Η πραγματικότητα αποδομεί το κυβερνητικό αφήγημα για την «ετοιμότητα» του κρσατικού μηχανισμού ενόψει του ανοίγματος των σχολείων εν μέσω πανδημίας. Έτσι, στο χάος που επικρατεί αναφορικά με τη διάθεση των μασκών, έρχεται να προστεθεί και το μείζον ζήτημα των σχολικών καθαριστριών.

Όπως αναφέρει η Αυγή, μόλις την 21η Αυγούστου ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος ενημέρωσε με εγκύκλιό του τους δήμους όλης της χώρας ότι στα κριτήρια πρόσληψης των σχολικών καθαριστριών θα προστεθεί και ο χρόνος εμπειρίας. Αυτό μπορεί να είναι θετική εξέλιξη για τους εργαζόμενους ως προς τα κριτήρια μοριοδότησης, αλλά έρχεται ετεροχρονισμένα, δεδομένου ότι ήταν γνωστό ότι τον Σεπτέμβριο θα ανοίξουν τα σχολεία κι αυτή τη στιγμή δυσχεραίνει έτι περαιτέρω για τις δημοτικές υπηρεσίες τη διαδικασία ελέγχου των φακέλων όσων έχουν αιτηθεί για μια θέση σχολικού καθαριστή προκειμένου να γίνουν άμεσα οι προσλήψεις.

Ο πρόεδρος της ΠΟΕ – ΟΤΑ Νίκος Τράκας επέρριψε εκ νέου χθες ευθύνες στον υπουργό Εσωτερικών Τάκη Θεοδωρικάκο για το γεγονός ότι, ενώ τον προειδοποίησαν εγκαίρως, δεν προχώρησε καμία διαδικασία για τη μονιμοποίηση των σχολικών καθαριστριών. Πρόκειται για εργαζόμενους που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και απασχολούνται στις σχολικές μονάδες για πάνω από δέκα χρόνια.

«Η κυβέρνηση δεν προχωρά σε μονιμοποίηση των εργαζομένων και δεν μας λέει τίποτα για τις αυξημένες ανάγκες καθαριότητας όχι μόνο στα σχολεία αλλά και στους παιδικούς σταθμούς, που θα ανοίξουν την 1η Σεπτεμβρίου» τόνισε στο Κόκκινο.

Πάντως, ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος δεν είχε τίποτα να απαντήσει στο αίτημα για μονιμοποίηση των σχολικών καθαριστριών. Κατά τη χθεσινή, σύντομη παρουσία του στην τηλεδιάσκεψη του Δ.Σ. της Κεντρικής  Ένωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), ο Τ. Θεοδωρικάκος περιορίστηκε να χαρακτηρίσει «κρίσιμη» την ασφάλεια των παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα. Θέλησε να πιστωθεί ως δική του επιτυχία η πρόσληψη με σύμβαση ορισμένου χρόνου των 9.474 σχολικών καθαριστριών, παραγνωρίζοντας ότι είχε προηγηθεί διευθέτηση του ζητήματος από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου αυτή η κατηγορία των εργαζομένων να πάψουν να είναι στο καθεστώς της κατ’ αποκοπήν εργασίας.

Βέβαια, στο ερώτημα των δημάρχων πώς θα καλυφθούν τυχόν πρόσθετες ανάγκες σε προσωπικό για τον καθαρισμό σχολείων, ο Τ. Θεοδωρικάκος έριξε για ακόμη μια φορά το οικονομικό βάρος στα ταμεία των δήμων. «Εάν υπάρξουν δήμοι οι οποίοι έχουν ανάγκη από πρόσθετο προσωπικό για τον καθαρισμό σχολικών κτηρίων, να το αναλάβουν από δικούς τους πόρους» είπε.

Παρέπεμψε, επίσης, στην περιορισμένη δυνατότητα πρόσληψης καθαριστών με τετράμηνη σύμβαση, που θα πληρώνονται από πόρους των δήμων, χωρίς καμία πρόσθετη ενίσχυση από το υπουργείο Εσωτερικών. Μπροστά δε στις ασφυκτικές οικονομικές ανάγκες των ΟΤΑ λόγω έκτακτων δαπανών πρόληψης του κορωνοϊού, ο Τ. Θεοδωρικάκος εξήγγειλε ότι θα προχωρήσει στην εκταμίευση πρόσθετης, οριζόντιας οικονομικής ενίσχυσης ύψους 60 εκατ. ευρώ και πέραν τούτων ουδέν!

«Θα ζήσουμε πολύ δύσκολο χειμώνα»

«Ήδη από την άνοιξη, όταν τα παιδιά ήταν πολύ λίγα, οι απαιτήσεις καθαριότητας ήταν κατά πολύ αυξημένες. Φαντάσου τώρα που επιστρέφουν όλα τα παιδιά στις σχολικές αίθουσες. Είναι περίπου 22 ανά αίθουσα, από 13 που ήταν πριν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τη νέα σχολική χρονιά η δουλειά μας θα γίνει πιο εντατική» τονίζει μέσω της «Αυγής» η 47χρονη Μαρία, η οποία τα τελευταία πέντε χρόνια απασχολείται ως σχολική καθαρίστρια σε σχολικό συγκρότημα της Αττικής και αναμένει την Παρασκευή τα αποτελέσματα του διαγωνισμού για την πρόσληψή της. «Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν φοβάμαι τη δουλειά όσο την ανεργία» λέει ξεφυσώντας και σημειώνει: «Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι θα ζήσουμε έναν πολύ δύσκολο χειμώνα».

«Μέχρι το καλοκαίρι μπορεί οι μαθητές ανά αίθουσα να ήταν μειωμένοι, αλλά οι απαιτήσεις στην καθαριότητα των αιθουσών ήταν πολύ μεγαλύτερες λόγω του κορωνοϊού» εξηγεί η Μαρία και προσθέτει με αγωνία στη φωνή: «Με την έναρξη του σχολικού έτους και με δεδομένο ότι επιστρέφουν όλα τα παιδιά στις σχολικές αίθουσες -είναι περίπου 22 παιδιά ανά αίθουσα, από 13 που ήταν πριν-, αυτό μου προκαλεί άγχος, γιατί ξέρω ότι θα είμαι πιο πολύ εκτεθειμένη στον κορωνοϊό».

Τρεις όροφοι με τον κουβά στα χέρια

Η Μαρία περιγράφει την εμπειρία της από τις πρώτες μέρες που ο κορωνοϊός έκανε την επέλασή του, ενώ τα σχολεία ήταν ακόμη ανοιχτά. «Παρότι στο σχολικό συγκρότημα υπάρχει ασανσέρ, στην αρχή της πανδημίας δεν το χρησιμοποιούσαμε, ούτε εγώ που καθάριζα το σχολείο, ούτε οι μαθητές, ούτε οι καθηγητές, γιατί φοβόμασταν!» αφηγείται η Μαρία με τρόμο στη φωνή. «Δεν ξέραμε εάν πρέπει να το χρησιμοποιούμε ή όχι, οπότε το είχαμε κλειστό. Δεν ξέραμε μήπως επειδή είναι κλειστός χώρος μεταδίδεται πιο εύκολα ο κορωνοϊός» τονίζει και συνεχίζει: «Μετά το ανοίξαμε και μπορούσα να μετακινούμαι πιο άνετα ανάμεσα στους ορόφους».

«Τον πρώτο καιρό της πανδημίας ανεβοκατέβαινα τρεις ορόφους από τις σκάλες κρατώντας τον κουβά γεμάτο νερό και τη σφουγγαρίστρα μαζί, τα πανιά, το χαρτί κουζίνας, τα αντισηπτικά και τα καθαριστικά διαλύματα» λέει η Μαρία. «Καθάριζα όλα τα θρανία, τις έδρες των καθηγητών, τις πόρτες και τα πόμολα κάθε φορά που έβγαιναν τα παιδιά για διάλειμμα κι αυτό έπρεπε να γίνει σε κάθε διάλειμμα» εξηγεί και προσθέτει: «Υπολογίστε, δηλαδή, ότι αυτός ο καθαρισμός γινόταν για καθεμία από τις 18 αίθουσες σε καθένα από τα πέντε διαλείμματα που έβγαιναν τα παιδιά από τις αίθουσες. Μαζί με τις 18 αίθουσες, έπρεπε να καθαρίσω σχολαστικά και τις επιφάνειες στα 7 εργαστήρια και στις τουαλέτες».

Από τον φόβο στην ασφάλεια…

Όταν άνοιξαν ξανά τα σχολεία, είχε πιάσει πια καλοκαίρι και η Μαρία επανήλθε στο σχολείο για να φροντίσει τις αίθουσες. «Είχα έναν φόβο, και τον έχω ακόμη, γιατί, ξέρετε, οι έφηβοι δεν ήταν και πολύ προσεκτικοί» υπογραμμίζει η Μαρία.  Όμως ο μεγαλύτερος φόβος της ήταν «να μην μεταφέρω τον κορωνοϊό στα παιδιά μου και στον άνδρα μου» λέει χαρακτηριστικά. «Προσπαθούσα να είμαι πάρα πολύ προσεκτική. Σε κάθε κίνηση που έκανα σκεφτόμουν το επόμενο βήμα» τονίζει, για να προσθέσει: «Το καλοκαίρι ήταν κάπως δύσκολα με τη μάσκα, αλλά τη φορούσα συνέχεια για δική μου προστασία». «Μου προκαλούσε δυσφορία!  Ίδρωνα! Η ζέστη ήταν αφόρητη!» συνεχίζει ξεφυσώντας. «Φρόντιζα, πάντως, να βρίσκω ελάχιστο χρόνο να βγω από το σχολείο για να βγάλω για λίγο τη μάσκα μου, να ανασάνω σαν άνθρωπος, να ξεϊδρώσω και μετά την άλλαζα και έμπαινα ξανά μέσα στο σχολείο για να συνεχίσω τον καθαρισμό των αιθουσών» λέει η Μαρία. Κι όταν τη ρωτάμε τι κρατά ως εικόνα από όλη αυτή τη δύσκολη διαδικασία, η ίδια μας απαντά: «Τα μάτια των παιδιών, που με έβλεπαν και αισθάνονταν ασφάλεια…».