Με τον αριθμό των διασωληνωμένων ασθενών την Κυριακή να φτάνει στον αριθμό ρεκόρ των 735 και τις εισαγωγές νέων ασθενών Covid-19 στα νοσοκομεία της επικράτειας να φτάνουν τις 422, η πίεση στο ΕΣΥ είναι περισσότερο από ασφυκτική και η κατάσταση που περιγράφουν γιατροί και ασθενείς είναι δραματική.

Ads

Χαρακτηριστική είναι η εικόνα που μεταφέρει με ανάρτησή του ο γενικός γραμματέας της ΟΕΝΓΕ. Παναγιώτης Παπανικολάου, σημειώνοντας:

«Κυριακή 28/3/21 ώρα 10.40 πμ : 126 (εκατόν είκοσι έξι) συνάνθρωποι βαρέως πάσχοντες διασωληνωμένοι σε κοινούς θαλάμους και πρόχειρους αναπνευστήρες στην επίσημη λίστα αναμονής για ΜΕΘ στην Αττική. Άρα το “20%” είναι 25 ανθρώπινες ζωούλες. Θα λογοδοτήσετε όσα ψέματα κι αν αμολάτε».

«Έφτασα στο μηδέν και γύρισα»

Ο Α.Σ. αν και μόλις 50 ετών και χωρίς υποκείμενα νοσήματα, επί έναν και πλέον μήνα, ήταν ένας από τους εκατοντάδες «διασωληνωμένους ασθενείς με κορωνοϊό» στη χώρα.  Ένας δυσοίωνος αριθμός ανάμεσα σε άλλους.  Ένα μέρος του «σκληρού δείκτη» της πανδημίας, τον οποίο καθημερινά συνηθίσαμε να αναμασάμε οι δημοσιογράφοι από τη σελίδα του ΕΟΔΥ ως σήμα κινδύνου ή, άλλοτε, ακόμα και ως χαραμάδα αισιοδοξίας ότι η διασπορά έχει υποχωρήσει.

Δέχτηκε να αφηγηθεί στην ΑΥΓΗ(ρεπορτάζ Τάσος Γιαννόπουλος) όσα βίωσε στο νοσοκομείο «Σωτηρία», κυρίως για να αναδείξει τον αγώνα γιατρών και νοσηλευτών. Τον έζησε από πρώτο χέρι επί συνολικά 52 ημέρες (35 μέρες στην πολυδύναμη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και άλλες 17 σε απλό θάλαμο).  Ήταν τυχερός διότι βρέθηκε σε νοσοκομείο αιχμής σε μία περίοδο κατά την οποία «όταν άδειαζε ένα κρεβάτι σε ΜΕΘ, ο επόμενος ασθενής ερχόταν έπειτα από δύο – τρεις ημέρες». Σήμερα, που βρισκόμαστε στο «πικ» της πανδημίας, όταν αδειάζει ένα κρεβάτι, γεμίζει αμέσως, ενώ υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι στην αναμονή.

16 ημέρες στο σκοτάδι

Ακόμα δεν ξέρει από ποιον κόλλησε, δεν δουλεύει σε γραφείο αλλά έξω, ως τεχνικός, σε συνεργείο με άλλα τέσσερα άτομα.

«Στην αρχή δεν είχα πυρετό ή κάποιο από τα συμπτώματα ώστε να πάω γρήγορα να δω τι συμβαίνει ή να ανησυχήσω. Μόνο τις δύο τελευταίες ημέρες, πριν πάω στο νοσοκομείο, ένιωσα μία αδυναμία στο σώμα και υπέθεσα ότι είχα κρυώσει επειδή οδηγώ μοτοσυκλέτα.

Σύμφωνα με τη σύζυγό μου, ήμουν κάτασπρος σαν το χαρτί. Το τρίτο βράδυ κάλεσα τον αδερφό μου και πήγα στο ‘Μετροπόλιταν’ Φαλήρου, όπου μου έκαναν εξετάσεις και με κράτησαν μία ολόκληρη ημέρα. Το επόμενο βράδυ με μετέφεραν στο ‘Σωτηρία’ με ασθενοφόρο, αφού επιβεβαιώθηκε ότι είχα κολλήσει τον ιό, και με διασωλήνωσαν στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών και στη συνέχεια με μετέφεραν στην 4η ΜΕΘ, από τις καινούργιες που παραδόθηκαν τον περασμένο Οκτώβριο.

Ο γιατρός που με κουράρισε, ο κ. Καρλής, μου είπε ότι ο ιός με είχε χτυπήσει στα πνευμόνια, στο αίμα και μου είχε δημιουργήσει πολύ μεγάλο θρόμβο στο δεξί πόδι».

Έμεινε σε καταστολή και διασωληνωμένος 16 ημέρες, τον ξύπνησαν την 31η Ιανουαρίου και τον αποσωλήνωσαν την επομένη. Κάποια στιγμή πρέπει να σήκωσε πολύ υψηλό πυρετό, διότι «ένιωσα μέσα στον ύπνο μου, όντας σε καταστολή, ότι μου έριχναν κρύο νερό (ήταν πιθανώς παγοκύστες ή ψυχρά επιθέματα). Κατάφεραν τελικά να ρίξουν τον πυρετό και όλα πήγαν καλά».

Την ημέρα που τον αποσωλήνωσαν είχαν πέσει πάνω του σχεδόν οι περισσότεροι από τους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, η διευθύντρια και η αναισθησιολόγος για να δουν πώς θα αντιδράσει. «Μου ήρθε πολύ έντονος βήχας εκείνη τη στιγμή. ‘Βήξε, είναι καλό’ μου είπαν. ‘Αυτό δείχνει ότι αντιδράς σωστά’. Μέχρι και σήμερα, σχεδόν δύο μήνες μετά, ο βήχας παραμένει, μου είπαν όμως ότι δεν πρέπει να αγχώνομαι, μου κάνει καλό, ‘ανοίγει το διάφραγμα στα πνευμόνια και παίρνεις καλύτερα οξυγόνο’».

Δεν είχε γλιτώσει ακόμη

Για τρεις ημέρες, από τις 2 έως τις 5 Φεβρουαρίου, μεταφέρθηκε στην απλή κλινική και εκεί στάθηκε άτυχος: «άρπαξε» πιθανότατα κάποιο ενδονοσοκομειακό μικρόβιο και ανέβασε ξανά πυρετό που δεν έπεφτε κάτω από 38. Κατέληξε ξανά πίσω στη ΜΕΘ. Ο εφιάλτης πήρε παράταση.

Μία πνευμονολόγος του είπε ότι θα χρειαζόταν διασωληνωθεί πάλι για 3-4 ημέρες για να αντιμετωπιστεί η μόλυνση. Αλλά «ο εντατικολόγος μπήκε μπροστά για να μην διασωληνωθώ πάλι, είπε ότι δεν χρειάζεται, θα το ξεπεράσουμε με αντιβίωση», όπως κι έγινε.  Έμεινε από τις 5 έως τις 19 Φεβρουαρίου στη ΜΕΘ -ήταν η εβδομάδα με τα χιόνια στην Αττική.

Στη συνέχεια μεταφέρθηκε ξανά σε κλινική, στο διπλανό κτήριο από τη ΜΕΘ, σε καλή κατάσταση πλέον, και πήρε εξιτήριο στις 9 Μαρτίου, ύστερα από φυσικοθεραπείες και αφού πλέον έτρωγε κανονικό φαγητό. «Στη ΜΕΘ μου έδιναν μόνο κρέμα, πουρέ και μαλακές τροφές για να συνηθίσουν πάλι ο φάρυγγας και το στομάχι».

«Δεν έχω λόγια για τους ήρωες»

Τα δύσκολα 24ωρα του περασμένου Φεβρουαρίου, λόγω της πρωτοφανούς κακοκαιρίας στην Αττική, κάποιοι νοσηλευτές/τριες δεν μπορούσαν να έρθουν στο νοσοκομείο για τη βραδινή βάρδια στη ΜΕΘ. «Όσοι ήταν εκεί για την απογευματινή βάρδια έμειναν και για τη βραδινή, δηλαδή έμειναν εκεί 16 ώρες και πρόσεχαν τους ασθενείς. Είναι ήρωες, όπως ακριβώς σας το λέω».

«Εγώ εκείνες τις ημέρες ήμουν σε καλή κατάσταση, είχα τις αισθήσεις μου, μιλούσα, γελούσαμε, λέγαμε ανέκδοτα, ήμουν πλέον σε αποθεραπεία» θυμάται ο Α.Σ.

Διαρκώς η κουβέντα επιστρέφει στη μάχη γιατρών και νοσηλευτών, αλλά και των φυσικοθεραπευτών που τον ανέλαβαν όταν άρχισε να συνέρχεται.

«Ο αγώνας των υγειονομικών δεν περιγράφεται, δεν μπορεί να το εξηγήσει κανείς με λόγια. Ο ίδιος ο εντατικολόγος, ο κ. Καρλής, ερχόταν και με επισκεπτόταν στις 12.30 τη νύχτα για να με δει και να μου πάρει αίμα, να δώσει εντολή στη νοσηλεύτρια για κάποια αλλαγή στις αντιβιώσεις κ.λπ. Το ίδιο και η διευθύντρια. Η μόνη μέρα που δεν ήρθε ήταν τότε με τα χιόνια, ακόμα και σαββατοκύριακα έρχεται όταν έχει εφημερία. Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν σαν στρατιώτες που δεν μπορούν να αφήσουν τη σκοπιά τους».

Κάποιες από τις μάχες είναι άνισες: «Όταν είχα ξυπνήσει, ήμασταν δώδεκα άτομα στον θάλαμο, οι δύο ξύπνιοι (εγώ μπορούσα να μιλήσω και να συνεννοηθώ, ενώ ο άλλος ήταν πάνω από δύο μήνες και δεν μπορούσε) και οι άλλοι δέκα άνθρωποι ήταν σε καταστολή. Πέρασε από μπροστά μου φορείο με μαύρη σακούλα. Ήταν μία ασθενής σχετικά μεγάλη σε ηλικία και με υποκείμενα νοσήματα, της οποίας η καρδιά σταμάτησε ξαφνικά».
«Είχαν βάλει στοίχημα οι γιατροί να μην με χάσουν»

«Αυτό που με συγκλόνισε στην κυριολεξία ήταν όταν μου είπε ο κ. Καρλής, ο εντατικολόγος, πως ‘είχαμε βάλει στοίχημα για εσένα ότι δεν θα σε χάσουμε. Αν χάσουμε και τους πενηντάρηδες, και μάλιστα χωρίς υποκείμενο νόσημα, τότε τι κάνουμε;’» λέει συγκινημένος ο Α.Σ. Τις τελευταίες ημέρες της περιπέτειας τον “μετρούσαν” κάθε μέρα τέσσερις φορές με οξύμετρο στην κλινική και οι ενδείξεις ήταν καλές, πάνω από 96% οξυγόνο. Ο πνευμονολόγος είπε ότι πλέον δεν το χρειάζεται.

«Ήμουν πια εντάξει, έπειτα από 52 ημέρες στις οποίες, δεν ξέρω πώς να σας το πω, έφτασα μέχρι το μηδέν και γύρισα».

Θυμάται ακόμη ένα στιγμιότυπο από τον εξαντλητικό αγώνα των υγειονομικών και τα συνεχόμενα περιστατικά:

«Κάποιες ημέρες πριν φύγω από τη ΜΕΘ, κάποιος ασθενής, 3-4 κρεβάτια μετά από εμένα, εμφάνισε εσωτερική αιμορραγία, ήρθε ο εντατικολόγος, ακόμα δύο γιατροί, κάλεσαν και αιματολόγο από άλλη εντατική, ζήτησαν ακτινογραφία επειγόντως και το ακτινολογικό μηχάνημα ήρθε σε 5 λεπτά.

Υπάρχει δηλαδή ακτινολόγος 24 ώρες το 24ωρο έτοιμος να τραβήξει ακτινογραφία (η οποία εμφανίζεται αμέσως στον κομπιούτερ της εντατικής), όπου του ζητήσουν. Έφεραν και μπουκάλες αίμα και μέσα σε τέσσερις ώρες ευτυχώς τον έσωσαν, ενώ τον είχαν για τελειωμένο τον άνθρωπο».

«Έρχονται πλέον οικογένειες μαζί»

Στη νοσηλεία ασθενών με Covid η οικογένεια βιώνει ακόμη πιο τραυματικά την αγωνία, καθώς δεν μπορεί να δει από κοντά τον δικό της άνθρωπο.

«Η σύζυγός -ευτυχώς δεν κόλλησε- ήταν απελπισμένη, τη στήριξε ο αδερφός μου, όπως και ένας συνάδελφος, ο οποίος μέσω μίας γνωστής γιατρού στο νοσοκομείο κατάφερε να παίρνει κάθε μέρα πληροφορίες για εμένα, σε σημείο που έλεγαν ‘μα ποιος είναι αυτός’» λέει γελώντας ο Α.Σ.

Τις τελευταίες ημέρες της νοσηλείας του, όταν η κατάσταση στο Λεκανοπέδιο χειροτέρεψε, είδε να έρχονται στην κλινική οικογένειες. «Συγκεκριμένα ήρθε μια γυναίκα την Τετάρτη και ο άντρας της, μόλις 30 ετών, με 39 πυρετό ακατέβατο, μπήκε την Παρασκευή και είχαν αφήσει το μωρό στη γιαγιά».

Προσπαθώ να αναλογιστώ όσα πέρασε, όσα περνούν καθημερινά υγειονομικοί και ασθενείς σε συνθήκες που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, αν δεν αναγκαστεί να τις βιώσει.

«Όποιος θέλει να καταλάβει τι σημαίνει διασωληνωμένος, να μπει με μία κάμερα την ώρα που γίνεται η διασωλήνωση ή την ώρα που ο νοσηλευτής τελειώνει τη βάρδιά του και είναι κυριολεκτικά κομμάτια.  Ή, ακόμα χειρότερα, όταν κολλάνε Covid οι ίδιοι. Στην κλινική όπου ήμουν, κόλλησε μία νοσηλεύτρια και αναγκάστηκε και αυτή να ξαπλώσει στα δίπλα κρεβάτια. Αυτά τα νέα, λοιπόν, από το ‘Σωτηρία’…».