Τους τρεις τομείς που προσδιορίζουν τον όρο της «δίκαιης ανάπτυξης» αναπτύσσει ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος και υπογραμμίζει τη σημασία να εκπονηθεί ένας σχεδιασμός με πέντε ή έξι μεγάλα νομοσχέδια του παράλληλου προγράμματος μέχρι το Πάσχα.

Σε συνέντευξή του στην Αυγή της Κυριακής τονίζει ότι η έννοια της «δίκαιης ανάπτυξης» πρέπει να εξειδικευτεί και να γίνει συγκεκριμένη ως προς τρία πράγματα:

1. Τη δίκαιη (ανα)διανομή της αξίας που προκύπτει από την παραγωγή: Συλλογικές συμβάσεις και η ρύθμιση της εργασίας, που θα συζητηθούν στη δεύτερη αξιολόγηση, έχουν σημαντικές επιπτώσεις και για το αναπτυξιακό μοντέλο. Συγχρόνως πρέπει να ξαναδούμε νέες μορφές συνεργατικής / συνεταιριστικής επιχειρηματικότητας που μπορούν να συμβάλλουν σε ένα τέτοιο εγχείρημα.

2. Τη χωρική – περιβαλλοντική δικαιοσύνη: Οι επιβαρύνσεις και τα οφέλη της ανάπτυξης να μοιράζονται γεωγραφικά και χωρικά ισότιμα / ισορροπημένα. Άρα, μπαίνουν ζητήματα αποκέντρωσης και περιφερειακής σύγκλισης, που προϋποθέτουν στιβαρούς δημόσιους μηχανισμούς σχεδιασμού (χωροταξικά σχέδια, σοβαρή -και γρήγορη βέβαια- περιβαλλοντική δανειοδότηση κ.λπ.), ώστε να μην κάνει η αγορά τις επιλογές της με μόνο κριτήριο την αποφυγή κόστους επένδυσης.

3. Τη δικαιοσύνη στη λήψη αποφάσεων.