Και ξαφνικά, τα παλιά κόμματα εξουσίας και ειδικά η ΝΔ “θίχτηκαν” επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας, εξέφρασαν την αφελή φιλοδοξία, όταν ξανακυβερνήσουν τη χώρα, να προασπίσουν το έργο τους από όσους συστηματικά το υπονόμευσαν μέσα από τους μηχανισμούς του κράτους.

Αυτό μαρτυρά η “έκπληξη” και η συντονισμένη αντίδρασή  που επιχειρεί να κάνει το “άσπρο-μαύρο”  αναφορικά με τις αυτονόητες επισημάνεις του Αλέξη Τσίπρα από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ για το γεγονός ότι η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή του δεν μπορούσε να επιβάλει τις αποφάσεις της αφού δεν ήλεγχε το κράτος. Τι είπε ο Αλέξης Τσίπρας; «Πώς θα καταφέρει τη δεύτερη φορά η Αριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας;». Ουσιαστικά όρισε με πολύ εύληπτο τρόπο τη διαφορά της διακυβέρνησης από την πραγματική εξουσία και τις τρικλοποδιές που ναρκοθέτησαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Στο ίδιο βήμα επισημάνθηκε ότι κρίσιμοι παράγοντες της Διοίκησης την περίοδο Τσίπρα, ειδικά ένστολοι, σήμερα είναι μέλη της κυβέρνησης ΝΔ ή αναβαθμίστηκαν εντυπωσιακά, δείγμα ότι είχαν παραβιαστεί όλα τα πολιτικά στεγανά και η αντιπολίτευση είχε ανοιχτή γραμμή πληροφόρησης από το πιο μικρό υπουργείο ή Γραμματεία μέχρι τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες του Μαξίμου.

Οι οπαδοί της “κανονικότητας” και της “αριστείας”, έπεσαν από τα σύννεφα και έσπευσαν να μιλήσουν για “χούντα”. Τόσο γιατί θεωρούν αυτονόητο ότι το κράτος είναι ιδιοκτησία τους σχεδόν με τρόπο θεσμικό όσο και γιατί λησμονούν εκούσια πόσες φορές αυτή η συζήτηση απασχόλησε τις εναλλαγές εξουσίας του παλιού δικομματισμού. Από τη μία η ΝΔ του σήμερα, που όχι απλώς κομματικοποιεί το κράτος αλλά εργάζεται για την παλινόρθωση του πιο σκληρού κράτους της Δεξιάς, όσο και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ που κάποτε έλεγχε μέσω κλαδικών όχι μόνο το δημόσιο τομέα αλλά ακόμη και στρατιωτικές μονάδες. Περιττό να θυμηθεί κανείς τη φαυλότητα των διορισμών στους οποίους ανταγωνίστηκαν και είναι μια από τις αιτίες της οικονομικής και αξιακής χρεοκοπίας της χώρας. 

Υπό την έννοια αυτή, πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μην χωρά σε αυτή τη μονομαχία δεκαετιών για τους “νόμιμους ιδιοκτήτες” ως προσωρινός ένοικος. Πέρα από τη χυδαία υποκριτική αντίδραση του παλιού πολιτικού συστήματος η αναφορά του Τσίπρα συνιστά και μια -έστω και καθυστερημένη- ρεαλιστική προσέγγιση των συνθηκών διακυβέρνησης και των συσχετισμών που οφείλει να αντιμετωπίσει ένα κόμμα που έρχεται με άλλες πολιτικές αναφορές.