Η συνολική αντίθεση – ανεξαρτήτως πολιτικών εκκινήσεων – στην πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπως την συνόψισε ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης από το βήμα της Βουλής, στο φόντο της τροπολογίας – σκάνδαλο, εκφράζεται και μέσω του Τύπου.

Μερικά από τα σχόλια που σταχυολογήσαμε, αποδομούν τους δηλωμένους στόχους και τις προθέσεις της κυβέρνησης, αναδεικνύοντας τα αδιέξοδά της.

«Ποιο “μνημόνιο” θέλει να συντάξει με τον Ινφαντίνο και τον Τσέφεριν;» αναρωτιέται ο Βασίλης Βεργής στη «LIVE SPORT. «Μνημόνιο σημαίνει ότι συναποφασίζονται και ποιοι κανόνες και δεσμεύσεις οι οποίες πρέπει να τηρηθούν. Μα μόλις 24 ώρες πριν από την ομιλία του στη Βουλή, ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης έκανε κουρελόχαρτο τους κανόνες της FIFA, δηλαδή το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου, με τον νόμο – έκτρωμα που ψήφισε η κοινοβουλευτική ομάδα του. Χρειάζεται τους προέδρους της FIFA και της UEFA για να βάλει τάξη στη χώρα που οι πολίτες τον ψήφισαν για πρωθυπουργό ο κ.Μητσοτάκης; Αν είναι δυνατόν!

»Δεν έχει τα άντερα να καλέσει τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη και τους άλλους μεγαλοπαράγοντες; Και να τους πει: “Κύριοι, έως εδώ. Δεν πρόκειται να ανεχθώ άλλο πόλεμο. Ή αλλάζετε υπογράφοντας μνημόνιο (σ.σ.: εδώ κολλάει) συμφωνίας μεταξύ σας και προς το κράτος ή τελειώνεται και από Ευρώπη και από πρωτάθλημα. Είμαι η πολιτεία, προστατεύω τους πολίτες και το ανακοινώνω”. Φαίνεται όμως ότι δεν έχει το… κουράγιο να πράξει το αυτονόητο ο κ.Μητσοτάκης. Και απευθύνεται στις ηγεσίες FIFA και UEFA, οι επιτετραμμένοι των οποίων απέτυχαν να δώσουν λύσεις εδώ και τριάμιση χρόνια. Ούτε καν στην πολυδιαφημισμένη προ ημερών συνάντηση του Big4. Ήταν δυστυχώς μία θλιβερή παραδοχή του Έλληνα πρωθυπουργού ότι δεν μπορεί. Οπότε, επαναλαμβάνω, πριν από ποδοσφαιρικό Grexit, υπήρξε το πολιτικό του αυτο-Grexit.».

Σχολιάζοντας την αποστροφή του Κ. Μητσοτάκη, ότι «αν οι παράγοντες δεν συμμετάσχουν στην προσπάθεια κάθαρσης, θα υποστούν απώλειες εσόδων και θα αναλάβουν το βάρος του αποκλεισμού απ΄τους διεθνείς αγώνες», ο Αντώνης Καρπετόπουλος σημειώνει στην «SPORTDAY: «Κάποιος πρέπει να του πει ότι 13 απ΄τους 14 ελληνικούς συλλόγους πέρυσι ή δεν είχαν έσοδα απ΄τη συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ή είχαν ελάχιστα. Οπότε δεν μπορεί σοβαρά να ισχυριστεί κανείς ότι το Grexit είναι τιμωρία. Ίσως ήταν κάποτε: όχι πια. Έφερα το παράδειγμα για να γίνει κατανοητό ότι το πιο μεγάλο πρόβλημα σε όλες τις ιστορίες που μία Κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα παρέμβει, είναι ότι δεν γνωρίζει διότι δεν ασχολείται: η ενασχόληση απαιτεί έρευνα σοβαρή, όχι χαζές συζητήσεις με ομάδες που θεωρούν πρόβλημα η μία την άλλη. Όταν δεν ξέρεις τι να πεις θυμάσαι τη Θάτσερ: το ΄χουν κάνει όλοι.».

Στο ίδιο κλίμα, ο Κώστας Κοφινάς σημειώνει στα «Νέα»: «Προ ετών δεν ήταν που είχε εμφανιστεί ο Πλατινί και τελικά δεν συνέβη το παραμικρό; Γιατί πολύ απλά , το θέμα δεν είναι να μας κουνά το δάχτυλο, αλλά να εφαρμόζονται οι νόμοι που ήδη υπάρχουν.

Έχουν ψηφιστεί, τους γνωρίζουν όλοι, θέλουν όπως λένε να υπάρχει καθεστώς ισονομίας αλλά την κρίσιμη στιγμή κάτι συμβαίνει και χάνεται ο στόχος. Όπως συμβαίνει τώρα. Τώρα, είχαμε αλλαγή νόμου εν μία νυκτί και υπό το κράτος των απειλών. Και το πλέον εντυπωσιακό αφορά την επίκληση  από την κυβέρνηση της κοινωνικής συνοχής, κάτι που όμως δεν συνέβη ούτε σε εποχές σκληρού Μνημονίου κρατούντων.

Κάποιος προσεκτικός παρατηρητής διαπιστώνει, με την προϋπόθεση πως είναι καλόπιστος, ότι όλα συμβαίνουν σε πλήρη αντιδιαστολή με το κράτος δικαίου που υποχωρεί άτακτα. Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι με την πολυϊδιοκτησία έχουμε απευθείας νόθευση του ανταγωνισμού;».

Προσπαθώντας να ερμηνεύσει τους πραγματικούς λόγους των κυβερνητικών χειρισμών, η Εφημερίδα των Συντακτών αναρωτιέται: «Πώς, για παράδειγμα, είναι δυνατόν να κατατίθεται στη Βουλή και να ψηφίζεται η τροπολογία Αυγενάκη όταν αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου και τους κανονισμούς της διεθνούς και της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας;

Πώς γίνεται ο πρωθυπουργός να εξαγγέλλει στη Βουλή μνημόνιο «ανάταξης και επανεκκίνησης» του ελληνικού ποδοσφαίρου με τη συνδρομή των FIFA και UEFA, όταν αυτό το μνημόνιο ήδη υπάρχει και εφαρμόζεται από το 2016, χωρίς όμως να εμποδίσει τη σημερινή κατάντια στον χώρο του αθλήματος;».

Και συνεχίζει: «Κανένας δεν μπορεί να πιστέψει πως σε αυτή την κυβέρνηση -και γύρω από αυτήν – δεν υπάρχουν γνώστες του αντικειμένου, που θα μπορούσαν να συμβουλέψουν τον πρωθυπουργό για το τι ισχύει στο ποδόσφαιρο και για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να υπάρξουν παρεμβάσεις. Συνεπώς κάτι άλλο συμβαίνει.

»Το πιο πιθανό είναι ότι το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν βρίσκεται στην αντιμετώπιση της κρίσης στο ποδόσφαιρο, αλλά στην πολιτική διαχείρισή της. Πώς, δηλαδή θα κουκουλωθεί το ζήτημα με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος για το κυβερνών κόμμα».