Η αριστερά σήμερα στην Ελλάδα…

Για ποια αριστερά άραγε μιλάμε; Σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει αριστερά με προοπτική. Εκτός αν θεωρείται αριστερά με προοπτική το απομεινάρι του ΣΥΡΙΖΑ. Ή θεωρείται αριστερά με προοπτική η Νέα Αριστερά που με τα ζόρια ξεπερνά το 2%. Η μήπως είναι αριστερά με προοπτική το ΜέΡΑ25; Ένα  προσωποπαγές κόμμα –  με κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις – χωρίς όμως κοινωνική γείωση.  Ή μήπως είναι αριστερά με προοπτική το Κίνημα Δημοκρατίας – το οποίο εκτός του ότι είναι ασαφές το τι ακριβώς πρεσβεύει – κινδυνεύει να εξατμιστεί πριν καν εμφανιστεί;

Όλα αυτά μπορεί να έχουν αριστερές ετικέτες ή αριστερές ταμπέλες, αλλά μέσα στην κοινωνία – που σήμερα βράζει και κοχλάζει –  δεν έχουν  καμμιά αξιοσημείωτη κοινωνική αποδοχή. Περνούν σχεδόν απαρατήρητα, χωρίς να προκαλούν το παραμικρό ενδιαφέρον.

Μέσα σε αυτό το τοπίο της σημερινής κοινωνικής ανάδευσης, μόνο η Πλεύση Ελευθερίας –   καβάλα στο κύμα του εγκλήματος των Τεμπών – ανεβαίνει δημοσκοπικά και προχωρά. Όμως αυτό το παράξενο – όσο και η πρόεδρος του –  κόμμα πλέει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Είναι το κόμμα αυτό αριστερά;

Έχουμε και το ΚΚΕ. Πάντα προσεκτικό, πάντα μετρημένο. Φοβάται μη μεγαλώσει  υπέρμετρα και μεγαλώσουν και οι προσδοκίες του κόσμου από αυτό. Και βρεθεί στη  δύσκολη θέση να πρέπει να πρωταγωνιστήσει. Πράγμα αδιανόητο για το ΚΚΕ. Το σημερινό ΚΚΕ πάντα μετρίως μέτριο και πάντα μετρημένο. Πάντα εντός των πλαισίων και ποτέ εκτός…

Αυτή είναι η κατάσταση στην αριστερά σήμερα. Ουσιαστικά είναι η κατάσταση στην αναιμική αριστερά. Κόμματα στο όριο της επιβίωσης τους, δεν μπορούν να τραβήξουν μαζί με την κοινωνία μπροστά. Και η κοινωνία τα σνομπάρει, δεν τα προσέχει και αδιαφορεί για αυτά.

Οι αριστεροί πολίτες, οι προοδευτικοί πολίτες, βρίσκονται σήμερα σε αδιέξοδο. Δεν έχουν πολιτικό φορέα για να εκφραστούν. Όλο αυτό που ξεχειλίζει μέσα τους, όλη αυτή η αγανάκτηση, όλη αυτή η οργή, όλη αυτή η ορμή της κοινωνίας δεν υπάρχει πολιτικός φορέας να τις υποδεχτεί. Και περιμένουν. Ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι ακριβώς περιμένουν. Ελπίζουν. Ούτε οι ίδιοι ξέρουν τι ακριβώς ελπίζουν.

Η κοινωνία βρίσκεται πιο μπροστά από τα κόμματα της αριστερής  αντιπολίτευσης. Η κοινωνία έχει προχωρήσει και τα κόμματα δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Όπως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό δημιουργούνται οι συνθήκες για το τεράστιο κόμμα του κανένας δεν με εκφράζει, του τίποτα δεν ψηφίζω και της μελλοντικής τεράστιας αποχής.

Η  χωμένη μέχρι τον λαιμό –  στο έγκλημα των Τεμπών και στην συγκάλυψη του –  κυβέρνηση έφτασε στα όρια της. Η αδυναμία των υπολοίπων να αποτελέσουν μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας είναι η δική της ελπίδα και προοπτική επιβίωσης.

Η πολιτική λέγεται ότι απεχθάνεται τα κενά. Και τα κενά αυτά καλύπτονται. Όμως αυτόν τον  καιρό, εκτός από την απαίτηση για δικαιοσύνη και περισσότερη δημοκρατία, κυκλοφορούν συγχρόνως και πολλά τέρατα. Που προσπαθούν να χωθούν μέσα σε αυτά τα πολιτικά κενά που υπάρχουν. Είδαμε τι έγινε στην έκθεση της Εθνικής πινακοθήκης…

Η 28^η Φεβρουαρίου δεν ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Οι συγκεντρώσεις δεν ήταν συνηθισμένες συγκεντρώσεις. Η 28^η Φεβρουαρίου ήταν ένας πολιτικός σεισμός. Μένει να φανεί ποιος κατάλαβε τι και τι θα πράξει. Αν θα δοθεί μια δημοκρατική διέξοδος, ή τα τέρατα που καραδοκούν θα ρουφήξουν όλοι αυτή την πολιτική ενέργεια που ελευθερώθηκε.
Οι καιροί ου μενετοί. Οι καιροί δεν περιμένουν…