Η πορεία της Αριστεράς στην Ελλάδα βρίθει διεργασιών, ρήξεων και διασπάσεων. Οι εσωτερικές συγκρούσεις σε κόμματα και οργανώσεις πήραν πολλές φορές ακραίες μορφές και οδήγησαν σε μάχες πολιτικής αλληλοεξόντωσης. Το αποτύπωμα της πρόσφατης διπλής διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. θα αξιολογηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος. Ασφαλώς, ουδείς, τολμά να προβεί σε αναλογίες με τις ιστορικές διασπάσεις του ΚΚΕ του 1968 και του 1991. Αποφεύγονται, ακόμα, και οι παραλληλισμοί με την απόσχιση του Αριστερού Ρεύματος (Λαφαζάνης, Στρατούλης) από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, λόγω της συνθηκολόγησης της κυβέρνησης Τσίπρα με τις Βρυξέλλες. Ωστόσο, στη σημερινή πρωτοφανή συγκυρία της απόλυτης κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη – χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο δέος – ο διπλός ακρωτηριασμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνιστά μία πολύ προβληματική εξέλιξη.

Η Ν.Δ. ανοίγει, σταδιακά, τη βεντάλια των «μεταρρυθμίσεων» (φορολογικό ν/σ/, ασφαλιστικό, μη κρατικά ΑΕΙ) έχοντας απέναντι του μία κατακερματισμένη προοδευτική αντιπολίτευση. Η ανεξάρτητη Κοινοβουλευτική Ομάδα- που δρομολογούν να συγκροτήσουν οι 6+6/ Ομπρέλα – αποτελεί το πρόπλασμα ενός νέου πολιτικού φορέα και θα διεκδικήσει μερίδιο από την, ήδη, συρρικνωμένη, αριστερή πίτα. Πρόσφατα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ηγετικό στέλεχος της Ομπρέλας, είχε υποστηρίξει ότι «υπάρχει χώρος για νέο κόμμα μεταξύ ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ». Τα στελέχη των 6+6 (Χαρίτσης, Ηλιόπουλος) στις τοποθετήσεις τους – μετά την διάσπαση – πρόταξαν την αριστερή ταυτότητα και την αναζήτηση αριστερής διεξόδου.