«Η εξουσία αλλοιώνει αν δεν έχεις γερά θεμέλια» λέει ο Π. Λάμπρου, αλλά μας διαβεβαιώνει παράλληλα υπάρχουν πολλοί αριστεροί στον χώρο του με τέτοιες αναφορές ώστε να το αποφύγουν. Η δράση του στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στον ευρύτερο χώρο των δικαιωμάτων και της αλληλεγγύης είναι μακρόχρονη.

Μέλος της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων συμμετέχει σε κινήματα κοινωνικής αμφισβήτησης, υπερασπιζόμενος μαζί με άλλες και άλλους τους χωρίς φωνή και δικαιώματα, παλεύει μαζί και για τους άνεργους, τους επισφαλώς εργαζόμενους, τους μετανάστες, τους Ρομά, τους άστεγους, τους ανθρώπους με αναπηρία, τα θύματα αστυνομικής αυθαιρεσίας. Έχει στοχοποιηθεί ιδιαίτερα από την αντιπολίτευση, κυρίως με αφορμή την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κρατουμένων αλλά και την υπεράσπιση μέλους της 17Ν στο δικαστήριο. Σήμερα, το όνομά του βρίσκεται στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και με αυτή την αφορμή μιλάει στο tvxs.gr για την άνοδο της ακροδεξιάς, το φλερτ με τη σοσιαλδημοκρατία,  τις νέες συμμαχίες και τις προκλήσεις της επόμενης μέρας σε ένα πολιτικό τοπίο ρευστό λίγο πριν την πιο κρίσιμη αναμέτρηση των τελευταίων ετών στην Ευρώπη. Δεν θεωρεί την υποψηφιότητα του ως «αριστερό άλλοθι» για το κόμμα του και επιμένει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συνεργαστεί με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που έχουν προσδεθεί στο άρμα δεξιών νεοφιλελεύθερων πολιτικών αλλά θα παραμείνει πιστός στον στόχο για μια πιο δημοκρατική Eυρώπη στην oποία τις αποφάσεις δεν θα παίρνουν οι τεχνοκράτες.

Κύριε Λάμπρου οι ευρωεκλογές του 2019 κρίνονται από πολλούς και πολλές ως οι σημαντικότερες των τελευταίων κυρίως εξαιτίας της ανόδου της ακροδεξιάς. Είναι αυτός ένας από τους λόγους που συμμετέχετε στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένη την σχέση σας με την υπεράσπιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων;

Ναι, αισθάνομαι ότι είναι μια κρίσιμη στιγμή, που κάποιοι, τα πολιτικά εγγόνια και δισέγγονα του Χίτλερ, επιχειρούν να μετατρέψουν το μαύρο παρελθόν σε παρών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Να επαναφέρουν τα… Άουσβιτς, τους θαλάμους αερίων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη φρίκη. Η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και εμένα και άλλων, ανάμεσα σε άλλα σηματοδοτεί και αυτό, τον αντιφασιστικό αγώνα, τη μάχη για να μην κυριαρχήσει το σκοτάδι, για να είναι η Ευρώπη ανοιχτή, δημοκρατική, φιλόξενη, αλληλέγγυα. Για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Για να ακουστεί δυνατά ο κόσμος που δεν έχει φωνή, που του στερούν τα δικαιώματα.    

Είναι γνωστό πως ένα κομμάτι της σοσιαλδημοκρατίας εντός του κοινοβουλίου παραμένει ευθυγραμμισμένο με τις νεοφιλελευθερες πολιτικές των συντηρητικών. Ποιο το νόημα μιας συμμαχίας μαζί τους ενάντια στην άνοδο της ακροδεξιάς αν συνεχίζουν να παραμένουν προσηλωμένοι σε πολιτικές λιτότητας ή σε όποιες πολιτικές ενισχύουν τα όπλα του κάθε Ορμπάν;

Έχετε δίκιο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να συμμαχήσουμε με δυνάμεις, που παραμένουν στο άρμα της νεοφιλελεύθερης και αυταρχικής δεξιάς. Και δεν θα το κάνουμε, όχι από εμμονή, αλλά γιατί οι δυνάμεις αυτές έχουν μεγάλη ευθύνη, πρωταγωνιστική ευθύνη θα έλεγα, για τις πολλαπλές ανισότητες και τις διακρίσεις σε Βορά και Νότο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και έχουν, επίσης, ευθύνη για την άνοδο της άκρας δεξιάς, των φασιστικών και ναζιστικών συμμοριών. Εμείς επιδιώκουμε μια ευρεία συμμαχία με δυνάμεις από την αριστερά της αριστεράς, τους πράσινους έως τις δυνάμεις αυτές από το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, που έχουν ανταγωνιστική σχέση με τις δυνάμεις της νεοφιλελεύθερης δεξιάς. Στην Ευρώπη δεν υπάρχει μόνο η Φ. Γεννηματά, υπάρχει και ο Κόρμπιν.      

Συστεγάζεστε στο ίδιο ψηφοδέλτιο με υποψηφίους που έχουν σχέση με άτομα που έχουν εκφράσει ακραίο ρατσιστικό λόγο. Κινδυνεύει το κόμμα σας να χάσει τον χαρακτήρα του από το «άνοιγμα» που επιχειρείται ή αλλιώς αισθάνεστε να αποτελεί η επιλογή σας ένα είδος «αριστερού άλλοθι»;

Δεν αισθάνομαι «αριστερό άλλοθι» και δεν είμαι. Είμαι αριστερός, κόκκινος, όπως και πολλοί άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες μου. Αν δείτε προσεχτικά το ψηφοδέλτιό μας θα παρατηρήσετε ότι μέσα σε αυτό βρίσκονται γυναίκες και άντρες που καλύπτουν ένα ευρύ, πολύχρωμο κοινωνικό φάσμα, αυτό που εμείς λέμε η κοινωνία των… από κάτω. Από τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, από τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, από την κοινωνία των Ρομά, ακτιβιστές του αναπηρικού κινήματος, από την προσφυγιά και τη μειονότητα της Θράκης. Και άλλοι πολλοί… Δεν είμαι, λοιπόν, αριστερό άλλοθι. Δεν είμαι μόνος, είμαστε πολλοί.

Ωστόσο, δεν θέλω να αποφύγω την ερώτησή σας. Υπήρξαν στιγμές, πράγματι, που συνυποψήφιοί μου, δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Και γι αυτό έχω τοποθετηθεί δημόσια. Ζήτησα μάλιστα συγγνώμη εκ μέρους όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Να το επαναλάβω όμως: Κανένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας του δεν θα δεχόταν να συναντηθεί, να χαιρετήσει και να φωτογραφηθεί με έναν άνθρωπο που κηρύσσει το μίσος και όχι την αγάπη, που είναι ρατσιστής και ομοφοβικός, που έχει σχέση με ναζιστικές συμμορίες. Κανένα…         

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζουν έντονα την αντίθεσή τους στον υποψήφιο του Λαϊκού Κόμματος για την κομισιόν κύριο Βέμπερ και την ίδια ώρα επικαλούνται ευρωσοσιαλιστές όπως τον κύριο Σάνσεθ ως αντίβαρο. Τελικά τα ονόματα των υποψηφίων της ευρωομάδας της αριστεράς είναι  σχεδόν άγνωστα. Παίζει η αριστερά άμυνα λόγω των συνθηκών; Ή ακόμα παραπέρα υποχωρεί το ριζοσπαστικό στοιχείο υπέρ «αναγκαίων συμβιβασμών»;

Η αριστερά πρέπει να ξέρει και να συμβιβάζεται, όταν το απαιτούν οι συνθήκες, αλλά και να είναι ανυπάκουη. Να έχει ρεαλισμό, αλλά να έχει και όραμα. Να αντιλαμβάνεται τις παγίδες και να ξεφεύγει από αυτές. Να αναγνωρίζει τα λάθη της, να αναστοχάζεται, αλλά να είναι και αποφασιστική. Να μην ξεχνάει από πού ξεκίνησε, ποιο είναι το αφετηριακό της σημείο. Να συμμετέχει στους θεσμούς και την ίδια ώρα να διαδηλώνει. Μια αριστερά, που δεν βολεύεται στη γωνία της έχει την ικανότητά της να δημιουργεί συμμαχίες, να αποκρούει επιθέσεις και να αλλάζει τους συσχετισμούς. Αυτός είναι ο στόχος μας. Να στριμώξουμε πολιτικά και ιδεολογικά τον αντίπαλο και να φέρουμε στο μετερίζι της δικής μας όχθης όλο και περισσότερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση θα ήταν τεράστιο λάθος από την πλευρά μας αν μειώναμε τον ριζοσπαστισμό του λόγου και της δράσης μας. Η αριστερά, για να υπάρχει ως τέτοια, είναι υποχρεωμένη να αναπνέει από το οξυγόνο των κοινωνικών κινημάτων, να ακούει, να αφουγκράζεται και να δρα. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Γι αυτό λέω συχνά ότι είμαστε με τα κίτρινα γιλέκα, με τα κόκκινα στυλό, τις πράσινες κινητοποιήσεις για την κλιματική αλλαγή, τις μωβ φεμινιστικές απεργίες. Και επειδή ο πλανήτης γη είναι η γειτονιά μας, να σας πω ότι είμαστε με τις παλαιστινιακές σφεντόνες, με τους Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές, με τις διαδηλώσεις της αμερικανικής αριστεράς ενάντια στην πολιτική Τραμπ…    

Ένα κομμάτι της αριστεράς ισχυρίζεται πως στην Ελλάδα αποδυναμώθηκαν τα κινήματα εξαιτίας της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πως απαντάτε;

Έχει κάποια βάση. Κυριάρχησε η λογική της ανάθεσης. Εμάς όμως δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Τα κινήματα, ακόμα και αν σε αμφισβητούν, μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο. Χωρίς την κίνηση των ανθρώπων, χωρίς την έφοδό τους στο προσκήνιο, καμία κυβέρνηση της αριστεράς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το θεριό. Θέλουμε τον κόσμο συμμέτοχο, ενεργό, κριτικό, στο δρόμο, στον αγώνα.  

Η εξουσία διαφθείρει κατά τη γνώμη σας; Κι αν όχι, πόσα παραδείγματα θετικά έχουμε να απαριθμήσουμε ιστορικά;

Αναμφίβολα ναι. Η εξουσία αλλοιώνει, μεταλλάσσει, ρουφάει. Αν δεν προσέξεις, αν δεν έχεις γερά θεμέλια, μπορεί να σε μετατρέψει σε γρανάζι της, σε ένα απλό πιόνι, μέρος του κόσμου της. Γνωρίζω όμως πολλούς ανθρώπους και στην Ελλάδα και αλλού, που πέρασαν ανάμεσά της αλώβητοι. Που διατήρησαν την ανθρωπιά τους, που παρέμειναν ταπεινοί, που δεν ζήλεψαν ούτε για μια στιγμή το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας. Που δεν μαγεύτηκαν από αυτήν.

Αν εκλεγείτε που θα δώσετε έμφαση, ποιες είναι οι προτεραιότητες σας;

Προεκλογικά είθισται να ακούγονται μεγάλα λόγια, βαρύγδουπα, τρανταχτά, λαμπερά. Δεν θα ήθελα λοιπόν να μιλήσω προσωπικά. Άλλωστε, ο αγώνας που δίνουμε είναι συλλογικός, πρέπει να είναι συλλογικός. Προτεραιότητά μας είναι η επαναφορά της δημοκρατίας. Γιατί αυτή τη στιγμή έχουμε μια Ευρώπη, που τις αποφάσεις τις παίρνουν οι τεχνοκράτες, οι ελίτ, οι λίγοι, οι μη εκλεγμένοι. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Αλλά αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει με ευχές. Θα χρειαστεί επιμονή και πολιτικό σχέδιο. Μέσα σε αυτό και η ανυπακοή. Μέσα σε αυτό και οι συμμαχίες. Μέσα σε αυτό και οι θετικές προτάσεις, αλλά και η άρνηση, το… μέχρι εδώ.   

Ποια είναι η επόμενη μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ κατά τη γνώμη σας; Υπάρχει ο κίνδυνος της «πασοκοποίησης» και ποια είναι η αυτοκριτική που πρέπει να κάνει ώστε να αποφευχθεί;

Η αλήθεια είναι ότι με ρωτάνε πολλοί. Ανησυχούν πολλοί. Διακρίνουν σημάδια, τα βλέπω και εγώ. Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ των χιλιάδων μελών, των χιλιάδων φίλων του, έχει μια εντελώς διαφορετική διαδρομή. Γεννήθηκε μέσα από τα κινήματα, ιδιαίτερα αυτό του Κοινωνικού Φόρουμ. Κουβαλάει στις πλάτες τους μια ολόκληρη ιστορία αγώνων, δεκαετιών. Έχει στην καρδιά και τη συνείδησή του τους μακρονησιώτες, τον Άρη Βελουχιώτη, τον Νίκο Μπελογιάννη. Πως μπορεί να αλλάξει τόσο δραματικά αυτό το κόμμα; Πως μπορεί άραγε να μετατραπεί σε ένα άμορφο, μεσαίο πολιτικό σχηματισμό; Και γιατί να το κάνει από τη στιγμή που όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχουν μεσαίες λύσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Και να σας πω και κάτι ακόμα; Οι πρώτοι που δεν θέλουν να «πασοκοποιηθεί» ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που τον στηρίζουν και κάποτε ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ.  Γιατί αυτοί ξέρουν, γνώρισαν… Και δεν θέλουν να ξαναγυρίσουν σε ένα σχήμα, που θα θυμίζει ή θα μοιάζει στο πολιτικό σύστημα.