Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης το 2013-2014 είχε βγάλει σε διαθεσιμότητα σχολικούς φύλακες, δημοτικούς αστυνομικούς, καθαρίστριες και εκπαιδευτικούς και είχε προαναγγείλει την απόλυση του 2% των δημοσίων υπαλλήλων που, όπως έλεγε τότε, ήταν πολύ μικρό ποσοστό  σε σχέση με τις απώλειες θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.

Ηταν η εποχή του ΔΝΤ, της τρόικας και του Σόιμπλε, με τον Αδ. Γεωργιάδη υπουργό Υγείας να φωνάζει “δεν θα μου κλέψει τη δόξα των απολύσεων ο Τόμσεν!”

Υπήρχε τότε ένας ανταγωνισμός μεταξύ μνημονιακών υπουργών για το ποιος είναι ο πιο μνημονιακός και στην κούρσα αυτή ο Κ. Μητσοτάκης είχε κόψει το νήμα πρώτο.

Οπως αποδειχτηκε στη συνέχεια, με το πάγωμα του προγράμματος απολύσεων στο Δημόσιο, η αναγκαστική λιτότητα ήταν το πρόσχημα για να εφαρμοστούν πολιτικές στις οποίες πίστευαν νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τις οποίες δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν λόγω του αντικοινωνικού χαρακτήρα τους που θα προκαλούσε τεράστια λαϊκή αντίδραση υπό κανονικές συνθήκες.

Μιλώντας για “κινητικότητα στο Δημόσιο” ο τότε υπουργός οργάνωσε εκκαθαρίσεις οριζόντιες, χωρίς αξιολόγηση, παρόλο που υποσχόταν αξιοκρατία και λογοδοσία για τους επίορκους. Διάλεξε όμως τον εύκολο δρόμο του τυφλού προγκρόμ πετώντας στο δρόμο ολόκληρες επαγγελματικές κατηγορίες χαμηλόμισθων του Δημοσίου.

Δεν ήταν η τρόικα που τον ανάγκασε ούτε το ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο. Βρήκε την ευκαιρία μέσα στη μνημονιακή αναμπουμπούλα να κάνει αυτό που ήθελε και δεν τολμούσε όσο η συγκυρία δεν ήταν ευνοϊκή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη από τους ανθρώπους τους οποίους οδήγησε στην ακραία ανασφάλεια προκαλώντας τους τρόμο και απελπισία. Δεν μετάνιωσε, δεν απολογήθηκε, δεν αναθεώρησε, δεν άλλαξε.

Η υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών γίνεται τώρα το άλλοθί του για να δρομολογήσει απολύσεις. Η Δόμνα Μιχαηλίδου βιάστηκε να πει αυτό που δεν έπρεπε να ειπωθεί ακόμη, ότι όσοι δεν εμβολιάζονται θα απολύονται, και γι αυτό την ανάγκασαν να αναδιπλωθεί. Ο Μάκης Βορίδης, πιο πονηρός, τα είπε πιο προσεκτικά και ο Άδωνις Γεωργιάδης περιμένει στη γωνία να πιάσει τη χατζάρα.

Είναι όλα έτοιμα και προετοιμασμένα. Μια νέα κρίση, ένα νέο αφήγημα έκτακτων μέτρων σε έκτακτη συνθήκη, το κατεπείγον, οι θεμιτοί καταναγκασμοί, το κοινό καλό απέναντι στο ατομικό συμφέρον.

Ο,τι δεν κατάφερε με το μνημόνιο, θα το επιχειρήσει με την πανδημία.