ΒΚ: (Τι) δεδομένα φέρνει γενικότερα ο Καλλικράτης;

ΑΧ: O περιφερειάρχης και το περιφερειακό συμβούλιο, ο θεσμός της περιφέρειας συγκροτείται στο πλαίσιο του Καλλικράτη, ο οποίος Καλλικράτης σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση και την πολιτική θέση της κυβέρνησης είναι ο δεύτερος βραχίονας τoυ μνημονίου. Είναι γραμμένο στις εισηγητικές εκθέσεις και των δύο νόμων και των δύο αυτών θεσμικών ρυθμίσεων. Μάλιστα αυτή την ώρα που μιλάμε στα αρμόδια υπουργεία οι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής ένωσης και της τρόικας βέβαια, μαζί με κυβερνητικούς παράγοντες, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δηλαδή, σχεδιάζουν τα οικονομικά, θεσμικά και άλλα πλαίσια της εφαρμογής πλέον του Kαλλικράτη στην περιφέρεια και τους δήμους. Κατά τη γνώμη μας σε επίπεδο περιφέρειας και δήμου συγκροτείται ένα τοπικό και περιφερειακό μνημόνιο. Πολλά λόγια για αρμοδιότητες με περικοπή των πόρων, ήδη τριάντα τοις εκατό μείον οι πόροι στην τοπική αυτοδιοίκηση και σύμφωνα μ’ αυτά που ακούμε σήμερα έπονται κι άλλες περικοπές. Άρα τοπικό μνημόνιο, περιφερειακό μνημόνιο, αυτό είναι το δια ταύτα αυτής της ρύθμισης, με ό,τι αυτό σημαίνει. Μείωση δηλαδή των δαπανών του κράτους, αύξηση των εσόδων από τους δημότες-φορολογία δηλαδή- περικοπή των κοινωνικών δαπανών για ελεύθερους χώρους ή για πράσινο ή για παιδεία,υγεία και μείωση των θέσεων εργασίας με απολύσεις των συμβασιούχων. Δυστυχώς αυτό είναι το δια ταύτα του νέου θεσμού και αυτό εμείς θέλουμε να αντιπαλέψουμε.

ΒΚ: Θα είναι σε θέση ο περιφερειάρχης αττικής στις 15 Νοεμβρίου, εφόσον το επιθυμεί, να βάλει φρένο στα μέτρα τα οποία προβλέπει το μνημόνιο; Με ποιο τρόπο;

ΑΧ: Ένας δρόμος υπάρχει να μπει φραγμός στο μνημόνιο αλλά όχι μόνο στο μνημόνιο και στην αντιλαϊκή πολιτική που προϋπήρχε του μνημονίου και θα υπάρχει και χωρίς μνημόνιο δείτε τι γίνεται στη Γαλλία χωρίς μνημόνιο εφαρμόζονται αυτά τα αντιδραστικά μέτρα. Είναι πολιτική του συστήματος του καπιταλισμού και της ευρωπαϊκής ένωσης αυτή. Δεν υπάρχει δυνατότητα ούτε απ’ το κοινοβούλιο ούτε απ’ τα περιφερειακά συμβούλια ούτε από κανέναν περιφερειάρχη. Αυτά είναι είτε αφελείς τοποθετήσεις στην καλύτερη περίπτωση είτε υποκριτικές τοποθετήσεις διότι μόνον ο πληττόμενος κι εν προκειμένω η εργατική τάξη και η νεολαία είναι που μπορoύν να βάλουν φραγμό. [Δηλαδή μόνο ένα κίνημα των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, κοινωνικά δικαιώματα ή δημοκρατικά δικαιώματα που πάνε να σφαχτούν κι αυτά. Mόνο ένα κίνημα με πολιτικό στόχο την ανατροπή του μνημονίου και της αντιλαϊκής πολιτικής αλλά και της κυβέρνησης του Πασόκ και της ευρωπαϊκής ένωσης που το εφαρμόζουν μπορούν να βάλουν φραγμό. Στην καλύτερη των περιπτώσεων εμείς επιδιώκουμε να έχουμε συμβούλους και στην περιφέρεια και στους δήμους που κατεβαίνουμε. Εννοώ συνολικά ως εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

BK: Με ποιο πρακτικό σκοπό;

ΑΧ: Με σκοπό να βγάλουμε βεβαίως συμβούλους αλλά οι σύμβουλοι αυτοί να εξυπηρετούν τις ανάγκες ενός τέτοιου κινήματος μαζικού,των εργαζομένων,της νεολαίας και με πολιτικό στόχο την ανατροπή, εξού και ο τίτλος του ψηφοδελτίου μας.

BK: Πάγιο ζήτημα ανάμεσα στην τοπική αυτοδιοίκηση και την κεντρική εξουσία αποτελεί η χρηματοδότηση. Όταν δεν έρχονται οι πόροι από το κέντρο τι μπορεί να κάνει η περιφέρεια ή ο δήμος; Σε σχέση με αυτό είναι κάτι που καταλογίζεται στους σημερινούς τοπικούς άρχοντες;

AX: Έχουμε τώρα όχι μόνο πρόβλημα έλλειψης πόρων απ’ την κεντρική διοίκηση. Έχουμε σχεδιασμένη,συνειδητή πολιτική για την επόμενη δεκαετία μείωσης συστηματικής αυτών των πόρων όπως προβλέπεται και στο μνημόνιο και στον Καλλικράτη και όπως υποσχέθηκε σήμερα ο Παπανδρέου με απίστευτο κυνισμό, Δε θα κόψω μισθούς αλλά θα κόψω απ’ τη ΔΕΚΟ και την τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτό το είπε ο Όλι Ρεν και δε μιλάει σ αυτό ούτε ο Σαμαράς που είναι αντιμνημονιακός και δε μιλάει δυστυχώς και κανένας άλλος. Λοιπόν επομένως έχουμε σχεδιασμένη πολιτική μείωσης των πόρων. Είναι ένα καινούργιο φαινόμενο ποιοτικά διαφορετικό απ’αυτό που γνωρίζαμε και λέγαμε έλλειψη πόρων στην τοπική αυτοδιοίκηση. Μιλάμε για σφαγείο κανονικό των οικονομικών μέσων, πράγμα το οποίο σημαίνει για τους περιφερειάρχες,τα περιφερειακά συμβούλια ότι έχουν δύο δρόμους μπροστά τους: ή έρχονται σε συνολική ρήξη μαζί με το μαζικό λαϊκό κίνημα μ’αυτή την πολιτική,με μια λογική ανατροπής της, ή πράγμα το οποίο δεν μπορεί να συμβεί απ τους υποψηφίους του Πασοκ, της Νεας δημοκρατίας θα το διαχειριστούν και θα ακολουθήσουν την πεπατημένη. Ποια; Αυτή που εφαρμόζει και το κεντρικό κράτος: κόβω απ’την παιδεία,κόβω απ’ την υγεία,κόβω απ’το περιαστικό πράσινο,κόβω από τους ελεύθερους χώρους,μειώνω τα κονδύλια απ τη μισθοδοσία,απολύω εργαζομένους. Ε κι άμα αντιδράσει ο κόσμος κι αρχίσει τις κινητοποιήσεις, και θα γίνει αυτό διότι είναι η λογική της κοινωνίας δεν προχωράει αλλιώς η ιστορία,θα έχω και τη δημοτική αστυνομία μαζί με την ΕΛΛΑΣ και με τα χημικά και με τα μπλοκς θα αντιμετωπίσω και την κατάσταση. Δε θα τους περάσει όμως.

ΒΚ: Άρα μάλλον στο πλαίσιο που έχετε θέσει έχετε απαντήσει και στο ερώτημα τι περιθώρια έχει ένας αιρετός προκειμένου να ανακόψει το κύμα ύφεσης στη δική του ζώνη αρμοδιότητας και να διαφυλάξει αν όχι να δημιουργήσει θέσεις εργασίας,αν έχει τη δυνατότητα δηλαδή να αντιμετωπίσει κάποιες από τις επιπτώσεις της ύφεσης.

AX: Ένα δρόμο έχει όποιος έχει αντίληψη κινήματος και αντίληψη αριστερή και μάλιστα ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική όπως λέμε εμείς. Ένα δρόμο έχει,να συνταυτιστεί. Να συμπράξει και να ενισχύσει το μαζικό εργατικό κίνημα στους πολιτικούς του στόχους και στους αγώνες. Koιτάξτε η ιστορία δεν προχώρησε ποτέ με κοινοβούλια,δεν προχώρησε ποτέ με κορυφές ηγεσίες, κι ας μην πάμε πολύ μακριά,στη δικτατορία όταν όλες οι κορυφές ακόμα και της αριστεράς ψάχνανε να βρουν βασιλικούς για να κάνουνε συμμαχίες,ψάχνανε να βρουν τον Καραμανλή ποιος θα τον πρωτοφέρει,ήρθε το μαζικό νεολαιίστικο κίνημα που δε διεκδικούσε τα σχολικά βιβλία όπως μάς έλεγαν οι ηγεσίες της αριστεράς τότε,διεκδίκησε την ανατροπή της χούντας και την ανατροπή της αμερικανοκρατίας. Αυτό το κίνημα άλλαξε το τοπίο στην Ελλάδα και άλλαξε και το τοπίο στην πολιτική,αυτό που θέλουν να το πάρουν πίσω τώρα. Θέλουν μια αντιμεταπολίτευση. Και μάλιστα αν ήτανε αλλιώς η αριστερά και το κίνημα και πιο πολιτικοποιημένο τότε θα είχε κάνει τέτοιες αλλαγές που σήμερα θα ήτανε αλλιώς τα πράγματα. Η ιστορία γράφεται με τις κινητοποιήσεις των εργατικών λαϊκών μαζών. Έτσι θα γραφτεί και την επόμενη περίοδο. Δείτε τι γίνεται στη Γαλλία. Δείτε τι γίνεται στη Γαλλία. Μνημόνιο δεν έχουνε. Χρέος δεν έχουνε. Έχουν όμως καπιταλισμό. Έχουν τον Σαρκοζί που θέλει να ανασυγκροτήσει τον καπιταλισμό και σου λέει για να συγκροτήσω τον καπιταλισμό να λειτουργήσει αυτή την εποχή που ‘χει κρίση και μαύρη μαυρίλα για τους καπιταλιστές –φοβούνται το κίνημα βέβαια μη τους ανατρέψει- σου λέει τα σφάζω όλα. Άρα το πρόβλημα και στην Ελλάδα είναι ο καπιταλισμός.

BK: Ως εκ τούτου λοιπόν θέλετε να πείτε δυο λόγια για το πώς οραματίζεστε ένα νέο σύστημα;

ΑΧ: Εμείς κατά πρώτο λόγο, μιλώντας συγκεκριμένα στους εργαζόμενους και στη νεολαία και συνολικά και τοπικά περιφερειακά,λέμε ότι υπάρχει δυνατότητα να πάρουμε πίσω τους κλεμμένους μισθούς,την κλεμμένη υπεραξία δηλαδή. Να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες συντάξεις. Να πάρουμε πίσω τη ληστεία του δημόσιου χώρου είτε είναι ελληνικό είτε είναι περιαστικό πράσινο ή τα δάση που τα καταπατούν. Μπορούμε να τα πάρουμε πίσω. Υπάρχουν λεφτά; Ναι,υπάρχουν λεφτά κι αυτά είναι τα 30-40-50-60-70 δις που είναι η εξυπηρέτηση του χρέους. Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος. Δεν έχει κανένα λόγο ο εργαζόμενος και η νεολαία να αναγνωρίσει αυτό το χρέος το οποίο το έκανε η αστική τάξη,οι τραπεζίτες, και λήστευαν τους εργαζόμενους κι όταν το έκαναν το χρέος. Τα χουνε βγάλει στις ελβετικές τράπεζες , το λέει η τράπεζα της Ελλάδος: 200 δις ελληνικές καταθέσεις στις ελβετικές τράπεζες. Δεν το αναγνωρίζουμε. Έτσι και γίνει παύση πληρωμών τώρα,σπάσουμε τη σχέση με το ευρώ και την ευρωζώνη και έρθουμε σε συνολική ρήξη με την ευρωπαϊκή ένωση βεβαίως όπως κι εμείς κι άλλοι εργαζόμενοι κι άλλοι λαοί έχουν δυνατότητα να εξυπηρετήσουν τους μισθούς,να εξυπηρετήσουν τα κοινωνικά δικαιώματα. Αυτός είναι ο δρόμος δεν υπάρχει άλλος. Φαίνεται δύσκολος γιατί θέλει αγώνα. Φαίνεται δύσβατος διότι θέλει πολιτικοποιημένη και μαχητική στάση,ανατροπής. Αλλά είναι πιο σίγουρος – μονόδρομος κατά τη γνώμη μας– από το «σφάξε με αγά μου ν’αγιάσω» , απ’το να περιμένω τους σωτήρες και τους φωστήρες, Παπανδρέου,Σαμαρά κι άλλους ας το πούμε είτε μ αυτά τα ρούχα είτε με άλλα ας το πούμε να κάνουν εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις. Αν αυτόν τον δρόμο τον ακολουθήσει το κίνημα κι αν υπάρξει απέναντι σ’αυτό που λέει ο Σαρκοζί ανασυγκρότηση του καπιταλισμού, ανασυγκρότηση λέμε εμείς του κινήματος του εργατικού και της αριστεράς,κι αυτό παλεύεουμε, τότε αυτό θέτει αυτομάτως και το ζήτημα μιας εναλλακτικής πέρα από τον καπιταλισμό.

ΒΚ: Ένα στοιχείο που δεσπόζει στην ατζέντα αυτών των εκλογών είναι το ζήτημα της ποιότητας διαβίωσης στις πόλεις σε σχέση και με τα μεταναστευτικά κύματα κυρίως από την ανατολή. Θέλετε να συνδράμετε σ’αυτή τη συζήτηση;

AX: Η ποιότητα ζωής έχει οπωσδήποτε δυο πλευρές. Δεν είναι μόνο το θέμα της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού,είναι μέρος ενός συνολικού προβλήματος και μάλιστα θα λεγα είναι μέρος του προβλήματος της εργατικής τάξης όχι μόνο στο σκέλος των μισθών και της σύνταξης αλλά και στο σκέλος της αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης,δηλαδή των συνθηκών ζωής,είναι μέρος αυτού του προβλήματος. Με αυτή την έννοια, οι μετανάστες είναι τμήμα των εργαζομένων. Και, είτε είναι με νόμιμα, είτε είναι με μη νόμιμα χαρτιά, διότι, η εκμετάλλευση στα μη νόμιμα χαρτιά είναι ακόμα μεγαλύτερη, μιλάμε για ίσα δικαιώματα. Ίσα δικαιώματα κοινωνικά, πολιτικά και τα ειδικά τους δικαιώματα, ας το πούμε, αυτά που ακόμα και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, χωρίς να είμαστε, το αντίθετο, προγονόπληκτοι, αναγνώριζαν μέσω του Ξενίου Διός. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Είναι ότι οι συνθήκες ζωής που αφορούν τη ζωή μετά το χώρο εργασίας και είναι το σχολείο, το νοσοκομείο, η υγεία δηλαδή, είναι τα προβλήματα των ηλικιωμένων, των νέων γενιών, το πρόβλημα των ναρκωτικών, το πρόβλημα του δασικού πλούτου, της διαχείρισης των απορριμμάτων. Όλα αυτά που πάνε να τα ιδιωτικοποιήσουν. Όλα. Όλα! Δηλαδή, μόνο τον αέρα ακόμα δεν έχω ακούσει. Και το νερό, το έχουν πια ιδιωτικοποιήσει. Λοιπόν, συνθήκες ζωής, βελτίωση της ποιότητας ζωής όσον αφορά τους εργαζόμενους είτε είναι Έλληνες, είτε είναι μετανάστες. Και βεβαίως μπαίνουμε σ’αυτή τη συζήτηση, έχουμε μπει με όρους κινήματος. Αγώνων. Και θέλουμε την επόμενη φορά να μπούμε και να δώσουμε παρών με πιο μαχητικούς, πιο πολιτικοποιημένους αγώνες. Είναι ζήτημα να σπάσει η λογική των ιδιωτικοποιήσεων, όλου αυτού του χώρου και να επανακατακτηθεί από τους φυσικούς και κοινωνικούς δικαιούχους του δημόσιου χώρου, της παιδείας, της υγείας, που είναι οι εργαζόμενοι, Έλληνες και ξένοι, να κατακτηθεί ξανά αυτό το οποίο δικαιούνται. Μιλάμε για ένα κίνημα και έναν αγώνα στις γειτονιές και στις πόλεις που θα΄ναι σοβαρή πλευρά του εργατικού του μαζικού κινήματος και της νεολαίας. Έχουμε τέτοιες αντιστάσεις, έχουμε τέτοιους αγώνες, αλλά με αυτή την επίθεση που δεχόμεθα πρέπει να ανέβει σε άλλο επίπεδο πολιτικής. Ε θα δώσουμε το παρόν. Η ψήφος που ζητάμε, είναι η ψήφος της πιο μεγάλης οργής, της πιο μεγάλης διαμαρτυρίας, η ψήφος του σιχτιρίσματος των εργαζομένων και της νεολαίας απέναντι σ’αυτή την επίθεση την αντεργατική, σ’αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, στο σάπιο κοινωνικό σύστημα. Η ψήφος αυτή, θέλουμε να’ναι και θέση αγώνα σ’ένα κίνημα που θα ανατρέψει αυτή την κατάσταση. Το μεταναστευτικό ρεύμα έχει συγκεκριμένες αιτίες. Είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, είναι η ακραία καπιταλιστική εκμετάλλευση των χωρών απ’όπου προέρχονται οι μετανάστες, η οποία αυτή ακραία εκμετάλλευση οδηγεί και σε τεράστιες περιβαλλοντικού χαρακτήρα καταστροφές από τις πολυεθνικές πετρελαίου κλπ., γνωστά αυτά στην Αφρική και σ’ άλλες χώρες.

ΒΚ: Έχετε στο μυαλό σας συντονισμένα πρακτικά βήματα, τα οποία μπορούν να γίνουν για την απελευθέρωση χώρων και τη δημιουργία οάσεων πρασίνου στην Αττική;

ΑΧ: Αυτή τη στιγμή, η απόφαση, που δεν μπορεί να τη λάβει αυτή η κυβέρνηση και καμία άλλη κυβέρνηση από Νέα Δημοκρατία ή συνδυασμό των διαφόρων κομμάτων, και επομένως πρέπει να επιβληθεί, επαναλαμβάνω, με όρους μαζικού κινήματος. Δεν μπορεί να το αναθέσει σε κανέναν αυτό. Ούτε στους αριστερούς, ούτε σε μας. Όποιος λέει «το αναλαμβάνω», σαν εργολάβος, είναι ή αφελής, ή είναι μέσα στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Λοιπόν, εφόσον ξεσηκωθεί ο εργαζόμενος, η νεολαία και ο λαός, νομίζω ότι μπορούν να συμβούν τα εξής –και αυτοί είναι στόχοι- :
Δήμευση της περιουσίας που έχει η εκκλησία. Τεράστια περιουσία. Και στο κέντρο, στην Αττική. Κατάργηση κάθε διεκδίκησης από εκκλησίες, τράπεζες και δημόσιους φορείς (και υπάρχουν τέτοιες μεγάλες διεκδικήσεις) και συνεταιρισμούς που είναι του κόλπου του δικομματικού του παλιού, σε περιαστικό πράσινο, σε δασικό πλούτο, σε οικόπεδα και σε ελεύθερους χώρους μέσα στο κέντρο της Αττικής. Και μόνον αυτή η τοποθέτηση και αυτή η διεκδίκηση, σε μια προοπτική ανατροπής αυτής της πολιτικής και των κυβερνήσεών της, αμέσως ανοίγει έναν άλλο δρόμο για την Αττική και την Αθήνα. Εάν αυτό συνδεθεί και με μια άποψη άλλου τύπου κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης -εδώ είναι αυτό που με ρωτάγατε- , με μια κοινωνία που θα’ναι αυτοδιευθυνόμενη από τους ελεύθερα συνεταιρισμένους παραγωγούς. Μία κοινωνία πέρα απ΄τον καπιταλισμό. Εκεί μπορεί να υπάρξει πια και αλλαγή του τρόπου συγκρότησης των πόλεων, της σχέσης πόλης και περιφέρειας, να μην έχουμε αυτό το έκτρωμα δηλαδή, το υδροκεφαλικό, στην Αττική και να υπάρξει μια άλλη ποιότητα ζωής. Εδώ είναι η ανατροπή του καπιταλισμού που με ρωτάγατε, ως απάντηση στο Σαρκοζί, στη Μέρκελ και στους δικούς μας εδώ, οι οποίοι είναι κυνικοί, υποκριτές και δεν το λένε ανοιχτά, αλλά στην πράξη αυτό κάνουν.

Κρίσιμα για την επιβίωση, κοινωνική και περιβαλλοντική του λεκανοπεδίου και της Αττικής, είναι τα θέματα του ελληνικού, είναι τα θέματα του κτήματος Βεΐκου, ό,τι απέμεινε από τις καταπατήσεις και τη λεηλασία, του χώρου στο Γουδί και άλλων τέτοιων μεγάλων χώρων στην παραλία, γύρω από τα βουνά της Αττικής, τα οποία σήμερα απειλούνται από μια νέα λεηλασία. Τη λεηλασία των γρήγορων επενδύσεων, απ’το Κατάρ και από άλλους εμίρηδες, σεΐχηδες και κολλητούς του Παμπούκη, του φίλου του Παπανδρέου, και που σ’αυτά έχει δώσει αγώνες ο λαός και οι εργαζόμενοι στις γειτονιές. Συντονισμένους αγώνες, με μεγάλες συγκρούσεις κι ό,τι σώθηκε, σώθηκε απ’αυτούς τους αγώνες. Λοιπόν μιλάμε για ένα μεγάλο μαζικό κίνημα απ’ τις γειτονιές όλης της Αττικής για υπεράσπιση και κατάκτηση του δικαιώματος αυτοί οι μεγάλοι χώροι να γίνουν χώροι αναψυχής, πρασίνου, χώροι κοινωνικής αναπαραγωγής των εργαζομένων και της νεολαίας.

ΒΚ: Κύριε Χάγιο, είστε ικανοποιημένος με τις επιδόσεις των δυνάμεων που συγκροτούν σήμερα την ευρύτερη αριστερά, τόσο στο κινηματικό και κοινωνικό κομμάτι, στο καθημερινό τους έργο, να το πω έτσι, όσο και στο επίπεδο των συσχετισμών, της ουσιαστικής αποδοχής τους από τον κόσμο;

ΑΧ: Υπάρχει πρόβλημα, και όποιος δεν το αναγνωρίζει κρύβεται πίσω απ’ το δάχτυλό του. Υπάρχει πρόβλημα, το λέει ο κόσμος, ο εργαζόμενος, το λέει κάθε μέρα. Ο οποίος είναι σε κατάσταση που τείνει στα όρια της απελπισίας από άποψη ζωής πια, δουλειάς, ανεργία εκρηκτική να πούμε, κάθε οικογένεια έχει έναν και ακόμα δύο μέσα στην οικογένεια ανέργους. Υπάρχει πρόβλημα και εκφράζεται με το εξής ερώτημα: «Με ποιό συνδικαλιστικό κίνημα να αγωνιστώ;». Όταν βλέπει τις ηγεσίες και τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες να γίνονται υπουργοί και να εφαρμόζουν αυτά που είναι εις βάρος των εργαζομένων. Είναι υποταγμένος ο επίσημος συνδικαλισμός. Και όταν βλέπει την αριστερά να μην τολμά να θέσει τα ερωτήματα τα οποία σήμερα έχουν μπει πρακτικά στον κόσμο, σου λέει, το σύστημα του κεφαλαίου είναι, πρώτη φορά τίθεται έτσι το ζήτημα, παλιά στη δικτατορία λέγαμε ήταν η στρατιωτική χούντα. Πάλι ο καπιταλισμός ήταν από πίσω, αλλά η χούντα ήταν μπροστά. Στην Κατοχή ήταν οι Γερμανοί κατακτητές, φασισμός. Πάλι το σύστημα το είχε παράγει αυτό. Σήμερα το ίδιο το σύστημα, με όλους τους πολιτικούς του, με όλους, δεν διαφοροποιείται κανένας. Με την Εκκλησία, με τα μέσα ενημέρωσης, όλοι τους, στρατευμένοι απέναντι στον κόσμο. Η αριστερά αυτό δεν τολμά να το θέσει. Δεν τολμά να θέσει το θέμα της ΕΕ, η οποία, -ποια Ευρώπη των λαών;- είναι αυτή που σχεδιάζει και υλοποιεί το σφαγείο των δικαιωμάτων μαζί με τους κυβερνώντες σε κάθε χώρα. Υπάρχει έλλειμμα. Έλλειμμα ταξικού εργατικού κινήματος και έλλειμμα αριστεράς. Εμείς το αναγνωρίζουμε, και απέναντι σ’αυτό, τολμάμε, με το μέτρο των δυνάμεών μας, των αναλύσεών μας, έχουμε επίγνωση ότι δεν το έχουμε απαντήσει, αν σε κάτι έχουμε αυτοπεποίθηση είναι ότι το θέτουμε. Επιχειρούμε να το απαντήσουμε, με τη λογική ενός άλλου, ταξικού εργατικού κινήματος, σαν κι αυτό που δείχνει δείγματα και στη Γαλλία και στην Ιταλία και στην Ισπανία προσφάτως, και με μια άλλη αριστερά. Μια άλλη αριστερά που θα θέσει το ζήτημα μιας εναλλακτικής, με επαναστατικό τρόπο και όχι κοινοβουλευτικό τρόπο, σύγχρονο. Μιας εναλλακτικής κοινωνίας που θα είναι νέας κομουνιστικής προοπτικής κι όχι γραφειοκρατικής, αλά υπαρκτό σοσιαλισμό. Επομένως μια άλλη αριστερά, μαχόμενη, σκεπτόμενη, δημοκρατική, που θα τολμήσει να θέσει το ζήτημα ενός άλλου ταξικού εργατικού κινήματος και να δράσει πρακτικά σε αυτό. Αυτό είναι το έλλειμμα, αυτό επιχειρούμε να θέσουμε και φυσικά αυτό δε μας εμποδίζει καθόλου, το επιδιώκουμε και αγωνιζόμαστε για αυτό, να έχουμε κοινή δράση με όλες τις αριστερές δυνάμεις, ανεξαρτήτως αυτών των αντιπαραθέσεων. Κοινή δράση μέσα στο μαζικό κίνημα. Είναι ιστορική ευθύνη όλων των δυνάμεων της αριστεράς να δράσουν από κοινού μέσα στο μαζικό λαϊκό κίνημα και να είναι κίνημα ανατροπής αυτής της επίθεσης και των φορέων της.

ΒΚ: Μάλιστα. Ας κλείσουμε με το λεγόμενο διακύβευμα αυτών των εκλογών, για το συνδυασμό Αντικαπιταλιστική Ανατροπή. Ποιo μήνυμα θέλετε να στείλετε, από τη μία πλευρά, στους συνυποψήφιους για την Αττική, από την άλλη πλευρά στους ψηφοφόρους.

ΑΧ: Στους υποψηφίους του…κατεστημένου, τον κυβερνητικό υποψήφιο, τον υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας, όπως και οι κεντρικοί πάτρωνές τους, και αυτοί που είναι από πίσω τους, θα μας βρουν μαζί με το λαό και το κίνημα του απέναντι τους. Θα διεκδικούμε, και θα επιδιώκουμε ανατροπές και στις κυβερνητικές αποφάσεις και στις περιφερειακές και στις δημοτικές. Aυτό είναι το μήνυμα προς αυτούς.

Έχουμε και τους υποψηφίους που προέρχονται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, και αναφέρομαι στον κο. Δημαρά και τον κο. Μητρόπουλο. Οι οποίοι, προφανώς, με το δίκιο τους, επιμένουν ότι το εγχείρημά τους δεν ξεφεύγει από τα όρια του ΠΑΣΟΚ, μάλλον μιλάνε για μια ανανέωση του ΠΑΣΟΚ και δυστυχώς, στην περίπτωση του Κου. Μητρόπουλου, συμπράττει σ’αυτό και ο Συνασπισμός. Ε λοιπόν, η εκτίμησή μας είναι ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει νέο σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, νέα σοσιαλδημοκρατία και με αυτή την έννοια είμαστε αντίθετοι στην πασοκοποίηση της αριστεράς. Αρνούμαστε και νομίζουμε ότι είναι προς ανατροπή και τα όποια αναχώματα μπαίνουν για να περισωθεί η κυνική και βάρβαρη πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνησης.

Προς τους υποψηφίους που αναφέρονται στους εργαζόμενους και ιδιαίτερα τους αριστερούς, δεν μπορούμε να έχουμε προγραμματική συμφωνία, είναι άλλα τα προγράμματα, αυτή είναι μια πραγματικότητα και θα ήταν υποκρισία να μην το πούμε, αλλά τους καλούμε την επαύριο στους μεγάλους αγώνες, σ’αυτή τη νέα ιστορική περίοδο που ανοίγει, να ξεφύγουν απ’τα δεσμά και αυτή την καταθλιπτική ηγεμονία της ευρωλαγνείας, της γραφειοκρατικής αντίληψης για το κίνημα, και της θολής, εις το υπερπέραν λαϊκής εξουσίας, να φύγουν απ’αυτά κι αν δε φύγουν τουλάχιστον να δράσουν από κοινού με όλες τις αριστερές δυνάμεις μέσα σ’ένα μαζικό, λαϊκό, εργατικό κίνημα ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης. Ένα κίνημα που μόνο αυτό μπορεί να γράψει ιστορία και να ανοίξει δρόμους απελευθέρωσης των εργαζομένων.

ΒΚ: Ευχαριστώ πολύ.

ΑΧ: Να’στε καλά.