Μέσα σε τέσσερα χρόνια το κόμμα της εκτοξεύτηκε από το 4% στο 25%. Είναι μια προσωπική νίκη της Τζόρτζια Μελόνι που διέλυσε τους συμμάχους της, Μπερλουσκόνι και Σαλβίνι, και κατάφερε να πείσει την πλειοψηφία στην Ιταλία ότι ψηφίζοντας τον συνασπισμό δεξιάς-ακροδεξιάς θα δουν καλύτερες μέρες.

Οι αιτίες του θριάμβου της είναι ορατές σε όποιον αντέχει να τις δει:

-Η εικόνα της είναι εντυπωσιακή. Κάνει πετυχημένο σόου στη σκηνή, απευθύνεται στο πλήθος με πάθος και μεταδοτικότητα, είναι η γυναίκα της διπλανής πόρτας, η φίλη, η αδελφή, η σύζυγος, η μητέρα του μέσου Ιταλού.

-Εμεινε εκτός της συμμαχικής κυβέρνησης Ντράγκι και εκ των πραγμάτων έγινε ηγέτης της μοναδικής αντιπολίτευσης στη χώρα.

-Κατάφερε να πείσει τους φτωχούς και τους αδικημένους της Ιταλίας ότι ενδιαφέρεται για τα βάσανά τους και θα δώσει απαντήσεις στα προβλήματά τους γιατί νοιάζεται και αυτό αρκεί.

-Εξέφρασε την απογοήτευση προς την ΕΕ με έναν τρόπο ριζοσπαστικό αλλά όχι ακραίο. Γαβγίζει αλλά δεν φαίνεται αποφασισμένη να δαγκώσει.

-Επαιξε το χαρτί του αντισυστημισμού χωρίς να δημιουργήσει το φόβο ότι θα βγάλει την Ιταλία από το κλαμπ των συστημικών της Δύσης και θα την οδηγήσει σε περιπέτειες.

-Η εντυπωσιακή αποχή δείχνει την κόπωση της ιταλικής κοινωνίας που δεν έχει κουράγιο να δώσει μάχες υπέρ της ευρωπαϊκής “κανονικότητας”.

Με άλλα λόγια, η Τζόρτζια Μελόνι λαϊκισε αποτελεσματικά. Επένδυσε στη φαντασία σε μια εποχή που η πολιτική ταυτίζεται με τη λογιστική και μίλησε στους “κάτω” όταν τα περισσότερα κόμματα δίνουν εξετάσεις στους “πάνω”. O θαυμασμός της στον Μουσολίνι δεν τρόμαξε το εκλογικό ακροατήριο όσο θα ήθελαν στις Βρυξέλλες.

Το εύκολο για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς θα είναι να εκφράσουν την απογοήτευσή τους και να πάρουν αποστάσεις. Το δύσκολο είναι να προσπαθήσουν να καταλάβουν αυτό που σε μεγάλο βαθμό έχουν προκαλέσει.