Τη βίαζε για χρόνια ο πατέρας της, την κρατούσε αιχμάλωτη, τη βασάνιζε και την εξέδιδε αστυνομικός και, όταν κατάφερε να αποδράσει και βρήκε το θάρρος να καταγγείλει, βρέθηκε απομονωμένη στη ΓΑΔΑ, χωρίς επικοινωνία με δικηγόρο, χωρίς δυνατότητα να καταθέσει μήνυση, χωρίς φροντίδα.

Τι κράτος δικαίου είναι αυτό και ποιος θα μας προστατεύσει από τους  προστάτες του νόμου και της τάξης;

Είναι η εξαίρεση της εξαίρεσης ο αστυνομικός-μαστροπός ή κρίκος σε μια αλυσίδα διαφθοράς ενστόλων που ξεκινά από τη συμμετοχή στο οργανωμένο έγκλημα και φτάνει ως την εμπορία ανθρώπων;

Και υπάρχει πολιτική βούληση για κάθαρση στην ΕΛ.ΑΣ ή μόνο προσχηματικά γίνονται οι ΕΔΕ και, όταν οι καταστάσεις φτάνουν στα άκρα, αποφασίζονται αργίες και διαθεσιμότητες;

Το πρόβλημα είναι χρόνιο, βαθύ και πολυεπίπεδο.

Δύσκολα αποφασίζει κανείς να στραφεί κατά αστυνομικού γιατί φοβάται το καθεστώς ατιμωρησίας και συντεχνιακής αλληλεγγύης που προσφέρει ασυλία στους επίορκους.

Και όταν βρει το κουράγιο να το κάνει, κινδυνεύει να αντιμετωπιστεί σαν επικίνδυνος κρατούμενος.

Οι παραβιάσεις δικαιωμάτων και η άσκηση ψυχολογική βίας σε βάρος του θύματος δεν είναι σπάνια ή αδιανόητη κατάσταση, είναι κομμάτι της ζοφερής πραγματικότητας σε αστυνομικά τμήματα που κινούνται σε μια γκρίζα περιοχή της έννομης τάξης.

Γυναίκες που θέλησαν να καταγγείλουν βιασμό ή σεξουαλική παρενόχληση, πριν ξεσπάσει με ορμή το κίνημα #metoo, ξέρουν πολύ καλά το ψυχικό κόστος που συνεπάγεται η διεκδίκηση αξιοπρέπειας και χειραφέτησης απέναντι σε ένα πατριαρχικό και κλειστό σύστημα ισχύος.

Ο Μ. Χρυσοχοϊδης, αντί να καταγγέλλει την αντιπολίτευση για καπηλεία του ανθρώπινου πόνου, οφείλει να ασχοληθεί με το σάπιο στο βασίλειο της Ελληνικής Αστυνομίας. Να σκύψει το κεφάλι και να δουλέψει σκληρά για να καθαρίσει το σώμα από όσους το λερώνουν, διασφαλίζοντας ότι το θύμα της αστυνομικής βίας, αυθαιρεσίας και διαστροφής θα έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει και να βρει το δίκιο του.

Η κοπέλα που έζησε την κόλαση στην Ηλιούπολη είναι η κόρη μας, η αδελφή μας, η φίλη μας, η γειτόνισσά μας. Ο αστυνομικός που την κακοποιούσε και την εξέδιδε κυκλοφορεί ανάμεσά μας και πρέπει να βρεθεί στο περιθώριο. Ο πατέρας-τέρας είναι στο διπλανό σπίτι. Και η κοπέλα στην καφετέρια που τη βοήθησε να ελευθερωθεί είναι η ελπίδα μας ότι το καλό υπάρχει και μπορεί να νικήσει.

Ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης είναι ένας κακός υπουργός που δεν έχει επίγνωση των ευθυνών του για τις σκοτεινές όψεις της ΕΛ.ΑΣ. Μιλάει πολύ, κουνάει το δάχτυλο στους πολιτικούς του αντιπάλους και δεν ντρέπεται. Πόσο ακόμη;