Κάποιοι διαβλέπουν το πρώτο μεγάλο βήμα στην κατεύθυνση της ευρωπαϊκής οικονομικής ολοκλήρωσης. Άλλοι μιλούν εδώ και καιρό για «οικονομικό Νταχάου» με όχημα την Ελλάδα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα αποτελέσματα της χθεσινής Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, τα οποία θα οριστικοποιηθούν τον επερχόμενο Μάρτιο, επιφυλάσσουν ένα αυστηρότερο δημοσιονομικό πλαίσιο.

Ads

«Είναι το τίμημα που πρέπει να καταβάλλουν οι «άτακτες» χώρες για έναν καλύτερο συντονισμό οικονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη», αναφέρει στο tvxs.gr ο καθηγητής Οικονομικών, Χρήστος Κόλλιας. Ο ίδιος αναγνωρίζει ως ιδιαίτερα αυστηρό το πλαίσιο δημοσιονομικής πολιτικής το οποίο εγκαθιδρύει στην Ευρωζώνη η γερμανική κυβέρνηση και που σημαίνει για τους «αδύναμους κρίκους», όπως η Ελλάδα, μία μακρόχρονη πορεία προς αυτή την κατεύθυνση.

Επί του πρακτέου για την Αθήνα, κατά τη διάρκεια των εν εξελίξει διαβουλεύσεων, θα πάρει σχήμα και μορφή η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, μια και «αυτό που αντιλαμβάνονται όλοι πλέον στην Ευρώπη είναι ότι οι αριθμοί για την Ελλάδα δεν βγαίνουν. Είναι αδύνατο για μία χώρα, όπως η Ελλάδα, με δεδομένη τη σημερινή ύφεση στην οποία έχει περιέλθει, να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της απέναντι στους δανειστές της».

Η ελληνική οικονομία αναλογεί μόλις στο 2% της αντίστοιχης ευρωπαϊκής, άρα επί της ουσίας δεν συνιστά απειλή για το οικοδόμημα της Ευρωζώνης. Όμως, η περίπτωση της Αθήνας έχει αναχθεί σε σύμβολο της ευρωπαϊκής κρίσης. Οικονομολόγοι, όπως ο κ. Κόλλιας, κρίνουν «θετικό το γεγονός ότι είναι σε εξέλιξη μία συζήτηση για συνολικότερη διευθέτηση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη και την ΕΕ». Τονίζουν, βέβαια, ως ζητούμενο τους όρους και τις συνθήκες που θα διαμορφώσουν τον νέο ευρωπαϊκό μηχανισμό, απολύτως δεσμευτικό για τις χώρες – μέλη.

Σχόλιο του Markus Sievers, στην εφημερίδα Frankfurter Rundschau, με το χαρακτηριστικό τίτλο, Σύμφωνο απερισκεψίας, εκφράζει την πεποίθηση ότι με το γερμανικό σχέδιο «δε σώζεται η Νομισματική Ένωση»:

«Αυτό που προτείνει η Καγκελάριος, είναι ένα Σύμφωνο απερισκεψίας, με το οποίο οι άλλες χώρες δεν πρόκειται να συνταχθούν , τουλάχιστον όχι με τη θέλησή τους. Η Ευρώπη δε χρειάζεται περισσότερη Γερμανία, αλλά περισσότερη συνεργασία και ενότητα. Και όσο πιο περήφανη είναι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση για την ανάκαμψη της οικονομίας της και όσο χαίρονται οι Γερμανοί πολίτες για την αύξηση της απασχόληση, τόσο πιο προφανείς είναι οι ελλείψεις.

Το γερμανικό μοντέλο λειτουργεί μόνο ως μοντέλο ενός εθνικού εγωισμού, το οποίο εξάγει την εγχώρια ανεργία σε βάρος των άλλων. Αυτό που για μία μεμονωμένη χώρα σημαίνει κέρδος, αποτυγχάνει και οδηγεί στην καταστροφή, όταν το αντιγράφουν όλοι». Και εν πάση περιπτώσει, «όποιος θέλει να ισχυροποιήσει την Ευρώπη, δε μπορεί να το πράξει σε βάρος των χωρών – εταίρων».

Κυρίως, πάντως, όπως επισημαίνει και ο κ. Κόλλιας, παρά το γεγονός ότι σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη διανύει μία περίοδο «χαμηλής πτήσης», «δεν διαφαίνονται αυτή τη στιγμή στο τραπέζι κάποιες προτάσεις τόνωσης της αναπτυξιακής διαδικασίας στην Ευρωζώνη, κάτι το οποίο θα πρέπει κάποια στιγμή να τεθεί».