηρητήρια και έχει επιμορφώσει τους εκπαιδευτικούς. Όμως παρατηρείται σχολεία ή εκπαιδευτικοί να υποβαθμίζουν τα περιστατικά είτε για να αποφύγουν την παρεπόμενη γραφειοκρατία και εποπτεία, είτε για την επίπτωση στη φήμη του σχολείου αλλά, σε κάποιες περιπτώσεις, και λόγω της βαρύτητας των οικογενειών που εμπλέκονται. 

Σε αυτό το μήκος κύματος και η επισήμανση του Σ. Θεοδωράκη μετά το περιστατικό που ζητά να «σπάσει ο κύκλος της σιωπής» και η βολική άγνοια που επικακαλούνται όσοι «πέφτουν από τα σύννεφα» μετά από κάθε περιστατικό. Οι ευθύνες δεν είναι αόριστες και αόρατες γιατί πριν από κάθε τέτοιο τραγικό περιστατικό εκδηλώνονται συγκεκριμένες συμπεριφορές με π​ροφανείς​ ενδείξεις. Ο θάνατος ενός έφηβου πιέζει όχι μόνο για την εξεύρεση όσων έχουν ευθύνη αλλά και για να αποφευχθούν αντίστοιχα περιστατικά στο μέλλον. ​Βασικό ζητούμενο, να μάθουν όλοι και κυρίως τα παιδιά, να σέβονται το ένα το άλλο και να μιλούν για το πρόβλημα ανοιχτά.