Ως μια από τις γνωστές «φάρσες» της Ιστορίας, η άγρια επίθεση των φασιστών στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη συμπίπτει με την επέτειο της δολοφονίας του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από το ακροδεξιό παρακράτος. Το σκηνικό συμπληρώνεται από ένα κλίμα στείρων αντιπαραθέσεων αντί για τη σύνεση και την ισχυροποίηση του αντιφασιστικού μετώπου, που απαιτείται σε αυτή την κρίσιμη στιγμή.

Η μελέτη του επεισοδίου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για μια προσχεδιασμένη – και όχι αυθόρμητη – επίθεση που εκτελέστηκε από δεκάδες ακροδεξιούς. Είναι χαρακτηριστική δε η σχεδόν αρχέγονη φασιστική αντίδρασή τους μόλις βρέθηκαν πίσω από σίδερα: Ξέχασαν τους παληκαρισμούς και κλαψουρίζουν με κλισέ όπως «παρασύρθηκα», «μετάνιωσα» κλπ.​ ​Απάντηση σε όλα αυτά η αντίδραση και δημοκρατικά ενωτική τοποθέτηση του Δημάρχου, ένα αντιφασιστικό μήνυμα με πολλούς αποδέκτες.​

Η θλιβερή διαπίστωση που προκύπτει από τον απόηχο είναι ότι ένα ευάριθμο κοινό, καθόλου αμελητέο, επικροτεί την επίθεση, διακατέχεται από φανατισμό για κάθε διαφορετικό και νομιμοποιεί τη βία ως διέξοδο μιας ψευτοπατριωτικής παραίσθησης που καλλιεργείται.

Ο κίνδυνος αυτής της νοσηρής συγκυρίας τέμνει οριζόντια όλο το πολιτικό σύστημα και δεν αφήνει περιθώρια για μικροκομματικές έριδες αλλά για ενωμένη αντίδραση. Έχουν ευθύνη όλοι όσοι τροφοδοτούν με δημαγωγία και ανέξοδη πατριδοκαπηλεία το «αυγό του φιδιού» και το μίσος.

Πλανάται όποιος νομίζει ότι μπορεί να κεφαλαιοποιήσει κάτι από το μίσος.​ γιατί το πρόβλημα υπερβαίνει τις σκοπιμότητες. Οι πολιτικές κόντρες των κομμάτων αλλά και οι κακόγουστοι αστεϊσμοί με τη δολοφονία Λαμπράκη, όπως αυτός των «πηγών» της ΝΔ περί «τρικύκλων που παραμένει κολλημένος ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ πλέον ο κόσμος συζητά για ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα», δεν προσφέρουν κάτι. Μόνο τα τρίκυκλα έχουν αλλάξει… Ο φασισμός παραμένει ίδιος.