Η Φώφη Γεννηματά πέθανε σε ηκλικία 57 χρονών μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Τις τελευταίες μέρες είχε επιδεινωθεί η κατάσταση της γι αυτό και αποσύρθηκε από την υποψηφιότητα της για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ.

Η πρώτη φορά που ήρθε αντιμέτωπη με την ασθένεια ήταν το 2008, όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, σε ηλικία 43 ετών. Γενικά, όπως έλεγε είχε εμπειρία από την ασθένεια, καθώς είχε χάσει και τους δύο γονείς της από καρκίνο. 

Σε συνέντευξή της στα «Μεσάνυχτα» είχε μιλήσει ανοιχτά για τον καρκίνο, αναφέροντας ότι «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα, να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην σε θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μη γνωρίσει το χάδι σου. Εμείς ήμασταν πολύ μεγαλύτερες όταν χάσαμε τους γονείς μας, είχαμε προλάβει να ζήσουμε μαζί τους κι έχουμε έντονες αναμνήσεις από εκείνους. Με έπιανε τρόμος όταν σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου, που με τόσο κόπο και προσπάθεια απέκτησα, θα τα άφηνα ξαφνικά μόνα τους. Είναι πολύ οδυνηρό».

Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα» είχε πει χαρακτηριστικά.

Όσον αφορά τους γονείς της, είχε αναφέρει ότι «Παλεύαμε μέχρι την τελευταία στιγμή. Με επτά μήνες διαφορά έφυγαν οι γονείς μου από τη ζωή. Πρώτα η μητέρα μου και μετά ο πατέρας μου. Μόνο αυτό μπορούσε να συμβεί με αυτούς τους ανθρώπους. Ήταν μαζί από δεκατριών χρόνων»

«Μια ζωή μαζί. Το 1984, όταν αρρώστησε η μητέρα μου, πολύ δύσκολα μπορούσε να πει κανείς τη λέξη ‘καρκίνος’. Είχε καρκίνο στο μαστό. Ήταν ένα στίγμα για όλη την οικογένεια». 

Ενώ για το πως την επηρέασε η μάνα της δήλωσε ότι «Ένας από τους λόγους που επέλεξα να μιλήσω στη συνέχεια εγώ ήταν γιατί έπρεπε αυτό το πράγμα να το σπάσουμε. Δεν τελειώνει η ζωή. Δεν σταματάς να είσαι γυναίκα και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Η μητέρα μου είχε μια δίψα για τη ζωή που μας τη μετέδωσε. Χόρευε μέχρι την τελευταία στιγμή ακόμα και όταν της ήταν πολύ δύσκολο. Κανένας όμως δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο της ήταν».

Τέλος, σε συνέντευξη στο περιοδικό Hello για τα όσα της είχε διδάξει η ασθένεια είχε αναφέρει ότι «Δεν έχασα ποτέ το θάρρος και την αισιοδοξία μου. Δεν το έβαλα κάτω ούτε στιγμή. Πάλεψα σκληρά και σήμερα είμαι εδώ και συνεχίζω να παλεύω για αυτά που αξίζουν στη ζωή. Αυτό που με δίδαξε είναι ότι η ζωή είναι ωραία. Έμαθα να μην χάνω στιγμές. Να απολαμβάνω το σήμερα. Να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Να προσβλέπω στο αύριο. Ζω σε ρυθμούς τρέλας στην καθημερινότητα μου αλλά είναι επιλογή μου».