Τον συνάντησα με ευκαιρία μια εκδήλωση που διοργανώσαμε ως αριστερά στο Ευρωκοινοβούλιο για τον γιο του, τον Τζούλιαν. Τον δημοσιογράφο και ακτιβιστή που η διοίκηση Τραμπ ζητάει την έκδοση του στις ΗΠΑ για να δικαστεί για κατασκοπεία και άλλα αδικήματα που επιφέρουν 170 χρόνια φυλάκισης. Η δίκη θα διεξαχθεί τον Φεβρουάριο και ο πατέρας Ασάνζ, ογδοντάρης πια, έχει ξεκινήσει μια μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη, ζητώντας να σταματήσουν τα μαρτύρια του γιου του καθώς και να διεξαχθεί μια δίκαιη δίκη, πράγμα πολύ δυσκολότερο απ’ ότι ακούγεται.

Ο Τζον Σίμπτον είναι ένας συνταξιούχος αρχιτέκτονας από την Αυστραλία, με τον γιο του (ο Τζούλιαν πήρε το Ασάνζ από τον δεύτερο σύζυγο της μητέρας του) μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό, στο πρόσωπο, το ύφος, την κορμοστασιά ακόμη και το περπάτημα. Αυτό που τον απασχολεί είναι η φυσική και σωματική κατάσταση του παιδιού του, όπως παρουσιάστηκε στην πρώτη δίκη που έγινε τον Οκτώβριο στη Μεγάλη Βρετανία, όπου κρατείται.

«Είναι κλειδωμένος στο κελί 22 ή 23 ώρες την ημέρα» λέει ο πατέρας του. «Είναι φυλακή υψίστης ασφαλείας βαθμού Α. Οι κρατούμενοι αντιμετωπίζονται σαν τρομοκράτες και την ίδια μεταχείριση έχει και ο Τζούλιαν . Όταν τον συνάντησα μου είπε: “Θα έρθεις  να βοηθήσεις, θα μετακομίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο; Τι θα έλεγα; Όχι, θα πάω διακοπές;».

Μου μιλάει για την συγκλονιστική μαρτυρία του Γρεγκ Μάρευ, ενός κοινού γνωστού μας από τα παλιά: Βρετανός διπλωμάτης που υπηρετούσε στο Ουζμπεκιστάν, ο Γρεγκ παραιτήθηκε για να μετατραπεί σε μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος καταγγέλλοντας την συνενοχή της CIA και των βρετανικών υπηρεσιών στα απάνθρωπα βασανιστήρια που γίνονταν στην Ασιατική χώρα. Τον είχα παρουσιάσει σε ένα ντοκιμαντέρ του Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα για τα βασανιστήρια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας μετά την 11η του Σεπτέμβρη.

«Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειώσω ήταν η κατάσταση του Τζούλιαν», έγραψε ο  Γρέγκ Μάρευ, «Σοκαρίστηκα πάρα πολύ από το πόσο βάρος έχασε ο φίλος μου, από την ταχύτητα που έχασε τα μαλλιά του και από την εμφάνιση της πρόωρης και εξαιρετικά επιταχυνόμενης γήρανσης. Κουτσαίνει τόσο που δεν έχω ξαναδεί. Μετά τη σύλληψή του έχασε πάνω από 15 κιλά βάρος… Αλλά η φυσική του εμφάνιση δεν ήταν τόσο σοκαριστική όσο η διανοητική του επιδείνωση. Όταν του ζητήθηκε να δώσει το όνομα και την ημερομηνία γέννησής του, πάλεψε εμφανώς για αρκετά δευτερόλεπτα για να θυμηθεί και τα δύο.. η δυσκολία του ήταν πολύ εμφανής, ήταν ένας πραγματικός αγώνας για να αρθρώσει και να συγκεντρωθεί».

«Η έκθεση του εισηγητή του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια  είναι αποκαλυπτική», λέει ο πατέρας του. «Υπάρχουν όλα τα σημάδια ότι έχει υποστεί βασανιστήρια, με σωματικά όσο και ψυχολογικά αποτελέσματα…. Ο τελευταίος ενάμιση χρόνος στην πρεσβεία του Εκουαδόρ(που τελικώς τον παρέδωσε στις βρετανικές αρχές- ΣΣ) ήταν πολύ δύσκολος. Ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση, υπήρχαν μικρόφωνα παντού. Χρησιμοποιούσε για συναντήσεις την τουαλέτα των γυναικών,  γιατί ήταν το μόνο μέρος που δεν υπήρχαν μικρόφωνα. Υπήρχε πρόβλημα και με το φαγητό του. Κάποια Σαββατοκύριακα δεν είχε καθόλου φαγητό».

Ο εισηγητής του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια, Νιλς Μέλζερ, που με δύο γιατρούς επισκέφτηκε τον Ιούνιο τον Ασάνζ στη βρετανική φυλακή, ήταν ιδιαίτερα επικριτικός για τις συνθήκες κράτησης. Την περασμένη εβδομάδα δήλωσε ότι η ζωή του είναι σε κίνδυνο και ότι δεν πρέπει να εκδοθεί στις ΗΠΑ «επειδή έφερε στη δημοσιότητα κυβερνητικές ατασθαλίες».

Οι αποκαλύψεις των Wikileaks, της ιστοσελίδας που ίδρυσε ο Ασάνζ, προκάλεσαν σεισμικές αναταράξεις σε όλο τον κόσμο. «Πρόκειται για κάποιες από τις μεγαλύτερες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις που έγιναν τα τελευταία 30 χρόνια» έγραψε το αμερικανικό περιοδικό Vanity Fair. «Έχουν αλλάξει την αντίληψη των ανθρώπων για τον τρόπο με τον οποίοι κυβερνιέται ο πλανήτης». 

Τα ΜΜΕ που επωφελήθηκαν τρομερά από το έργο του Ασάνζ, δεν αναφέρουν σχεδόν την υπόθεσή του, ούτε βέβαια τον υποστηρίζουν. «Τα τελευταία πέντε, έξι χρόνια, δεν υπάρχουν εναλλακτικές φωνές στα κύρια μέσα ενημέρωσης», δήλωσε σχετικά ο πολυβραβευμένος Βρετανός δημοσιογράφος Τζον Πίλτζερ. Υπάρχει ένας φόβος, σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, να αναφερθούν σε θέματα όπως η υπόθεση Ασάνζ. Μια εφημερίδα σαν τον Guardian, η οποία δημοσίευσε αποκλειστικά τις αποκαλύψεις των WikiLeaks για το Ιράκ και το Αφγανιστάν, στράφηκε εναντίον του Τζούλιαν με τον πιο μοχθηρό τρόπο. Το ίδιο συνέβη και με τους Τάιμς της Νέας Υόρκης. Έχουμε μια έρημο δημοσιογραφίας αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν μερικοί που κάνουν ακόμα τη δουλειά τους. Που ακόμα αντιστέκονται στην εξουσία. Που ακόμα δεν φοβούνται. Αλλά είναι τόσο λίγοι, ενώ ο Ασάνζ ήταν ατρόμητος. Ήξερε ότι θα έμπαινε σε μεγάλους μπελάδες με την Βρετανία και τις ΗΠΑ, αλλά προχώρησε ούτως ή άλλως. Είναι αληθινός δημοσιογράφος».

Ρωτάω τον Τζον Σίμπτον αν θα μπορέσει να παρακολουθήσει τη σημερινή εκδήλωση που οργανώνω στο Ευρωκοινοβούλιο για τους μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος, με την προβολή του ντοκιμαντέρ για το σκάνδαλο Novartis. Πρέπει να φύγει για την Αγγλία, για να μιλήσει με τον γιο του. Όταν του λέω πόσο μοιάζουν οι δύο τους, κουνάει μελαγχολικά το κεφάλι του. «Είναι 48 ετών. Αλλά στη δίκη, έμοιαζε μεγαλύτερος από εμένα».