Η 14η γυναικοκτονία της χρονιάς συνέβη γιατί “τον απατούσε”. Η ίδια πάντα ιστορία. Αν δεν σε έχω εγώ, δεν θα σε έχει κανείς. Ιδιοκτησιακή αντίληψη του άντρα για τη γυναίκα, νοσηρός εγωισμός, αίσθηση παντοδυναμίας, η πιο τοξική πλευρά της πατριαρχίας.

Η έμφυλη βία έχει πάρει διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου που επιδεινώνεται στη διάρκεια της πανδημίας. Επιστήμονες, γυναικείες οργανώσεις, προοδευτικές δυνάμεις και δημοκρατικοί πολίτες εκφράζουν με όποιον τρόπο μπορούν την ανησυχία και την αγωνία τους, αναζητούν τρόπους αντιμετώπισης της μάστιγας, εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στις γυναίκες που κακοποιούνται και πέφτουν θύματα καταπίεσης και απειλής, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες στήριξης και πρόληψης.

Αλλά η κυβέρνηση σιωπά. Ακόμη και τα πιο φλύαρα στελέχη της που «τουιτάρουν» όλη μέρα δεν ασχολούνται με το θέμα. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρούν ότι είναι ένα ζήτημα που επιδέχεται πολιτικής προσέγγισης. Ξεμπερδεύουν με ένα «πω, πω» και λίγα «αχ».

Ομως αυτή η υποκριτική στάση δεν δημιουργεί προϋποθέσεις για να αποτραπεί αυτή η φρικτή επανάληψη. Η αλλαγή κουλτούρας που είναι η μόνη ουσιαστική απάντηση είναι μια διαδικασία αργή και επώδυνη. Μέχρι να γίνει, αν γίνει, επείγει η δημιουργία ενός δικτύου υπηρεσιών που θα μπορεί να λειτουργήσει προστατευτικά για τις γυναίκες που κινδυνεύουν από τον σύντροφό τους.

Να μπορούν να καταγγείλουν και να ακουστούν, να έχουν πού να ζητήσουν συμβουλή και καθοδήγηση, να έχουν πού να μείνουν με ασφάλεια αν φύγουν από τον δυνάστη τους, να βρίσκουν ψυχολογική υποστήριξη, να μην υποφέρουν μόνες.

Και παράλληλα να γίνει κομμάτι της εκπαιδευτικής διαδικασίας ο σεβασμός στο άλλο φύλο, η εσωτερίκευση της αποστροφής στη βία, η ενεργητική αλληλεγγύη στα θύματα, η ευαισθητοποίηση.

Χρειάζεται συγκροτημένο σχέδιο, επιμονή, αξιοποίηση της εμπειρίας από καλές πρακτικές σε διεθνές επίπεδο, καμπάνιες ενημέρωσης. Αλλά πριν απ όλα χρειάζεται πολιτική βούληση, που σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχει. Μακάρι να κάνουμε λάθος.