Το γεγονός και μόνον ότι η Ελλάδα προχωρά για πρώτη φορά στα χρονικά σε οριοθέτηση ΑΟΖ με γειτονική χώρα, καθιστά πράγματι ιστορική την συμφωνία που υπέγραψαν χθες στην Αθήνα ο Νίκος Δένδιας και ο Ιταλός ομόλογός του Λουίτζι Ντι Μάιο. Η συμφωνία για την ΑΟΖ Ελλάδας – Ιταλίας κλείνει μια, διπλωματική και γεωπολιτική, εκκρεμότητα 40 και πλέον χρόνων, διαμορφώνει νέα δυναμική στον – δύσκολο μεν, επιβεβλημένο δε – στόχο για οριοθετήσεις και με την Αλβανία και την Αίγυπτο, και στέλνει καθαρό μήνυμα στην Τουρκία καθώς επιβεβαιώνει το δικαίωμα των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες: «Είναι μια συμφωνία για το Ιόνιο, που όμως κοιτάει προς το Αιγαίο», λέει χαρακτηριστικά έμπειρος διπλωμάτης.

Η τελική εμβέλεια αυτών των θετικών παραμέτρων θα κριθεί μόλις έρθει προς επικύρωση στην Βουλή και δημοσιοποιηθεί το πλήρες περιεχόμενο της συμφωνίας – ένα περιεχόμενο, που θα ξεκαθαρίσει και τις υπαρκτές γκρίζες ζώνες της. Οι βασικές εξ αυτών εντοπίζονται μέχρι στιγμής στις υπαναχωρήσεις που έκανε η Ελλάδα στα ζητήματα της περιορισμένης επήρειας των νησιών και των αλιευτικών δικαιωμάτων, ενώ ανοιχτό είναι και το ερώτημα εάν και σε ποιο βαθμό ανοίγει πόρτα εμπλοκής τρίτων στο δικαίωμα της χώρας να επεκτείνει στα δώδεκα μίλια τα χωρικά της ύδατα.

Εως τότε, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι την συμφωνία στηρίζει ευθέως, στο γενικό της πλαίσιο, η αξιωματική αντιπολίτευση και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας. Σε συνέντευξή του σήμερα στο Οικονομικό Forum των Δελφών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χαιρέτισε την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία, είπε ότι αντίστοιχη συμφωνία μπορεί να κλείσει και με την Αλβανία και τόνισε και είπε ότι «θα πρέπει να διαμορφώσουμε μία εθνική στρατηγική. Να προχωρήσουμε σε συμφωνία με την Αίγυπτο ακόμη και με μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ και να προχωρήσουμε και στην επέκταση των των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια στο Ιόνιο».

Στο πλαίσιο της ίδιας στρατηγικής σημείωσε ότι «θα πρέπει να έχουμε εθνική γραμμή που να οδηγεί όχι σε σύγκρουση αλλά να σε πάει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, όχι όμως με τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις της άλλης πλευράς», ενώ ειδικό ενδιαφέρον έχει και η τοποθέτησή του για το μέχρι που είχε προχωρήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την υπόθεση της ΑΟΖ με την Ιταλία: «Είναι εξέλιξη που θα μπορούσαμε να την έχουμε το 2016. Εμείς την χαιρετίζουμε… Είχαμε συμφωνήσει τα ίδια τότε με τον Τζεντιλόνι, να ψαρεύουν οι Ιταλοί στα 6-12 μίλια και να έχουν επήρεια τα νησιά. Ο Κοτζιάς είπε τότε ότι θα δεχθούμε κριτική από την αντιπολίτευση. Τώρα εμείς δίνουμε έγκριση… Υπάρχει μία σοβαρή διαφορά με το 2016: τότε δεν υπήρχε το τουρκο-λυβικό σύμφωνο…Η συμφωνία κλείνει με συμβιβασμούς όχι τραγικούς».

Οι θέσεις αυτές του Αλέξη Τσίπρα αποτελούν κι ένα τριπλό μήνυμα. Στο τελευταίο σκέλος του, το εν λόγω μήνυμα αποτελεί σαφή  απάντηση στον πρώην υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά, ο οποίος άσκησε και την πλέον έντονη κριτική στην συμφωνία Δένδια-Ντι Μάιο. Στον δε πυρήνα των όσων είπε, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απευθύνθηκε και στον πρωθυπουργό αλλά και στο εσωτερικό του κόμματός του.

Στον μεν Κυριάκο Μητσοτάκη διαμήνυσε πως ο ίδιος έβαλε, και θα συνεχίσει να «βάζει πλάτη» στα εθνικά θέματα, αλλά και ότι η διαμόρφωση συντεταγμένης και αποτελεσματικής εθνικής γραμμής μπορεί να έρθει μόνον ως πρωτοβουλία της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού: «Έχουμε μιλήσει», είπε, «δύο φορές όλες κι όλες όταν με κάλεσε στο γραφείο του. Εγώ κάλεσα τρεις φορές Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών… Εξαρτάται από τον πρωθυπουργό αν θα αποφασίσει να μοιράζεται κρίσιμες σκέψεις με την αντιπολίτευση».

Σε ό,τι αφορά εκείνους που αντιδρούν εντός ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική της εθνικής συνεννόησης, η απάντηση ήταν επίσης εύγλωττη: «Ο ΣΥΡΙΖΑ», είπε, «δεν είναι το κόμμα που έκανε αντιπολίτευση το 2010 – 2012, ενηλικιώθηκε σε δύσκολες συνθήκες και σήμερα καταλαμβάνει έναν χώρο από το κέντρο και προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος». Πιο απλά, επαναβεβαίωσε πως η δομική και στοχευμένη αντιπολίτευση αποτελεί στρατηγική του απόφαση και δεν τελεί υπό διαπραγμάτευση, ακόμη κι εάν εκλαμβάνεται από κάποιους ως πολιτική αδυναμία – ενίοτε, δε, και ως ένδειξη νέου πολιτικού αυτοπροσδιορισμού…