Πρόκειται για την ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού. Μία ομάδα κοινωνικά αποκλεισμένη, που προσπαθεί με κόπο να εδραιώσει στη συνείδηση του κόσμου, αλλά και της πολιτείας, ότι δεν πρέπει να θεωρούνται διαφορετικοί. Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν έχουν την ευκαιρία να είναι ανεξάρτητοι. Οι εν δυνάμει εργαζόμενοι με αναπηρία είναι οι τελευταίοι που προσλαμβάνονται και οι πρώτοι που απολύονται. Οι μαθητές με αναπηρία, κατά χιλιάδες, δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση.

Βάσει της έκθεσης που εξέδωσε η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία για την 3η Δεκέμβρη, η πλειοψηφία της κοινωνίας θεωρεί ότι έχει σημειωθεί πρόοδος στα ζητήματα αναπηρίας στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία. Ακόμη περισσότεροι, όμως, πιστεύουν ότι οι συνθήκες ζωής των ατόμων που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στη χώρα είναι χειρότερες σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ανάπηροι Έλληνες είναι η ανεργία (50,4%), η ανεπάρκεια κρατικών και δημόσιων υποδομών υγείας, ενημέρωσης κ.ο.κ. (35,4%), τα ανεπαρκή επιδόματα και η ελλιπής ασφάλεια (32,4%), η ανεπαρκής πρόσβαση στις κοινωνικές υπηρεσίες (30,3%) και η επίσης ανεπαρκής εκπαίδευση (24,5%).

Οι ερωτηθέντες, στο πλαίσιο της σχετικής έρευνας, απέδωσαν την έννοια της ύπαρξης ενός ατόμου με αναπηρία στο νοικοκυριό καταρχάς ως συμπόνοια (30,8%), στη συνέχεια ως λύπη (16,3%) και μετά ως ασθένεια (13,4%) και φιλανθρωπία (9,2%).

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία, η αντίστοιχη Εθνική Συνομοσπονδία απέστειλε υπόμνημα στον Έλληνα πρωθυπουργό, με το οποίο εξέφρασε το αίτημα του αναπηρικού κινήματος για άμεση λήψη μέτρων προστασίας των ατόμων με αναπηρία από την κρίση. «Οι εξαγγελίες των υπουργών δεν συμπεριλαμβάνουν μέτρα διευκόλυνσης της ήδη δυσχερούς οικονομικής κατάστασης μιας εκ των πλέον ευπαθών ομάδων του πληθυσμού», αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν προβλήματα αναπηρίας, ανάμεσα σε άλλα, διεκδικούν:

• Πλήρη εξαίρεση από το νέο σύστημα των τεκμηρίων διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία και των γονέων και κηδεμόνων ατόμων με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες.

• Χορήγηση οικονομικής ενίσχυσης για τα έτη 2009 – 2-10 στα άτομα με αναπηρία που είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι ή έμμεσα ασφαλισμένοι και έχουν μηδενικό ατομικό εισόδημα, ίσο με το 20πλάσιο του ημερομισθίου του ανειδίκευτου εργάτη.

• Αύξηση του αφορολόγητου ποσού για τα άτομα με αναπηρία από το ποσό των 2400 ευρώ στ οποσό των 5000 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και των εισοδημάτων του 2008.

• Άμεση χορήγηση επιδόματος θέρμανσης σε όλα τα άτομα με αναπηρία που το εισόδημά τους δεν υπερβαίνει τη βάση του αφορολόγητου εισοδήματος.

Αυτά είναι κάποια οικονομικά αιτήματα που αφορούν σε στοιχειωδώς απαιτούμενες δράσεις από την πολιτεία. Σε συνδυασμό με πάγιες ανάγκες που σχετίζονται κυρίως με την νοοτροπία του μέσου πολίτη, πόσο μάλλον της πολιτείας, απέναντι στους «λιγότερο τυχερούς», υπενθυμίζουν κάτι απλό και συγχρόνως σκληρό: Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι ίδια για όλους.