Δεν το λένε οι ειδικοί αλλά μπορεί να ισχύει με βάση τους κανόνες της κοινής λογικής:  Η έλλειψη ενσυναίσθησης προσφέρει μακροζωία γιατί προστατεύει το σώμα από τη φθορά που φέρνει η ψυχική οδύνη. Με αυτή την έννοια, ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας έχει σοβαρές πιθανότητες να ζήσει πάρα πολλά χρόνια.

Δεν είναι απλό να είσαι υπουργός Υγείας σε μια χώρα που μετράει δεκάδες νεκρούς κάθε μέρα από την πανδημία, όπου γίνονται αεροδιακομιδές ασθενών γιατί έχουν εξαντληθεί οι αντοχές των νοσοκομείων της περιφέρειας και οι γιατροί εκλιπαρούν για βοήθεια, και να είσαι ευχαριστημένος από τον εαυτό σου και από την κατάσταση, ταυτόχρονα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βασίλης Κικίλιας δείχνει προκλητική αυταρέσκεια παίρνοντας πόζα μέσα στα ερείπια της δημόσιας υγείας. Με τα κρούσματα, τους θανάτους και τις διασωληνώσεις σε πλήρη έξαρση, παρουσίαζε το πρόγραμμα εμβολιασμών που θα ξεκινήσουν, εκτός απροόπτου, με το νέο έτος, ενώ από την επιδημιολογικά κόκκινη Θεσσαλονίκη μοίραζε καινούργιες ΜΕΘ διαβεβαιώνοντας για την αντοχή του ΕΣΥ.

Αλλά με όσα είπε για τη Δράμα ξεπέρασε τον πιο αλαζονικό εαυτό του. Διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο νοσοκομείο, ότι υπάρχει επάρκεια σε προσωπικό και ΜΕΘ και ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη διασπορά του νέου ιού στην πόλη.

Δηλαδή; Δεν έχει νόημα να αναζητήσει κανείς το νόημα στις δηλώσεις του υπουργού Υγείας.

Για να βγάλει ένα στέρεο συμπέρασμα αρκεί να σταθεί περισσότερο στο ύφος παρά στην ουσία. Ο υπουργός Υγείας δεν στέκεται με δέος μπροστά στον θάνατο (των ξένων) και δεν σιωπά μπροστά στην ανθρώπινη οδύνη. Επαίρεται για το έργο του, αυτοσυγχαίρεται για τις υπουργικές επιδόσεις του, αγνοεί την αβάσταχτη αλήθεια που περιγράφουν οι γιατροί του νοσοκομείου της Δράμας και μας κοιτάζει με ανελέητο θράσος.

Η κυβέρνηση έχει εντυπωσιάσει κι άλλες φορές με τον κυνισμό και τον τυχοδιωκτισμό της. Δεν απολογείται και δεν λογοδοτεί για εγκληματικά λάθη και παραλείψεις, δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με τις έννοιες της αυτοκριτικής και του αναστοχασμού, δεν έχει αίσθηση των συνταρακτικών ευθυνών της για την αποτυχία στη διαχείριση του δεύτερου κύματος της πανδημίας.

Αλλά ο Βασίλης Κικίλιας αναδεικνύεται σε ρέκορντμαν του υπουργικού συμβουλίου ως προς την επιθετική αδιαφορία για τον πόνο των ανθρώπων. Ενας υπουργός Υγείας που χαμογελά αυτάρεσκα την ώρα που καταρρέουν τα δημόσια νοσοκομεία και το υγειονομικό προσωπικό περνά τα όρια της επαγγελματικής εξουθένωσης δεν είναι απλώς ανίκανος, είναι επικίνδυνος. Γιατί δεν έχει χάσει μόνο το μέτρο, έχει χάσει και την επαφή με την πραγματικότητα.

Είναι κρίμα που τον έχασε ο αθλητισμός και τον κέρδισε η πολιτική. Πόσο κακό θα μπορούσε να κάνει ως μπασκετμπολίστας;