Κατάφερε να πάρει διαζύγιο από τον πατέρα της κόρης της και αστυνομικό, γιατί της ασκούσε ψυχολογική κακοποίηση συστηματικά. Όταν ανακάλυψε ότι το παιδί κακοποιείται σεξουαλικά από τον πατέρα της και τον φίλο του και κουμπάρο, ξεκίνησε δικαστικό αγώνα ο οποίος μέχρι στιγμή της έχει κοστίσει 50.000 ευρώ, όπως αφηγείται στο tvxs.

Ενώ μια πρώτη εισαγγελική απόφαση όρισε διακοπή της επαφής του παιδιού με τον πατέρα, σήμερα η γυναίκα της οποίας τα στοιχεία δεν αποκαλύπτουμε για ευνόητους λόγους, περιμένει με αγωνία νέες δικαστικές αποφάσεις που θα ορίσουν αν η επιμέλεια θα παραμείνει στην ίδια ή αν θα δοθεί στον πατέρα της κόρης της.

Το πως έφτασε μέχρι εκεί εξηγεί με λεπτομέρειες στην αποκαλυπτική συνέντευξη που ακολουθεί. Η μητέρα αυτή είναι μία από τις δεκάδες γυναίκες ορισμένες από τις οποίες έχουν καταθέσει τη μαρτυρία τους στο tvxs, που αναγκάστηκαν να υποστούν τις συνέπειες του εγκληματικού νόμου Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια.

Και να έρθουν αντιμέτωπες με ένα κύκλωμα νομικών και εμπειρογνώμων που βγάζει αποφάσεις αναπαράγοντας επικίνδυνα αφηγήματα περί «υποβολιμότητας» και «γονεϊκής αποξένωσης» εισπράττοντας τεράστια ποσά.

Τελευταία τους ελπίδα, η Δικαιοσύνη, η οποία αποδεικνύεται συχνά ένα ακόμα πρόβλημα καθώς οι διαδικασίες που ακολουθούνται, επανατραυματίζουν τα θύματα τα οποία μας λένε πως καταλήγουν απλά να προσεύχονται να πέσουν σε τίμιους δικαστικούς, με έστω βασική γνώση πάνω σε θέματα κακοποίησης για το καλό των ιδίων και κυρίως των παιδιών.

Διαβάστε επίσης:

• Νομοσχέδιο Τσιάρα: Μάθε και προφυλάξου 
• «Θυμάμαι το διαζύγιο των γονιών μου και τρέμω το νομοσχέδιο Τσιάρα»

Γιατί αποφασίσατε να πάρετε διαζύγιο από τον πατέρα του παιδιού σας;

Χώρισα όταν το παιδί μας ήταν 2,5 ετών, βρίσκοντας τη δύναμη να δώσω ένα τέλος στο καθεστώς ψυχολογικής κακοποίησης που βιώναμε μέσα στο σπίτι. Είχα αλλοιωθεί ως άνθρωπος. Είχα συρρικνωθεί και τον φοβόμουν όλο και περισσότερο. Οι βρισιές και οι απειλές δεν είχαν τελειωμό. Οι τσακωμοί μας, επίσης.

Ήμουνα μόνιμα σε ένα άγχος μην συμβεί το οτιδήποτε. Το παιδάκι μας κυκλοφορούσε μέσα σε ένα σπίτι με αφύλαχτα όπλα (είναι αστυνομικός ο πατέρας της), μπαταρίες αυτοκινήτων να φορτίζουν δίπλα στο παιδί… μία μάλιστα έσκασε ένα βράδυ που κοιμόμασταν με το παιδί, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί.

Ανέβαζε το παιδί στο μηχανάκι σε αυτήν την ηλικία χωρίς κράνος…Συνέβαιναν πολλά από μικρά καθημερινά, έως πολύ σοβαρά. Προσπάθησα πάρα πολύ αλλά δεν είχε καν την πρόθεση να ακούσει το ο,τιδήποτε.

Είχατε υποστήριξη για να φύγετε;

Ναι, ευτυχώς. Κάποια στιγμή προχώρησα σε ασφαλιστικά μέτρα, με την βοήθεια της οικογένειας μου, τόσο σε ψυχολογικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Ευτυχώς που τους είχα γιατί τότε δεν είχα την δύναμη να διαχειριστώ και να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά μόνη μου.

Ακόμη ένιωθα εγκλωβισμένη και αποδυναμωμένη από όλα όσα είχαν συμβεί, από όλα όσα μου έλεγε, έψαχνα που είχα κάνει λάθος εγώ και μου φερόταν έτσι, ένιωθα ότι έφταιγα, προσπαθούσα να καταλάβω.. από κάπου να πιαστώ, ήταν όλα πολύ δύσκολα.

Όλα αυτά τα κάνατε παρά την ψυχολογική κακοποίηση που περάσατε. Γιατί;

Παρά τη στάση του, σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να τον αποκλείσω από το ο,τιδήποτε σε σχέση με το παιδί. Γιατί πίστευα ότι ένα παιδί, είναι ευχής έργο να έχει και τους δύο γονείς στη ζωή του. Άκουγα ότι ένας κακοποιητής μπορεί να είναι καλός πατέρας… Τότε δεν ήξερα. Είχα τις ενοχές για το διαζύγιο. Προσπαθούσα για το καλύτερο, με κάθε τρόπο, και για τους τρεις μας.

Και στο συμφωνητικό η διατροφή συμφώνησα να είναι στα 150 ευρώ. Ήθελα τόσο πολύ να μπορέσει και εκείνος να φτιάξει έναν χώρο για το παιδί μας.

Του χάρισα το αυτοκίνητο μου, παρόλο που δεν είχα άλλο. Ήθελα να μπορεί να μεταφέρεται τόσο ο ίδιος, όσο και όταν ήταν με το παιδί με ασφάλεια και να μην χρειάζεται να χρησιμοποιεί το μηχανάκι.

Πότε άρχισε η κόρη σας να διανυκτερεύει στο σπίτι του πατέρα;

Συμφωνήσαμε να πάρει τη μικρή μας διανυκτέρευση μετά τα 4, να έχουν 3ωρη επικοινωνία τις Τετάρτες και από το πρωί έως το βράδυ, 2 Σαββατοκύριακα τον μήνα.

Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειές μου, τα πράγματα δεν εξελίσσονταν όπως ευελπιστούσα για το καλό του παιδιού κυρίως. Τουναντίον συνέχιζε να κάνει ό,τι ήθελε, όπως το ήθελε. Ερχόταν και επέστρεφε το παιδί ότι ώρα ήθελε, χωρίς να ενημερώνει. Πολλές φορές μάλιστα δεν ερχόταν καθόλου, επίσης χωρίς να ενημερώσει.

Ξέρετε πως είναι με ένα μικρό παιδάκι να κάθεσαι από τις 10:30 έως τις 20:30 και να περιμένεις αν και πότε θα χτυπήσει το κουδούνι; Μιλάμε για ώρες!

Χωρίς καν να τηλεφωνήσει να πει «παιδάκι μου δεν θα μπορέσω σήμερα γιατί μου έτυχε αυτό ή εκείνο αλλά ο μπαμπάς σε αγαπάει πολύ και ανυπομονώ να σε δω..» έστω κάτι.. από κάπου και εγώ να μπορώ να κρατηθώ., να το δικαιολογήσω και να μην νιώθει το παιδί πως το απορρίπτει. Γιατί αυτό προσπαθούσα με κάθε τρόπο, να μη νιώσει το παιδάκι μας ότι την απορρίπτει.

Και τις φορές που ερχόταν, άλλο άγχος και φόβος εκεί! Να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους, γιατί αλλιώς θα άρχιζε να φωνάζει πάλι μπροστά στο παιδί ή μπορεί και να προχωρούσε σε μήνυση, στην περίπτωση που ερχόταν και δεν ήταν έτοιμο το παιδί ή δεν ήθελε να πάει μαζί του.

Μου είχε κάνει μάλιστα δύο μηνύσεις. Τη μία γιατί μπερδεύτηκα στις αρχές καθώς υπήρχε 5ο Σαββατοκύριακο, δεν το όριζε η απόφαση και την 2η μπερδεύτηκε εκείνος και παρόλο που του εξήγησε ο αστυνομικός που κάλεσε, ότι εκείνος είχε μπερδευτεί, πήγε και με μήνυσε.. Αθωώθηκα και στις δύο. Εγώ δεν τον έχω μηνύσει ποτέ.

Δύσκολες καταστάσεις. Πολύ δύσκολες και στενάχωρες. Εδώ έπαιρνε το παιδί μας και το πήγαινε στο Παίδων, χωρίς φυσικά να γνωρίζω κάτι.

Γιατί πήγαινε το παιδί στο Παίδων;

Πήγαινε και ζητούσε εξέταση του παιδιού για «πιθανή κακοποίηση από τη μητέρα». Εκείνος προφανώς μάζευε χαρτιά για να με ενοχοποιήσει και το περίεργο είναι, ότι εμένα που είχα και την επιμέλεια δεν με ενημέρωσε ποτέ κανείς.

Δεν σας ενημέρωσαν από το Παίδων;

Όχι, ποτέ. Τη μία φορά το παιδί μας είχε μια πολύ μικρή μελανίτσα και δύο γρατζουνίτσες και τη δεύτερη είχε ένα κακάδι σε επούλωση στον αγκώνα. Ήρθε το ίδιο το παιδί μου -ήταν περίπου 3 χρονών τότε- και μου είπε «Μαμά με πήγε στον γιατρό». Δεν έδωσα συνέχεια γιατί θεώρησα ότι ήθελε να δείξει το ενδιαφέρον του για το παιδί και την πήγε στον γιατρό.

Τη δεύτερη όμως φορά το παιδί μου είπε «Μαμά με πήγε στο νοσοκομείο» και φυσικά τον ρώτησα, κάτι που εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά. Τότε το παιδί μου, μου είπε χαρακτηριστικά «Εμένα θα ακούς. Με πήγε στο νοσοκομείο!»

Πήγατε στο νοσοκομείο να αναζητήσετε τους αρμόδιους;

Φυσικά. Έτσι έμαθα τι είχε συμβεί. Τη δεύτερη φορά πήγα στον Παίδων – Αγλαΐα Κυριακού, στο στρατιωτικό νοσοκομείο και έκανα αιτήματα για να μάθω αν πήγε στα συγκεκριμένα νοσοκομεία και γιατί.

Μετά από ένα διάστημα ένα δύο μηνών, πήρα ένα χαρτί από το Παίδων που έλεγε «Πιθανή κακοποίηση από τη μητέρα». Του ζητήθηκαν τα στοιχεία μου και δεν τα έδωσε.

Πως κινηθήκατε μετά από αυτά τα περιστατικά;

Ο φόβος έγινε τρόμος και άρχισα να βγάζω το παιδί φωτογραφίες σε περίπτωση που χρειαζόταν να αποδείξω την αλήθεια. Δεν ήξερα από που να προφυλαχτώ. Ακόμα και στο πάρκο έτρεμα μη χτυπήσει και με κατηγορήσει. Ήμουνα τόσο απορροφημένη μην χτυπήσει η μικρή, μη δημιουργηθεί κάπου, κάπως μία κατάσταση που θα του δώσει την αφορμή να θυμώσει ή να μου κάνει το οτιδήποτε, που δεν έβλεπα τα άλλα σημάδια…

«Θα σε βγάλω τρελή και έχω τον τρόπο. Εγώ είμαι ο νόμος»

Το παιδί πώς αντιδρούσε σε εκείνη τη φάση;

Το παιδί αντιδρούσε με τον τρόπο του. Υπήρχε μία υπερκινητικότητα, μια υπερένταση… Υπήρχε εναλλαγή αρκετών συναισθημάτων.. Ήθελε συνέχεια να είναι μαζί μου. Τις περισσότερες φορές δεν ήθελε να πηγαίνει και προσπαθούσα να την ενθαρρύνω… να την «πείσω» κατά κάποιο τρόπο για το πόσο ωραία θα πέρναγε με τον μπαμπά λίγη ώρα. Γενικά ήταν ένας αγώνας το να ενθαρρύνω την επαφή τους…

Ωστόσο πίστευα ότι αυτό ήταν λόγω των διπλών μηνυμάτων που έπαιρνε από τους δυο μας. Δεν υπήρχε κοινή γραμμή στο οτιδήποτε. Δεν πήγαινε κάπου αλλού το μυαλό μου ή αρνιόμουν να δω σημάδια που πονάνε.

Όταν λέτε διπλά μηνύματα τι εννοείτε;

Θέλεις στο θέμα των εμβολίων ας πούμε; Έκανα εμβόλιο στο παιδί μας, της έλεγε «Η μαμά σου κάνει κακό που σε εμβολιάζει». Έλεγα εγώ, όχι το παιδί στο μηχανάκι και ειδικά χωρίς κράνος, το αντίθετο εκείνος. Και φυσικά είχα την σταθερή, κλασική πια απάντησή του… «θα σε βγάλω τρελή και έχω τον τρόπο» ή το «Εγώ είμαι ο νόμος».

Παρόλα αυτά δεν του έκανα κάτι. Δεν ήθελα να του δημιουργήσω το όποιο θέμα στη δουλειά του. Ακόμα μέσα μου τότε είχα μια βαθιά ελπίδα να καταλάβει, να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε στο θέμα του παιδιού και να φτιάξουν τα πράγματα.

Και με το μυαλό που είχα τότε, ακόμα μέσα μου πάλευα με τις ενοχές, το ότι φταίω, ότι αποδείχτηκα «λίγη» να κρατήσω μια οικογένεια. Πολλά πολλά μέσα μου και στο κεφάλι μου.. Και έτσι κατέληγα να κάνω υπομονή και να προσεύχομαι να γυρίσει η μικρή μου ασφαλής στο σπίτι.

Πότε αντιληφθήκατε ότι υπήρχε θέμα κακοποίησης του παιδιού;

Δεν το αντιλήφθηκα, το έμαθα όταν την πήγα σε ψυχολόγο και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, διαλύθηκα.

Η μικρή μου ξύπναγε στον ύπνο της, φώναζε, έκλαιγε…νόμιζα ότι είχε παιδικούς τρόμους, ότι ήταν αναστατωμένη και επηρεασμένη από το χωρισμό ή από τις φωνές και τις απειλές του πατέρα της, γιατί τις περισσότερες φορές αυτά γινόντουσαν μπροστά της και εγώ συνήθως δεν μίλαγα για να μην τσακωθούμε.

Εκείνη την περίοδο έψαχνα για να ζητήσω βοήθεια από ειδικό γιατί δεν γινόταν να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή άλλο. Συζητώντας με μία πελάτισσα μου για τη δυσκολία της επικοινωνίας που αντιμετώπιζα με τον πατέρα της, μου σύστησε μία ψυχολόγο, η οποία ήταν και πολύ καλή και οικονομική.

Έτσι και ξεκίνησα συμβουλευτική γονεϊκού ρόλου, όπου άρχισα να μοιράζομαι το τι μου συνέβαινε, τις ανησυχίες μου, τις σκέψεις, τα συναισθήματά μου. Κάποια στιγμή, σε μια συνεδρία που είχα πάει, είδα και ένα μικρό κοριτσάκι και εξέφρασα την επιθυμία μου να φέρω και εγώ τη μικρή μου, θεωρώντας ότι βλέποντας την, σίγουρα θα μπορούσε να με καθοδηγήσει καλύτερα.

Μου είπε ότι και εκείνη ήθελε να τη δει για να έχει καλύτερη εικόνα και γιατί κάποια πράγματα από αυτά που άκουγε από μένα την ανησυχούσαν ίσως.

Φυσικά η ψυχολόγος πριν δει τη μικρή μας, επικοινώνησε μαζί του για να πάρει την έγκρισή του. Τις απάντησε σε λίγες ημέρες, δέχτηκε και πήγε εκείνος μόνος του μια φορά και μία όπου συνόδευσε το παιδί.

Ξεκίνησε η μικρή μας αξιολόγηση, της είπε κάποια πράγματα και ως απόρροια αυτού, η ψυχολόγος πρότεινε στον πατέρα να πάρει συμβουλές γονεϊκού ρόλου, γιατί το παιδί μπέρδευε τα όρια.

Δεν του άρεσε αυτό και έστειλε εξώδικο να σταματήσουν οι συνεδρίες του παιδιού. Δεν συνέβη αυτό. Συνεχίσαμε σε θεραπευτική βάση και έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, κάποια στιγμή ένιωσε ασφαλής και εμπιστοσύνη το παιδί μας και μέσα από προβολικά παιχνίδια και άλλα εργαλεία, αποκάλυψε τη σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα και εν συνεχεία από τον φίλο του και κουμπάρο μας.

Και έτσι το έμαθα και εγώ, από την ειδικό. Πρώτα για τον πατέρα της και μετά τα υπόλοιπα και την κακοποίηση και από τον κουμπάρο και φίλο του. Και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Διαλύθηκα, λύγισα.. δεν ήξερα που πατάω και που βρίσκομαι.

Ένιωσα ενοχές που δεν μπόρεσα να προστατεύσω το παιδί μου

Πως αντιδράσατε;

Ήταν όλα τόσο έντονα.. τόσο ακραία… Αρχικά δεν μπορούσα να το δεχτώ, δεν μπορούσε αυτό να συμβαίνει.. Από την μία μέσα στην ημέρα και όσο ήμουνα με το παιδί πάλευα να κρατηθώ στα πόδια μου και να μη δείξω κάτι και μόλις την έπαιρνε ο ύπνος και την έβλεπα λύγιζα κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Δεν το χωρούσε ο νους μου.. .τριγυρνούσα στο σπίτι και στη δουλειά σαν ζόμπι και έκλαιγα. Θύμωσα πάρα πολύ με εκείνον, με εμένα…για όλη την προσπάθεια που έκανα και για τους τρεις μας. Γιατί στάθηκα τόσο «λίγη» απέναντι στο παιδί μου. Γιατί έτσι ένιωσα τότε, «λίγη». Δεν μπόρεσα να προστατέψω το ίδιο μου το παιδάκι. Ήταν το παιδάκι μας.. Ένα τόσο δα υπέροχο πλασματάκι!

Ενοχές γιατί το παιδί δεν ήθελε να πηγαίνει μαζί του και εγώ το ενθάρρυνα.. Γιατί; Για να πηγαίνει κάπου που για κάποιο λόγο δεν ήθελε;

Ήμουν τόσο τυφλωμένη προσπαθώντας να τον κατανοήσω και να τον δικαιολογήσω με σκοπό να «φτιάξω τα πράγματα», που δεν έβλεπα. Δεν έβλεπα! Γιατί το παιδί μιλούσε με τον τρόπο του και εγώ δεν άκουγα, δεν έβλεπα..

Δόξα το Θεό όμως με βοήθεια της ειδικού, της οικογένειάς μου και πολύ δικών μου ανθρώπων, μπόρεσα να σηκωθώ και να σταθώ όρθια.. Ξέρεις πόσο εύκολο είναι να ξεφύγεις ή να πέσεις σε ψυχοφάρμακα για να μην χάσεις τελείως το μυαλό σου; Ευτυχώς είχα Άγιο που λένε και προσωπικά είχα ένα δυνατό υποστηρικτικό περιβάλλον γύρω μου.

Μου είπατε στο τηλέφωνο πως καταγγείλατε τον πατέρα του παιδιού κι εκεί ξεκίνησε ο γολγοθάς για το παιδί. Τι ακριβώς έγινε;

Όλα αυτά τα χρόνια έγιναν πολλαπλές καταθέσεις του παιδιού. Η πρώτη στη ΓΑΔΑ, περίπου στα 4 της χρόνια. Δυστυχώς η εξέταση της εκεί δεν έγινε με παιχνίδια αλλά ήταν τύπου ανάκριση, ερώτηση, απάντηση και στο τέλος υπογραφή.

Και το παιδί μίλησε με έναν τρόπο ανάλογο της ηλικίας του και των συνθηκών εκεί. Όπου στη μέση της συνέντευξης – ανάκρισης (δεν ξέρω πως να το προσδιορίσω) και πριν τις επίμαχες ερωτήσεις, την ρώτησαν «Τι ήρθες να κάνεις εδώ; Ξέρεις;» και το παιδί απάντησε «Ήρθα να παίξω!» και συνεχίζουν. «Δεν τους είδες τους αστυνομικούς; Εδώ είναι το κεντρικό κτήριο της αστυνομίας». Και φυσικά το παιδί «κλείδωσε», λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του πατέρα της. Ένιωσε ότι είναι στον χώρο του.

Όμως και πάλι το παιδί μίλησε με τον δικό της παιδικό τρόπο. Είπε ότι τον φοβάται, όπως και τον φίλο του, αναφέρθηκε επίσης σε κάποια περιστατικά που χρήζουν περαιτέρω διερεύνησης, κάτι που δεν έγινε.

Θεωρήθηκε από κάποιους ότι τότε το παιδί δεν μίλησε ξεκάθαρα. Για εμένα δεν ισχύει αυτό. Το παιδί έδωσε το στίγμα της. Και μάλιστα, όταν ένας πατέρας χρησιμοποιεί την επαγγελματική του ιδιότητα και λέει στο παιδί του ότι αν μιλήσεις θα βάλω τη μαμά φυλακή, κάτι που αυτόματα μπορεί να «κλειδώσει» το παιδί εξαιτίας του φόβου, το παιδί βρήκε τη δύναμη και μίλησε, ακόμα και σε τόσο μικρή ηλικία. Και που; Στη ΓΑΔΑ με τους όρους που έγινε η ανάκριση.

Πόσες φορές κατέθεσε το παιδί; Εξετάστηκε και στο «Σπίτι του παιδιού»;

Ναι, στο πλαίσιο της ποινικής διαδικασίας.

Μέχρι σήμερα το παιδί έχει κληθεί να καταθέσει 5 φορές καθώς στα ελληνικά δικαστήρια η ποινική διαδικασία δεν συνδέεται με την αστική, με αποτέλεσμα τα παιδιά να ταλαιπωρούνται μέσω των πολλαπλών εξετάσεων.

Στη 2^η εξέταση στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του «Σπιτιού του Παιδιού», έναν φιλικό χώρο προς τα παιδιά θύματα, το παιδί μίλησε, ενώ η Ανακρίτρια  παρακολουθούσε την εξέτασή του πίσω από τον διπλό καθρέφτη. Καμία σχέση με την εξέτασή του στη ΓΑΔΑ.

Ακολούθησε και 3^η εξέτασή του στον ίδιο χώρο, με τις ίδιες συνθήκες ένα χρόνο μετά. Και πάλι μίλησε. Επίσης, το παιδί είχε μιλήσει ακόμα μια φορά σε προσωπική συνάντηση με τον Πρόεδρο Πρωτοδικών στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, με αποτέλεσμα να αποφασιστεί αποκλεισμός της δια ζώσης επικοινωνίας μεταξύ πατέρα και παιδιού, επειδή έγινε φανερό ότι κατά τον φοβόταν.

Όταν διάβασα αυτή την απόφαση, αισθάνθηκα ότι ο Πρόεδρος άκουσε το παιδί μου και το δικαίωσε. Μέχρι τότε, ίσχυε εποπτευόμενη επικοινωνία, με παρουσία δικού μου συγγενή και συγγενή του πατέρα.

Τότε, μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ συναισθηματικά όλο αυτό. Αν δεν το ζήσεις, δεν ξέρω αν μπορείς να το καταλάβεις…Ένιωθα ότι προδίδω το παιδί μου, όταν το συνόδευα για να παίξει μαζί του στο πάρκο. Το παιδί είχε μιλήσει και εγώ δεν μπορούσα να το προστατεύσω, γιατί έπρεπε να σεβαστώ την απόφαση! Και να φανταστείς ότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν επιτρέπεται η επικοινωνία με τον θύτη, γιατί το παιδί τραυματίζεται δευτερογενώς. Στο εξωτερικό υπάρχουν διαφορετικές είσοδοι στα δικαστήρια για να μην συναντηθούν θύμα και θύτης.

Ενάμιση χρόνο διήρκησε όλο αυτό. Πολύ δύσκολο… αβάσταχτο, με κλάματα, απειλές … αυτόφωρα, παγίδες … Ό,τι και να φανταστείς, το έχω ζήσει. Μέχρι και Ανάσταση παραλίγο να κάνω στο αυτόφωρο.

Μία άλλη φορά είδε ένα σημάδι στην πλάτη του παιδιού και την κυνηγούσε μέσα στο πάρκο για να της σηκώσει την μπλούζα να δει καλύτερα και εκείνη έκλαιγε ασταμάτητα … Ήρθε η αστυνομία, είπε ότι δέρνω το παιδί, πήγε το παιδί σε ιατροδικαστή, που, φυσικά, έγραψε «Ουδέν εύρημα».. Πολλές δύσκολες στιγμές … αμέτρητες.

«Οι εισαγγελείς πρότειναν την αθώωσή του, να μην δικαστεί»

Πώς βρεθήκατε να διακυβεύεται η επιμέλεια ή το ενδεχόμενο να διανυκτερεύει το παιδί στο σπίτι του πατέρα του;

Πολύ απλά! Άσκησε αγωγή με αυτό το αίτημα.

Το αστικό δικαστήριο διόρισε πραγματογνώμονες από έναν κατάλογο για να μας εξετάσουν. Οι αμοιβές των ειδικών αυτών έφτασαν -για εμένα- τα 8.500 ευρώ! Κι άλλα τόσα έδωσε ο πατέρας. Αυτοί οι ιδιώτες πραγματογνώμονες έβγαλαν πόρισμα ότι το παιδί είναι «υποβόλιμο από τη μάνα».

Και πού κατέληξαν αυτοί οι ιδιώτες πραγματογνώμονες;

Κατά την πραγματογνωμοσύνη, το παιδί παρουσία δύο αντρών και της τεχνικής μου συμβούλου μίλησε για 5η φορά, δίνοντας λεπτομέρειες που σοκάρουν. Κι όμως, ο ιδιώτης πραγματογνώμων κατέληξε ότι το παιδί είναι «υποβόλιμο από τη μάνα»!

Με τις λεπτομέρειες που έδωσε το παιδί με το δικό του παιδικό τρόπο, είναι αδύνατον να είναι υποβόλιμο. Άλλωστε, ακόμα και από όσα προκύπτουν από τη δική μου αξιολόγηση και από όλη μου την στάση απέναντί του από την στιγμή που χωρίσαμε, δεν διαφαίνεται πουθενά η παραμικρή πιθανότητα να πράξω κάτι τέτοιο.

Τώρα που μιλάμε, αναμένεται η έκδοση απόφασης.

Και πώς προχώρησε η ποινική διαδικασία;

Στην ποινική διαδικασία, οι ανακριτές που ήταν παρόντες στην αξιολόγηση του παιδιού μας στο «Σπίτι του Παιδιού», του απέδωσαν τα κακουργήματα, όπως κατηγορούνταν, αλλά επειδή είχε επιβληθεί αποκλεισμός στην επικοινωνία του μέσω της αστικής διαδικασίας, δεν του τέθηκαν καθόλου περιοριστικοί όροι.

Είναι αδιανόητο! Όλοι, μα όλοι, όσοι είδαν το παιδί, το πίστεψαν και προσπάθησαν να το προστατεύσουν. Εκτός από τον ιδιώτη πραγματογνώμονα, που όρισε το αστικό δικαστήριο, στον οποίο ανέφερε όλα όσα ανέφερε και στο Σπίτι του Παιδιού ήδη δύο φορές, δίνοντας πολύ συγκεκριμένες έως γλαφυρές λεπτομέρειες, οι οποίες αποδεικνύουν ότι πρόκειται για προσωπικό βίωμα.

Στο πόρισμα του ιδιώτη πραγματογνώμονα στηρίχθηκε η απόφαση να μην δικαστεί ο πατέρας;

Όχι, όσο και να σας φαίνεται παράξενο και αντιφατικό, οι απαλλακτικές προτάσεις των εισαγγελέων στηρίχθηκαν στην εξέτασή της στο Σπίτι του Παιδιού δύο φορές, όπου χαρακτηρίσθηκε ως αξιόπιστη μάρτυρας, με συναίσθημα ανάλογο με αυτά που αναφέρει και στις παρατηρήσεις του τεχνικού συμβούλου του κατηγορουμένου, σύμφωνα με τον οποίο, το συναίσθημά της δεν είναι αντίστοιχο με όσα αναφέρει.

Οι εισαγγελείς τάχθηκαν υπέρ της έκθεσης του τεχνικού συμβούλου του πατέρα και κατά του πορίσματος του δημόσιου φορέα που ανήκει στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα να προτείνουν να μην γίνει κατηγορία εναντίον του ούτε εναντίον του φίλου του! Δεν το χωράει το μυαλό μου! Δεν μπορούν να στερήσουν από το παιδί μου το δικαίωμα να έχει μία δίκαιη δίκη. Ούτε μπορούν να στερήσουν το δικαίωμα μιας μητέρας να ζητήσει τη δικαίωση του παιδιού της.

Πως είναι δυνατόν να μην είναι επαρκές στοιχείο η κατάθεση στον χώρο και με τη διαδικασία που το ίδιο το Υπουργείο Δικαιοσύνης έφτιαξε ειδικά για τα παιδιά-θύματα, ώστε να τους δίνεται η δυνατότητα να μιλούν και στη συνέχεια, οι δικαστές να τους πιστεύουν και να τιμωρούν τους υπεύθυνους; Για ποιον λόγο έφτιαξε το υπ. Δικαιοσύνης τα Σπίτια του Παιδιού; Για να μιλάνε τα παιδιά και να αφήνονται ελεύθεροι οι δράστες;

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την τελευταία απόφαση της Εισαγγελέως και προσπαθώ να σταθώ όρθια. Προσπαθώ να καταλάβω, πώς με όλα αυτά τα στοιχεία σε βάρος του δεν τον παραπέμπει σε δίκη; Έχουν καταλάβει ότι οι ζωές των αθώων, βασανισμένων παιδιών μας είναι στα χέρια τους;

Τι να πω τώρα στο παιδί μου; Μη μιλάς, δεν θα βρεις ποτέ το δίκιο σου; Άντε, πήγαινε τώρα στον πατέρα σου και καλά να περάσετε; Αυτό απαντάμε στα θύματα;

Και από την άλλη πλευρά, τι μήνυμα δίνουμε στους κακοποιητές; Προχωράτε και δεν έχετε να φοβάστε τίποτα! Θα φροντίσουμε να μην πιστέψει κανείς τα παιδιά σας! Ποτέ δεν θα δικαστείτε για τα εγκλήματά σας!