Όταν το Γενάρη του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωνε τη σύνθεση της κυβέρνησης αρκετοί είχαν ξαφνιαστεί από το νέο Υπουργό Εξωτερικών ενώ όσοι είχαν μακρά εμπειρία, είχαν προδιαγράψει ότι το πλέον κρίσιμο θα είναι η διαχείριση δύο πληθωρικών προσωπικοτήτων που τότε έμοιαζαν να ταυτίζονται αλλά στην πορεία βρέθηκαν σε απέναντι «στρατόπεδα»: Του Νίκου Κοτζιά και του Πάνου Καμμένου.

Ο Νίκος Κοτζιάς διέψευσε όσους πίστευαν ότι θα δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση λόγω των ιδιαίτερων θέσεών του στα εθνικά ζητήματα και διαχειρίστηκε επιτυχημένα το Μακεδονικό ως κομβικό πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα της κυβέρνησης φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής με τη συμφωνία των Πρεσπών. Όμως, με την έξοδό του από την Κυβέρνηση επιβεβαιώθηκαν όσοι θεωρούσαν ότι οι αδιαμφισβήτητες πολιτικές αρετές και δεξιότητές του, θα υποσκελιστούν από τον εκρηκτικό του χαρακτήρα.

Η κυβερνητική κρίση που δημιουργήθηκε δεν εδράζεται σε πολιτικό ζήτημα, καθώς σύσσωμος σχεδόν ο ΣΥΡΙΖΑ επέκρινε τις αυθαίρετες κινήσεις Καμμένου στις ΗΠΑ, αλλά σε ζήτημα προσωπικό. Ο Νίκος Κοτζιάς θεώρησε ότι δεν καλύφθηκε επαρκώς από τον Πρωθυπουργό στις, σχεδόν συστηματικές, προσπάθειες του κυβερνητικού εταίρου να τον αποδομήσει και να υπονομεύσει τη συμφωνία για το Μακεδονικό. Αποκορύφωμα ήταν η επίθεση σε βάρος του στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ερωτήματα έχουν προκαλέσει και οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου για «τρένο που προχωρά και όποιος δεν θέλει μπορεί να κατέβει», οι οποίες έμοιαζαν να εξωθούν τον Υπουργό Εξωτερικών στην παραίτηση, ενώ ακόμη το σκεφτόταν. Άγνωστο παραμένει αν οι δηλώσεις του Κυβερνητικού Εκπροσώπου ήταν σε ταύτιση με τον Πρωθυπουργό ή όχι. Γιατί αν ήταν, φαίνεται να μην εξαντλήθηκαν τα περιθώρια να εκτονωθεί η κρίση.

Ενδεχομένως ο Υπουργός Εξωτερικών είχε μικρότερη ευθύνη, αλλά όταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποδείξει ότι ενεργεί με απόλυτο πολιτικό ρεαλισμό στις αποφάσεις του. Και ενώ η κυβέρνηση έχει καταφέρει όσα καμία προηγούμενη και κλείνει εκκρεμότητες δεκατιών ανεπάρκειας του πολιτικού συστήματος, η πορεία της φθείρεται και η βιωσιμότητά της τίθεται σε κίνδυνο επειδή δύο υπουργοί της αδυνατούν να διαχειριστούν τον χαρακτήρα τους. Όμως επειδή το έργο που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει αφορά το μέλλον της χώρας και εκατομμυρίων Ελλήνων, θα έπρεπε να έχουν αντιληφθεί και οι δύο ότι το διακύβευμα για τη χώρα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το υπερ-εγώ τους. Και σήμερα και στην υπόλοιπη διαδρομή.