Ήταν 21 Σεπτεμβρίου. Ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν η οδός Γλαστώνος που μέχρι πρότινος την περπατούσαμε αδιάφορα. Ήταν μια δολοφονία σε κοινή θέα. Ήταν νεκρός ο Ζακ Κωστόπουλος ακτιβιστής του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, οροθετικός, αντιφασίστας και drag queen (Zackie Oh). Ήταν οι «νοικοκυραίοι» που τον λίντσαραν. Ήταν ένας ιδιοκτήτης κι ένας μεσίτης. Ήταν κρατικοί υπάλληλοι οι αστυνομικοί που φαίνεται να τον αποτελείωσαν. Ήταν τα παμφάγα ΜΜΕ που μετάδιδαν ειδήσεις με βάση κουτσομπολιά και φήμες. Ήταν συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι που δίκαζαν όχι τους θύτες αλλά το θύμα.

Αλλά ήταν η Zakie που έτρωγε το θανάσιμο ξύλο από δύο πολίτες και οχτώ αστυνομικούς και δεν κρατούσε μαχαίρι. Ήταν οι τοξικολογικές εξετάσεις που τα διέψευδαν φήμες. Ήταν τα βίντεο που αποδόμησαν την προπαγάνδα του μίσους. Ήταν οι συγγενείς και οι φίλοι του και όλοι και όλες εμείς που τσακιστήκαμε και οργιστήκαμε βλέποντας να κατασυκοφαντείται ένας αθώος, νεκρός πλέον που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Εμείς που σιχαθήκαμε την κοινωνία μας, και θα προτιμούσαμε να μη μοιραζόμαστε τον ίδιο αέρα με μισάνθρωπα καθάρματα. Ούτε με τους δολοφόνους ούτε με τους συνεργούς στα τηλεοπτικά παράθυρα, ούτε με τον κάθε ομοφοβικό που έβγαλε τη χολή του στα social media.

Είναι ένας χρόνος χωρίς δικαιοσύνη. Είναι ένας χρόνος αναμονής. Είναι μια απόφαση που αργεί. Είναι ο εισαγγελέας που δεν έχει μετατρέψει την κατηγορία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση και ενδεχόμενο δόλο. Είναι μια δικαιοσύνη που χρεώνει στους αστυνομικούς πλημμέλημα. Είναι στα συρτάρια τους ακόμα τα ανατριχιαστικά βίντεο που δείχνουν την αγριότητα του εγκλήματος. Είναι στα συρτάρια τους οι τοξικολογικές εξετάσεις που δείχνουν ότι ήταν καθαρός. Είναι ένα έγκλημα που τελέστηκε on camera και κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν βλέπει παρά μόνο ότι δεν θέλει να δει. Είμαστε κι εμείς που ξέρουμε πως αν πέσουν στα μαλακά οι δολοφόνοι, η  Zakie δεν θα είναι το τελευταίο θύμα. Πως αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη θα θεριέψει ο κοινωνικός εκφασισμός. Είμαστε κι εμείς. Που παρακολουθούμε τις ανακοινώσεις της ομάδας Justice For Zak/Zackie, ακούμε τα τραγούδια που του έγραψαν γι’αυτόν ο Παύλος, τα Υπόγεια Ρεύματα, ο Αποστόλης.

Είμαστε κι εμείς που διψάμε για δικαιοσύνη και ξέρουμε πως…
«Όσους κλωτσάνε με μανία μπρος στα μάτια μας
τον πληγωμένο κι αβοήθητο εαυτό τους
τους περιμένει ένα φίδι μες στον ύπνο τους
έχει τρυπώσει ήδη μέσα στ’ όνειρο τους.»

Διαβάστε επίσης: «Η Zackie ζει, τσακίστε τους ναζί»: Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Ζακ [Φωτογραφίες]

Παύλος Παυλίδης & B-movies – Ένα αλλιώτικο παιδάκι

Όσους κλωτσάνε με μανία μπρος στα μάτια μας
τον πληγωμένο κι αβοήθητο εαυτό τους
τους περιμένει ένα φίδι μες στον ύπνο τους
έχει τρυπώσει ήδη μέσα στ’ όνειρο τους.

Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
βάφουν με αίματα τα χέρια ως τους αγκώνες τους
κι ύστερα πλένουνε τα πεζοδρόμια τους.

Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
απόψε λέω ν’ ανατινάξω την καρδιά μου.

Όσους κοιτάζουν παγωμένα και αδιάφορα
ένα παιδί που απλά δεν ήταν το δικό τους
τους περιμένει ένα φίδι στο σαλόνι τους
έχει στοιχειώσει ξαφνικά το σπιτικό τους.

Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
ανασηκώσαν πάλι αδιάφορα τους ώμους τους
και επιστρέψαν ένας ένας στη δουλειά τους.

Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
φυσάει μέσα μου ένα όμορφο αεράκι
χλωμή βασίλισσα σήκω και χόρεψε
τρομάζουνε γιατί είσαι αλλιώτικο παιδάκι.

Είναι οι ίδιοι που χλευάζουν μπρος στα μάτια μας
κάποιον που είναι έτοιμος να πέσει στο κενό τους
γαβγίζουν “πέσε” και όπως τρέχουνε τα σάλια τους
στέκονται ακίνητοι μπροστά στο κινητό τους.

Αφού χορτάσαν βία και αίμα στις οθόνες τους
αφού ταΐσαν με σκουπίδια τα παιδιά τους
στη λερωμένη τους φωλιά ανακραυγάζοντες
διαρρηγνύουν με οργή τα ιμάτια τους.

Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
δεν είμαι άγγελος και ίσως μου αξίζει
που μες στην έρημο των πόλεων η ψυχή μου
κάτω απ’ τον ήλιο διψασμένη τριγυρίζει.

Μα ίσως η δίψα μου μια μέρα να μαζέψει
τα μαύρα σύννεφα του κόσμου και πριν φύγω
ν’ αστράψει μέσα στην ψυχή μου και να βρέξει
και να ξεπλύνει αυτή τη θλίψη έστω για λίγο.

Μείνε κοντά μου απόψε εδώ μείνε κοντά μου
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω αυτή τη νύχτα μόνος
αν τα αλλιώτικα παιδιά είναι παιδιά μου
αν είμαι θύμα ή αν είμαι δολοφόνος.

Έχουνε φράξει από χρόνια τον ορίζοντα
με σύρματα κι αγκάθια οι νομοθέτες
κι όλο μας φέρνουν με φορεία στα επείγοντα
με πρόσωπα σκισμένα τους δραπέτες
κι όπως κοιτάμε προς το μέρος που κοιτάζανε
τα πρόσωπα μας όλο μοιάζει να κοιτάμε
που μας κοιτούν με απορία τόσο επίμονα
που δεν αντέχουμε και τους χαμογελάμε
μα αν γελάσουνε κι αυτοί τότε αλίμονο
είχαμε πάντα τόσα πράγματα να πούμε
για όλα αυτά που εμείς ποτέ μας δεν τολμήσαμε
για όσα τι κρίμα ούτε τώρα εδώ τολμούμε.