Είχα τόσα ωραία πράγματα να σας γράψω για την εβδομάδα που πέρασε, αλλά θα τα βάλω όλα στην άκρη, γιατί αυτά που συμβαίνουν πέριξ του Κολωνακίου δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε.

Μέρα αγωνίας. Και να σου τα περιπολικά πέρα δώθε, να σου η αστυνομία, να σου τα τηλέφωνα οι φίλες μου, μεγάλη αναστάτωση. Εμείς είμαστε μια ήσυχη γειτονιά, πλησίον Μαξίμου, ξέρετε. Έχουμε τις πρεσβείες μας, τη Λέσχη των Αξιωματικών μας, το Πολεμικό Μουσείο, την Πατριάρχου Ιωακείμ, τα στέκια μας, ήσυχη γειτονιά κι αγαπημένη. Ούτε την Φιλιππινέζα δεν έστειλα στη λαϊκή από τον φόβο μου. Κι αν είμαι μόνη και μπει στο σπίτι μου διαρρήκτης; Αναρωτιόμουν. Μέρα μεσημέρι στο Κολωνάκι; Ούτε επί Μητσοτάκη πατρός δεν έχει συμβεί αυτό, με καθησύχαζα.

Τελικά τα περιπολικά είχαν έρθει για το μουσείο. Αυτό της ινστρούχτορος. Αυτή μας αναστάτωσε μεσημεριάτικα. Έτσι ξεκίνησε το δράμα που θα σας διηγηθώ σήμερα. Το δράμα μιας κατατρεγμένης γενικής διευθύντριας.

Διαβάστε: Υπουργείο Πολιτισμού / Κλοπές, κακοδιοίκηση και υποστελέχωση στα μουσεία που διαφήμιζε η κυβέρνηση ως ευέλικτα

Από κει που ξεναγούσε τον Πούτιν, τώρα ξέπεσε σε κάτι όργανα της τάξης. Που μόνο τάξη δεν έχει να τους δείξει. Μπήκαν λέει ποντικοί και πήραν τα καλώδια στην αυλή. 100 οκάδες χαλκό και βάλε. Βρείτε τους. Εμείς χαλκό στο σπίτι δεν καταδεχόμαστε να εμφανίσουμε, τι είμαστε, παρακατιανοί; Αλλά έχει σου λέει στα καλώδια που είναι του κλιματισμού. Και της τον κλέψανε. Πάει. Πότε; Δεν γνωρίζει η Ντιρεκτόρ Χενεράλ. Πώς; Ούτε. Περίεργο, αυτή έλεγε ότι τα γνωρίζει όλα. Αυτή που ήξερε καλύτερα από την αστυνομία, τον στρατό και τον Άρειο Πάγο μαζί, τώρα σιωπή…

Ούτε κλιματισμό το μουσείο. Και καλά με την καθαριότητα, έβαλε τον λακέ να κάνει τα τζάμια. Τώρα τι θα κάνει; Θα τον βάλει να κάνει αέρα με το ριπίδιο; Να πάρει ιδέες από το Πέρασμα στην Ινδία;

Αχ αυτή που ήταν πρώτη στις δεξιώσεις -εκεί δίπλα στον μπουφέ- τώρα να κρύβεται να μην την βρει ο Ευαγγελάτος. Γιατί δεν απαντάς καλή μου; Δεν σου πέτυχε η βαφή; Ποιος θα εκπροσωπήσει τώρα το μουσείο σου;

Ο άλλος ο ανεπρόκοπος ο πρόεδρος ούτε να εμφανιστεί, ούτε να ρωτήσει. Καλέ, το μουσείο σας κλέψανε, δεν σου έκοψε η μαγιονέζα. Είναι σοβαρό, πώς να στο εξηγήσω; Σου λέει, όμως, εγώ μπήκα εκεί για το ονόρε, μην με μπλέκετε με αυτά. Δεν μου είπε η υπουργός ότι το μουσείο έχει ευθύνες. Δεν θέλω να σκοτίζομαι, θα κάνω ρυτίδες.

Και μας μένει μόνο η Χενεράλ. Όχι από το Κάντο Χενεράλ, αυτό του σοσιαλισμού -το λέω κι ανατριχιάζω. Η Χενεράλ του μουσείου πιο πολύ φέρνει στους δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής. Σου λέει κι ο πρόεδρος, μόνη σου έκανες κουμάντο, κάνε τώρα ζάφτι και την διάρρηξη. Ανεύθυνος είναι ο άνθρωπος, όχι χαζός.

Κι εδώ που τα λέμε, άμα L’ Etat c’ est toi, κάνε και τα κουμάντα σου. Έτσι είναι, ο κόσμος είναι σκληρός και άκαρδος. Ποιος να νιώσει την αγωνία της Γενικής που τα έκανε θάλασσα; Το άγχος της που δεν ελέγχει τίποτα; Τον φόβο της ότι δεν θα βρει κάποιον να του φορτώσει τη λέζα; Ποιος θα τη συντρέξει για τον κλιματισμό που έρχεται και καύσωνας; Πού είναι κι αυτός ο Θεός να βάλει το χέρι του όταν τον χρειάζεσαι;

Σε ποιον να προσφύγει η Χενεράλ; Πρώτα στον λακέ. Πίσω από κάθε μεγάλη γυναίκα, άλλωστε, κρύβεται ένας μεγάλος λακές. Πίσω από την Εβίτα ο Περόν, πίσω από την Κακοτάτη ο Σπάικ, πίσω από την Χοντρή του Θησαυρού ο Ζαχαρίας. Γυρνάει πίσω της η Χενεράλ και τι να δει; Ο λακές εξαφανίστηκε. Μπουχός είχε γίνει. Παράτησε τη σφουγγαρίστρα και μην τον είδατε! Μα καλή μου, άμα θες να έχεις τον λακέ σου, κάντου μια σύμβαση με το αυτόνομο Μουσείο σου. Να τον δέσεις. Όχι να τον πληρώνει άλλος. Είδε τα σκούρα, πάει, πέταξε το πουλάκι.

Δεν είχε άλλη λύση, έπρεπε να προσφύγει στο στήριγμά της. Η υπουργός. Και η επικοινωνιακή σύμβουλος. Αυτές κάτι θα μπορούσαν να σκεφτούν για να την σώσουν. Αμ δε! Εκεί να δείτε αντιμετώπιση. Ούτε τηλέφωνο να μη σηκώνει το στήριγμα. Αυτόνομο μουσείο δεν ήθελε η μούρη σου; Βγάλτα πέρα μόνη σου, της λέει. Κρύος ιδρώτας την έλουσε τη δικιά σας. Αυτή που υποδέχτηκε πρέσβεις και προέδρους, τώρα να μην της σηκώνουν τα τηλέφωνα. Εμ βέβαια, αφού χρυσάφι πιάνει, κάρβουνο γίνεται.

Γιατί όμως να μην την ακούει η υπουργός; Ήταν φίλες, θυμάται. Με ένα μπουκέτο την περίμενε το 2019 έξω από την πόρτα. Δεν έχει παράπονο, η υπουργός την πήρε σύμβουλο στο γραφείο της. Μαζί καταστρώνανε σχέδια. Και με την άλλη σύμβουλο, την επικοινωνιακή. Ωραίες εποχές, η μία έκοβε, η άλλη έραβε. Τις μηχανορραφίες.

Και τώρα; Δεν μπορεί, θα το ξέρει η υπουργός. Η υπουργός την εμπιστεύεται. Το ξέρει ότι δεν έφταιγε αυτή, την κλοπή την σκηνοθέτησαν υπέρτερες δυνάμεις. Δεν ήταν κλέφτες, ήταν ηθοποιοί. Δεν το καναν για τον χαλκό, το καναν για να πλήξουν την Ντιρεκτόρ Χενεράλ, την γενική των γενικών, την μέγα Νομοδιδάσκαλο του Έθνους. Από τη ζήλεια τους τα καναν όλα. Σίγουρα. Σκοτεινές δυνάμεις. Θέλουν να πλήξουν το μουσείο, θέλουν να της κάνουν κακό, θέλουν να πλήξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έπρεπε αυτά να τα μάθει η υπουργός. Έπρεπε να της αλλάξει γνώμη. Έπρεπε να την πείσει να τους περάσει όλους πειθαρχικό. Να θυμηθούν τα παλιά.

Sic transit gloria mundi, σκέφτηκε με τρόμο. Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά κι απ’ τα πολλά στα λίγα. Πάνω που ήταν έτοιμη να κρεμάσει το πορτρέτο της σαν άλλη Τζέλλα Δελλαφράγκα, πάνε και τα λούσα, πάνε και οι τιμές. Πάει κι ο λακές. Τη σιχτίρισε και η υπουργός. Την αγνοεί και η επικοινωνιακή σύμβουλος. Η μόνη που της έχει απομείνει είναι η άλλη Γενική, το πετράδι του στέμματος. Αυτή πια, την εμπιστεύεται σε όλα. Την έχει για ινστρούχτορα και ούτε που έχει πάρει χαμπάρι ότι στο γυαλό πετούν οι γλάροι.

Κι εκεί που την είχα έννοια την καημένη, με παίρνει που λέτε η φίλη μου η Ελίζα και τι μου λέει; Ότι την είδε την Χενεράλ στο Ζάππειο να τριγυρνάει. Να τη στήνει στις γωνίες να πετύχει την υπουργό. Χωρίς μπουκέτο αυτή τη φορά. Εμένα πολύ με προβλημάτισε όλο αυτό. Η Ελίζα είναι παλιά φίλη από τις μέρες του σοσιαλισμού. Τοπική Εκάλης. «Ελίζα χρυσό μου», της λέω, «τι γύρευες εσύ στο Ζάππειο; Μη μου πεις ότι πήγες στο συνέδριο των εχθρών;» Δαγκώθηκε η Ελίζα κι άρχισε να μου λέει δικαιολογίες. Ότι πήγε με τα εγγόνια για βόλτα. Αμ δεν τις ξέρω εγώ όλες αυτές; Στην ουρά περιμένουνε να «αξιοποιηθούν». Πρώτα η Λίνα, μετά η Εύη. Πλασαρίστηκαν, σου λέει, γιατί όχι κι εγώ; Αμ δεν βλέπεις την κατάντια της Διαμαντοπούλου που παρακαλάει και την έχει αφήσει ο άλλος στο «διαβάστηκε»; Και το παίζεις δίπορτο την ώρα που πήραμε μεταγραφή τον Ζαγοράκη στο κραταιό σοσιαλιστικό κίνημα; Όταν τη δω από κοντά θα στην φτιάξω κι αυτήν, το φίδι το κολοβό που την είχα για φίλη του σοσιαλισμού.

Το θέμα είναι ότι συγχύστηκα και δεν ρώτησα παρακάτω τι έγινε με τη Χενεράλ στο Ζάππειο. Και μου έμεινε άλυτο το μυστήριο «Η ΓΔ στη ΝΔ». Να την είδε η υπουργός; Μήπως η Βίκυ Φλέσσα; Έστω ο Σαμαράς, ο παλιός γνώριμος; Θα μάθω και θα σας πω. Το μόνο σίγουρο ως τώρα είναι ότι ο εκσυγχρονισμός των μουσείων πάει κάπως σαν τον ύμνο της Νέας Δημοκρατίας: «Σε περιμένω να ρθεις και πάλι». Κι εκεί θα μείνει, στο περίμενε.