Το Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας έχει συζητηθεί πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες λόγω καταγγελιών κυρίως για βασανισμούς μεταναστών, ακόμη και για θανάτους. Κάθε φορά πέφτουμε από τα σύννεφα και κάθε φορά ξεχνάμε μέχρι την επόμενη σοκαριστική αποκάλυψη.

Είναι το πιο θορυβώδες ΑΤ της χώρας, σεσημασμένο και αμαρτωλό.

Γι αυτό και όταν έγινε η καταγγελία μιας νεαρής γυναίκας για τον βιασμό της από δυο αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ αυτού του ΑΤ δεν υπήρξε έκπληξη, μόνο σοκ και αποτροπιασμός.

Η αποφασιστικότητα τηλεοπτικής κατανάλωσης του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Τ. Θεοδωρικάκου δεν έχει απολύτως καμία αξία. Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, άλλωστε. Η κατακραυγή είναι μεγάλη.

Αυτό που θα είχε σημασία είναι να γίνει η ανατομία του δομικού προβλήματος στο συγκεκριμένο ΑΤ. Οι διοικητές αλλάζουν αλλά οι παράνομες πράξεις επαναλαμβάνονται – γιατί;

Μήπως επειδή γίνονται προσχηματικές ΕΔΕ και όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν όλα συνεχίζονται κανονικά;

Μήπως επειδή εκεί στέλνονται οι χειρότεροι του κλάδου χωρίς ψυχομετρικά τεστ και με προβληματική συμπεριφορά στις προηγούμενες θέσεις τους;

Μόνο οι αρμόδιοι της φυσικής και της πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ μπορούν να απαντήσουν. Και οφείλουν να το κάνουν. Δεν είναι δυνατότητα, είναι υποχρέωση.

Όταν αποδεικνύεται τόσο συχνά ότι επαγγελματίες προστάτες της δημόσιας τάξης είναι εγκληματίες, διαρρηγνύεται η εμπιστοσύνη προς τον θεσμό, οι πολίτες αισθάνονται αβοήθητοι και καταρρέει η εικόνα μιας ευνομούμενης πολιτείας.

Η κυβέρνηση που επένδυσε προεκλογικά στο δόγμα “νόμος και τάξη”, που έκανε σημαία την πανεπιστημιακή αστυνομία, έχει αποτύχει παταγωδώς στην καταπολέμηση του εγκλήματος, στην εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό του αστυνομικού σώματος, στην ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας.

Στο βιογραφικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στο κεφάλαιο προστασία του πολίτη, εγγράφονται τώρα και αστυνομικοί βιαστές. Όλο και χειρότερα.