Πολλοί γονείς πιστεύουν, ότι το να δίνεις στο παιδί μέχρι να ματώσεις ξεχνώντας τις προσωπικές επιθυμίες και ανάγκες, είναι η ενδεδειγμένη στάση. Ξεχνούν όμως πως το αδιάκοπο δόσιμο, στο τέλος εξαντλεί και τον πιο δυνατό ψυχισμό ενώ δημιουργεί παιδιά χωρίς όρια.

Ο Adam Grant και  Allison Sweet Grant, ψυχολόγοι και συγγραφείς, έγραψαν στους New York Times ένα σχετικό άρθρο, βασισμένο σε ένα πολύ δημοφιλές βιβλίο «Το δέντρο που έδινε».

Η ιστορία περιγράφει την ιστορία ενός αγοριού το οποίο έπαιρνε αδιάκοπα καρπούς από το δεντρο, αργότερα τα κλαδιά του και στο τέλος τον ίδιο του τον κορμό με αποτέλεσμα να μη μείνει τίποτα που να θυμίζει το δέντρο. Οι συγγραφείς εξηγούν, πως το επικίνδυνο συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως το αγόρι αγάπησε βαθιά το δέντρο και το δεντρο θυσιάστηκε για χάρη του αποδεικνύοντας πως το αγάπησε κι εκείνο βαθιά.

«Αυτό δεν είναι σχέση αγάπης, είναι μια σαδομαζοχιστική σχέση και γι’αυτό και ο ίδιος ο συγγραφέας έχει αναθεωρήσει» γράφουν οι συγγραφείς. Κανένας δεν πρέπει να ξεζουμίσει κάποιον προκειμένου και κανείς δεν πρέπει να αφήνει τους άλλους να παίρνουν από αυτόν ό,τι επιθυμούν χωρίς όρια. Αυτό δεν είναι ισότιμη σχέση και κυρίως είναι η εσφαλμένη αντίληψη για την αγάπη, κυρίως τη γονεϊκή που έρχεται από άλλες εποχές.

Ένας γονέας εξαντλημένος, θα οδηγηθεί στην κατάθλιψη ή στην οξυθυμία. Είναι προτιμότερο να λέμε όχι όταν δεν μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά και κυρίως να φιλτράρουμε τις απαιτήσεις τους. Είναι ένα μάθημα και για τα ίδια τα παιδιά, ώστε μεγαλώνοντας να διεκδικούν ισότιμες σχέσεις και να μην ταυτιστούν είτε με το δέντρο που θυσιάστηκε, είτε με το αγόρι που ακολούθησε τον εγωϊσμό του χωρίς να έχει συναίσθηση του τι προκαλούν οι πράξεις του. Σε κάθε περίπτωση η ιστορία είναι μια καλή ευκαιρία για μια συζήτηση με τα παιδιά η οποία θα τα βοηθήσει να διαχωρίσουν την αυτοθυσία από τη γενναιοδωρία.