«Με την έναρξη της καραντίνας αυξήθηκε το άγχος μας. Δεν ξέραμε τίποτα για την προσφυγική υπόθεσή μας και απομακρυνθήκαμε από την εκπαίδευση. Αυτά τα δύο μαζί ταυτόχρονα μας δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Η ζωή έγινε μια δύσκολη κατάσταση» γράφει ο 16χρονος Σατζάτ από το Αφγανιστάν, στο κείμενο που φιλοξενεί το tvxs.gr. 

Ο Σατζάτ, περιγράφει την εμπειρία της καραντίνας στο Κέντρο Υποδοχής της Κω με το σκίτσο και το κείμενο που θα δείτε παρακάτω. Είναι μαθητής  στο KEDU, το Κέντρο μη Τυπικής Εκπαίδευσης της οργάνωσης ΑΡΣΙΣ στη Κω, με το οποίο κρατήθηκε η επαφή κατά τη διάρκεια της καραντίνας, καθώς το σχολείο  συνέχισε να εργάζεται διαδικτυακά, όσο οι μαθητές του αποκλείστηκαν από τα μέτρα εντός του Κέντρου Υποδοχής. 

Η Καραντίνα στο κέντρο υποδοχής

Με την ευκαιρία που μου δόθηκε να γράψω πώς πέρασα στην καραντίνα, είμαι χαρούμενος και θέλω αυτό το συναίσθημα να το μοιραστώ με όλο τον κόσμο και με όλους τους συνομήλικούς μου. 

Η ζωή των μεταναστών στο κέντρο υποδοχής έχει τον αέρα της καραντίνας. Όταν ξεκίνησε η πανδημία, νιώθαμε φυλακισμένοι. Ζωή πίσω από κλειστές πόρτες και για να βγεις ήταν πολύ δύσκολο. Δεν ήταν στο χέρι μας, δεν ήταν αυτό που θέλαμε και ήταν ένα συναισθηματικό παιχνίδι. Εμείς είμαστε αυτοί οι οποίοι ήρθαμε για ένα καλύτερο μέλλον, αναγκαστικά πήραμε τον δρόμο της μετανάστευσης και ίσως να μας δεχθεί κάποια άλλη χώρα.

Με την έναρξη της καραντίνας αυξήθηκε το άγχος μας. Δεν ξέραμε τίποτα για την προσφυγική υπόθεσή μας και απομακρυνθήκαμε από την εκπαίδευση. Αυτά τα δύο μαζί ταυτόχρονα μας δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Η ζωή έγινε μια δύσκολη κατάσταση. Έλλειψη των αναγκαίων αγαθών και ψυχολογικές πιέσεις. Όλα μαζί μας έκαναν να σκεφτόμαστε το αύριο. Προσωπικά οι σκέψεις με βασανίζουν, γιατί το μέλλον που έρχεται είναι ανάμεικτο με αβεβαιότητα. Μερικές φορές κοιτάω επίμονα τους τοίχους στο μικρό σπιτάκι όπου μένω με την οικογένειά μου και λέω στον εαυτό μου ότι ίσως να έρθει η μέρα που θα πω αντίο στα προβλήματα, γιατί σαν εμένα πριν ζούσε ένας άλλος μετανάστης σε αυτό το δωμάτιο. 

Στην πραγματικότητα έξω από το σπιτάκι βλέπω πρόσωπα στενοχωρημένα, απελπισμένα και θυμωμένα. Ίσως όλα αυτά είναι η δυσφορία σε μια φυλακή που στο τέλος όπου και να πας βλέπεις τοίχους. Σε αυτόν τον αέρα αναπνέεις απελπισία και είναι πολύ δύσκολο. Ελπίζω να έρθει το τέλος της καραντίνας για όλο τον κόσμο και όλοι οι άνθρωποι με ελευθερία μακριά από τους πολέμους, τα εγκλήματα, τον φόβο του θανάτου, με ελεύθερη έκφραση να ζούνε με δικαιοσύνη.

Σαντζάντ, 17 χρονών, Αφγανιστάν