Ηταν μέσα Ιουλίου όταν ο Κ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι μέχρι το τέλος του καλοκαιριού θα έχει εμβολιαστεί το 70% του ενήλικου πληθυσμού και ότι βρισκόμαστε στο τελευταίο κεφάλαιο της υγειονομικής κρίσης.

Με τον πιο δραματικό τρόπο αποδεικνύεται ότι είμαστε στην αρχή μιας νέας, άγριας περιόδου της πανδημίας με τις ΜΕΘ της βόρειας Ελλάδας να είναι γεμάτες (κατά 95,7%), μεταφορές ασθενών να γίνονται ήδη, το ιικό φορτίο στα λύματα να αυξάνεται ραγδαία, το ρυθμό του εμβολιασμού να επιβραδύνεται απελπιστικά, χωρίς ακόμη να έχει έρθει ο χειμώνας, χωρίς να έχει καταμετρηθεί ο αντίκτυπος του συνωστισμού στον Αγ. Δημήτριο της Θεσσαλονίκης και των παρελάσεων.

Απέναντι σ’ αυτή την φοβερή επιδείνωση και απειλή για τη δημόσια υγεία, η κυβέρνηση όχι απλώς δεν κάνει αυτοκριτική και δεν αναζητά αλλαγή διαχειριστικού δόγματος, αλλά δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη και αναλώνει την ενέργειά της στην καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.

Κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση ότι καταστροφολογεί και δεν καταθέτει εποικοδομητικές προτάσεις. Καταστροφολογία βαφτίζει την περιγραφή της πραγματικότητας και απουσία προτάσεων την απόρριψη όλων των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ χωρίς καμία συζήτηση.

Ομως, σ’ αυτή τη συγκυρία η πολιτική αντιπαράθεση είναι πολυτέλεια. Επείγει η προστασία της ζωής. Και απέναντι σ αυτή την εθνική ανάγκη έχουν ευθύνη όλα τα κόμματα, όλοι θεσμοί, και η προεδρία της δημοκρατίας.

Δεν χρειάζονται επιχειρήματα για να υποστηρίξει κανείς ότι πρέπει να γίνει κάτι. Είναι περισσότερο από προφανές ότι οι σημερινοί διαχειριστές της κρίσης δεν τα καταφέρνουν. Δεν έχει τόσο σημασία η αποδόμησή τους όσο η απομάκρυνσή τους. Και επειδή αυτό δεν είναι εφικτό άμεσα, προέχει η πλαισίωσή τους από προσωπικότητες κοινής αποδοχής που μπορούν να τους υποκαταστήσουν χωρίς να τους εκθέσουν.

H πρόταση του Αλ. Τσίπρα είναι η μόνη ρεαλιστική. Και όσο πιο γρήγορα γίνει δεκτή από όλο το πολιτικό σύστημα τόσο το καλύτερο.