Χάρη στους Reporters United έγινε γνωστό ότι η ΕΥΠ, η οποία επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, αναφέρεται στο Μέγαρο Μαξίμου, υπέκλεπτε τις τηλεφωνικές συνομιλίες του δημοσιογράφου Θ. Κουκάκη για «λόγους εθνικής ασφάλειας».

Η παρέμβαση της Δικαιοσύνης είναι μια θεσμική πρωτοβουλία που μπορεί να διασφαλίσει ότι η υπόθεση δεν θα κλείσει χωρίς να ερευνηθεί. Αλλά ασφαλώς δεν αρκεί.

Η έκπληξη δεν είναι ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απαντά χωρίς να απαντήσει, χωρίς δηλαδή να παραδεχτεί, να εξηγήσει ή να αποκηρύξει αυτό που συνέβη και που, προφανώς, δεν είναι το μοναδικό στο είδος του.

Έκπληξη δεν είναι ούτε η σιωπή των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του συνόλου. Αποσιωπούν την είδηση χωρίς να κρατούν τα προσχήματα, χωρίς αναστολές και χωρίς δικαιολογία. Ούτε η συναδελφική αλληλεγγύη μετράει στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε η αγωνία για το κύρος του επαγγέλματος.

Έκπληξη είναι ότι οι αντιΣΥΡΙΖΑ ανησυχούντες για τα θέματα πλουραλισμού, δημοκρατίας και θεσμικής τάξης κάνουν σαν να μην το έμαθαν. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι θα συνέβαινε αν τέτοια αποκάλυψη γινόταν επί κυβέρνησης Τσίπρα για να βγάλει συμπεράσματα σχετικά με την έκταση της αδρανοποίησης των δημοκρατικών ανακλαστικών του συστήματος εξουσίας το οποίο περιλαμβάνει και πολλά ΜΜΕ, όπως επίσης κέντρα και ομάδες διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.

Τότε θα βοούσε ο τόπος για υπονόμευση της δημοκρατίας, καθεστωτικές πρακτικές, παρακρατικές μεθοδεύσεις, αυταρχισμό και προσβολή του πολιτεύματος, των θεσμών, του πολιτισμού, της κοινωνίας. Τώρα συσκότιση, αδιαφορία, σιωπή.

Ηρθε η στιγμή να «κανονικοποιηθεί» και η παρακολούθηση δημοσιογράφων από την ΕΥΠ. Σήμερα είναι ο Κουκάκης, αύριο κάποιος άλλος και χθες ένας ή μία που μπορεί να μην το έμαθαν ούτε καν οι ίδιοι. Ίσως καλύτερα. Γιατί και να το μάθαιναν δεν θα άλλαζε κάτι. Τα ίδια θα έλεγαν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και οι συνεργάτες του στα ΜΜΕ.