Πιο αυστηρό για τους «κόκκινους» δανειολήπτες γίνεται το πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας μετά τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής που έφερε στο πολυνομοσχέδιο ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης και αφορούν το σκέλος της επιδότησης των δανειακών υποχρεώσεων από το δημόσιο.

Πιο συγκεκριμένα, αποσύρθηκε τελείως η διάταξη που προέβλεπε πως το δημόσιο θα επωμίζονταν όλη τη ζημιά από τυχόν μη πληρωμή όλης της συμφωνημένης δόσης του δανειολήπτη προς τις τράπεζες από το 2017 και μέχρι τη λήξη της τριετούς προστασίας που ούτως ή άλλως ορίζεται από το νόμο. Αυτό σημαίνει ότι ο δανειολήπτης που θα αιτηθεί κρατικής ενίσχυσης για τα  τρία χρόνια που προβλέπει το νέο πλαίσιο, ώστε το κράτος να πληρώνει μέρος της δόσης την οποία πρέπει εκείνος να δώσει στην τράπεζα, θα επωμίζεται την υποχρέωση να την αποπληρώσει στο μέλλον.

Αντιθέτως, συμπεριλήφθηκε διάταξη η οποία ορίζει ότι «μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2016 το Δημόσιο έχει τη δυνατότητα να προβεί σε μερική κάλυψη της διαφοράς μεταξύ του ποσού που καταβάλλει ο οφειλέτης, που πληροί τις παραπάνω προϋποθέσεις και του ποσού που ορίζεται στο σχέδιο διευθέτησης οφειλών. Στην περίπτωση αυτή το σχέδιο διευθέτησης οφειλών θεωρείται ότι εξυπηρετείται και οποιοδήποτε μη καταβληθέν ποσό κεφαλαιοποιείται στο υπολειπόμενο ποσό του σχεδίου διευθέτησης οφειλών».

Σύμφωνα με τα προβλεπόμενα, η συνεισφορά του δημοσίου στο σχέδιο διευθέτησης οφειλών δεν μπορεί να υπερβαίνει σε διάρκεια τα τρία έτη, και καταβάλλεται στους πιστωτές, υπό την προϋπόθεση ότι ο οφειλέτης παραμένει συνεπής στην καταβολή της ελάχιστης συνεισφοράς.

Με απόφαση των Υπουργών Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού και Οικονομικών η οποία θα εκδοθεί έως 31 Δεκεμβρίου 2015, θα καθορίζονται τα κριτήρια προσδιορισμού του ύψους της συνεισφοράς του Δημοσίου, της ελάχιστης συνεισφοράς του οφειλέτη καθώς και οι ειδικότεροι όροι και προϋποθέσεις για την εφαρμογή της παρούσας.

Στο σχέδιο διευθέτησης οφειλών προβλέπεται ότι ο οφειλέτης θα καταβάλει το μέγιστο της δυνατότητας αποπληρωμής του και ότι το ποσό που θα πληρώνει είναι τέτοιο ώστε οι πιστωτές δεν θα βρεθούν χωρίς τη συναίνεσή τους σε χειρότερη οικονομική θέση από αυτή στην οποία θα βρίσκονταν σε περίπτωση πλειστηριασμού.