Πριν από δέκα περίπου μέρες, οι φωτογραφίες του αιμόφυρτου από τα χτυπήματα των νεοναζιστών, δημοσιογράφου της DW Τόμας Γιακόμπι, έκαναν τον γύρο του διαδίκτυου. Στις δηλώσεις του, είχε τονίσει πως οι Χρυσαυγίτες τον είχαν στοχοποιήσει εξαιτίας του ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: μια προσωπική υπόθεση» που δημιούργησαν από κοινού με την σκηνοθέτρια Αντζελίκ Κουρούνη. Σήμερα, οι δύο δημιουργοί που σκιαγράφησαν πολύ εύστοχα την είσοδο της ναζιστικής οργάνωσης στη ζωή μας και την εξάπλωση των απάνθρωπων ιδεών της, μιλούν στο tvxs.gr για τις απειλές που συνεχίζουν να δέχονται, για τις πλάτες που έκανε η αστυνομία στους φασίστες και για το νέο τους ντοκιμαντέρ, που διερευνά με κορμό τη δίκη της ΧΑ, τους τρόπους αντίστασης στην άνοδο της ακροδεξιάς.

«Γι’ αυτό ο τίτλος της νέας μας ταινίας είναι “Χρυσή Αυγή: Μια δημόσια υπόθεση”. Ψάχνουμε τρόπους αντίστασης σε μια εποχή που η ιστορική μνήμη φθίνει και οι ακροδεξιές απόψεις υιοθετούνται πλέον και από τα “καθώς πρέπει” δεξιά και φιλελεύθερα κόμματα» λέει στο Tvxs.gr η Ανζελίκ Κουρούνη. «Θέτουμε το ερώτημα αν η δημοκρατία έχει ή δεν έχει τελικά τα όπλα να απαντήσει χωρίς να ποδοπατήσει τις αξίες της. Έχουμε τελειώσει τα γυρίσματα και ο κορμός μας είναι η δίκη της ΧΑ, η μεγαλύτερη δίκη κατά των ναζιστών μετά τη Νυρεμβέργη. Μπορεί η δίκη να μην έχει χαρακτηριστεί πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι μείζων πολιτικό» λένε οι δύο δημιουργοί.

Για την ολοκλήρωση της πραγματικά αξιόλογης έρευνας ωστόσο απαιτούνται πόροι. «Μας λείπουν Περίπου 20.000 ευρώ ακόμα» λένε οι δημιουργοί οι οποίοι μας καλούν να συμβάλουμε στο site goldendawnapublicaffair.com, ώστε να ολοκληρωθεί η ταινία που θα προβληθεί μετά την απόφαση του δικαστήριου.

Γιακομπί: Ο Χρυσοχοϊδης με εξαίρεσε από την αντιπροσωπεία ξένων ανταποκριτών

Είναι γνωστό ότι ο Γιακόμπι κακοποιήθηκε άγρια από μέλη της ΧΑ κατά τη διάρκεια του εθνικιστικού συλλαλητήριου, που έγινε αμέσως μετά την αγόρευση της εισαγγελέως 18 Δεκεμβρίου που πρότεινε την αθώωση όλων των κατηγορούμενων. Αυτό που δεν είναι γνωστό, είναι πως λίγες μέρες μετά την επίθεση, ο υπουργός κ. Χρυσοχοϊδης θα συναντούσε αντιπροσωπεία ξένων ανταποκριτών. Ζητήθηκε από τους δημοσιογράφους να συμπεριληφθεί στη λίστα και ο Τομας Γιακόμπι. «Την τελευταία στιγμή, απάντησαν αρνητικά» λέει ο Τ. Γιακόμπι. «Δεν ήθελαν να τον ακούσουν να μιλάει για τις ευθύνες της αστυνομίας. Δεν ήθελαν να ακούσουν, ότι ενώ υπήρχαν αστυνομικές δυνάμεις σε όλες τις εισόδους της πλατείας Συντάγματος, οι αστυνομία παρενέβη αφού είχε φάει το ξύλο, αγνοώντας τους συναδέλφους μας που φώναζαν, ελάτε τον σκοτώνουν τον άνθρωπο» λέει η Ανζελίκ Κουρούνη.

«Με φυγάδεψαν ώστε να μην κάνω δηλώσεις στον τύπο, λέγοντάς μου ότι πρέπει να κάνω άμεσα καταγγελία στην αστυνομία για να συλληφθούν οι δράστες. Μα οι δράστες ήταν εκεί, υπάρχουν και στα βίντεο με τα πρόσωπά τους και δεν έχει συλληφθεί κανένας» λέει ο Τ. Γιακόμπι. Η Ανζελίκ Κούρουνη μας θυμίζει πως δεν είναι η πρώτη επίθεση εναντίον του. Έναν χρόνο πριν, είχαν επιτεθεί ξανά σε μια ομάδα εννέα δημοσιογράφων. «Η μήνυση που κάναμε μάλλον μπήκε στο αρχείο» λένε και υπογραμμίζουν ότι ήταν πολιτική επιλογή να αφήσουν την πλατεία Συντάγματος στα μέλη της ΧΑ.

«Εμείς εκείνο το πρωί  της 19ης Ιανουαρίου, είμαστε με μια αντιφασιστική ομάδα 30 ατόμων σε γύρισμα. Κι όμως, μια διμοιρία ΜΑΤ, τους έσπρωξε στα Προπύλαια από το Σύνταγμα, άρα η πολιτική επιλογή ήταν να αφήσουν την πλατεία Συντάγματος στους Χρυσαυγίτες. Στα Εξάρχεια ξεγυμνώνουν άτομα και τα δέρνουνε κι ας μην έχουν κάνει τίποτα.  Στο Σύνταγμα είναι οι φασίστες και μας δέρνουν και γύρω η αστυνομία δεν κάνει τίποτα. Αυτό είναι πολιτική επιλογή. Θα τα βάλουμε όλα αυτά στην ταινία γιατί πρέπει να αναδειχθεί πόσο άρρωστοι είναι οι θεσμοί. Να αναδειχθεί ο εκφασισμός της αστυνομίας και της κοινωνίας. Αν η αστυνομία κάνει απλώς τη δουλειά της είμαστε προστατευμένοι.»

«Ολοκαύτωμα; Ας μιλήσουμε για τίποτα άλλο»

«Αν δεν συνεχίζαμε την πρώτη μας ταινία, με ένα δεύτερο μέρος, θα έλειπε ένα σημαντικό κομμάτι. Αυτό της εξάπλωσης αυτής της ιδεολογίας σε όλη την Ευρώπη» λέει η Ανζελίκ Κουρούνη και απαριθμεί παραδείγματα. «Δεν είναι μόνο τα ακροδεξιά και ναζιστικά κόμματα, είναι και τα “καθώς πρέπει” φιλελεύθερα και δεξιά που έχουν υιοθετήσει πλήρως ακροδεξιά ατζέντα ως προς τα δικαιώματα των μεταναστών, των γυναικών, της LGBTQ κοινότητας κλπ. Αυτό σε συνδυασμό με τη φθορά της μνήμης κάνει την κατάσταση ζοφερή. Η φθορά αυτή υπάρχει και σε χώρες όπως η Γερμανία στην οποία οι άνθρωποι γαλουχούνται από νωρίς στον αντιναζισμό».

«Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, φαίνεται ότι το 72% των Γερμανών, θεωρούν ότι μιλάμε πολύ για το Ολοκαύτωμα. Ένας από τους δύο προέδρους του ακροδεξιού Γερμανικού κόμματος IfD, δήλωσε πρόσφατα ότι «… τα 12 χρόνια ναζιστικής Γερμανίας ήταν σκατά μύγας μπροστά στην ιστορία χιλιάδων λαμπρών χρονών! Στη Γαλλία, πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει πως ένα μέρος των μαθητών, έχει άρνηση να μάθει τι είναι το Ολοκαύτωμα ενώ ένα μέρος των δασκάλων λέει: Ας μιλήσουμε και για τίποτα άλλο»

Ο Τ. Γιακομπί προσθέτει ότι οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος είναι λιγότεροι από 200. «Αν δεν υπάρχει απευθείας λόγος, η μνήμη χάνεται. Το βλέπουμε και στην Ελλάδα με τη μνήμη της αντίστασης και του εμφύλιου. Πως θα διασωθεί η μνήμη όταν χάνονται οι μάρτυρες, οι επιζώντες, και στα σχολεία δεν διδάσκονται αυτά;»

«Η μνήμη φθείρεται, η αντίσταση επιβάλλεται»

Η Αν. Κουρούνη θέτει το κεντρικό ερώτημα της ταινίας: «Ποια μπορεί να είναι η αντίσταση σε αυτό το φαινόμενο; Έχουμε από τη μια μεριά τα ξεκάθαρα ναζιστικά κόμματα και από την άλλη τα μορφώματα. Που διαφέρει ο Σαλβίνι ο οποίος χτυπάει κουδούνια με ονόματα μεταναστών και τους στοχοποιεί ως ναρκέμπορους,  από τους ναζί  που το ΄33 πήγαιναν στα εβραϊκά σπίτια κι έλεγαν ότι μας εκμεταλλεύεστε; Όταν στην πλατεία Αγ. Παντελεήμονα υπήρχε το σύνθημα επί τρία χρόνια “Έξω οι ξένοι.  Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” πήγε καμιά δημοτική αρχή να το σβήσει; Και ποια είναι η διαφορά με το ‘ 33 που έγραφαν στα μαγαζιά των Εβραίων “Εβραίοι” χαράζοντας το αστέρι που τους στιγμάτιζε; Σε όλη την Ευρώπη χάνουμε κεκτημένα χρόνων. Tο βλέπω ήδη στη Γαλλία. Ψάχνουμε την απάντηση στο ερώτημα: Μπορεί να απαντήσει  η δημοκρατία στον εκφασισμό, χωρίς να ποδοπατήσει τις αξίες της;»

Η ελπίδα…

Η ελπίδα ωστόσο μπορεί να είναι οι νέοι άνθρωποι, όπως οι νέοι της Γαλλίας που ανέδειξαν πρώτο σε διαγωνισμό το προηγούμενο ντοκιμαντέρ τους και έτσι σήμερα έχει ενταχθεί στο ιστορικό πρόγραμμα, σαν βοήθημα για δασκάλους στη Γαλλία. Στην Ελλάδα, ούτε λόγος. «Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε περισσότερο σε κινηματογράφους εκτός Ελλάδας, έκανε τον γύρο του κόσμου και απέσπασε βραβεία και  τα εύσημα από τον Κώστα Γάβρα ο οποίος μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε κι έτσι είμαστε εδώ σήμερα» λένε οι δημιουργοί.