Ο Αμίρ Ζαχίρι και ο Ακίφ Ραζούλι, δύο Αφγανοί φυλακισμένοι σε ελληνικές φυλακές, δεν γνωρίζουν καν γιατί καταδικάστηκαν σε 50 χρόνια φυλακής έκαστος.

Τους γνώρισα στις φυλακές της Χίου τον περασμένο Νοέμβριο. Ο μικρότερος, 24άρης, έχει μάθει αγγλικά από την τηλεόραση της φυλακής. Ο μεγαλύτερος, 26άρης, ήταν αμίλητος και σκυθρωπός και είχε τους λόγους του: είχε χάσει για εβδομάδες επαφή με τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά. Το μικρότερο, το νεογέννητο, το έχει δει μόνο μια φορά, στη δίκη του. Πριν χάσει την επαφή, η γυναίκα του με τα παιδιά ήταν κάπου στη Θεσσαλονίκη.

Οι ιστορίες τους έχουν πολλά κοινά σημεία πέρα από το γεγονός ότι καταδικάστηκαν για διακίνηση μεταναστών: και οι δυο τους είδαν θάλασσα για πρώτη φορά όταν έφτασαν στις ακτές της Τουρκίας. Επίσης, δεν ξέρουν κολύμπι. Και το βέβαιο είναι ότι αν είσαι διακινητής, δεν παίρνεις βόλτα στο πλεούμενο την έγκυο γυναίκα και το μικρό σου παιδί.

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημά τους είναι ότι βρέθηκαν στη λάθος θέση τη λάθος στιγμή. Και οι δύο ήταν στην ίδια βάρκα, με 23 νοματαίους φορτωμένη, χώρια ο πραγματικός διακινητής που πήδηξε από το σκάφος την κατάλληλη στιγμή. Η ατυχία του Ακίφ είναι ότι έπιασε το σχοινί που τους πέταξε το Λιμενικό για να σύρει τη βάρκα που είχε μείνει ακυβέρνητη. Σταμάτησε η μηχανή και δεν ήξεραν πώς να τη βάλουν μπροστά.  Έτσι βρέθηκε στο εδώλιο ως καπετάνιος, άρα διακινητής σύμφωνα με τον Νόμο 4251/2014.

Το «έγκλημα» του δεύτερου είναι ότι ζει σε έναν άδικο κόσμο. Δεν ακούμπησε καν το σχοινί που πέταξαν οι λιμενικοί. Σύμφωνα με τους δικηγόρους τους, οι αρχές συχνά διαλέγουν στην τύχη τους «διακινητές». Σε μερικές περιπτώσεις οι δίκες γίνονται βιαστικά. Υπεράσπιση δεν έχουν οι κατηγορούμενοι, ο δικηγόρος που διορίζεται την τελευταία στιγμή δεν έχει ιδέα για την υπόθεση. Οι διερμηνείς σπανίζουν.

Οι υποθέσεις τους δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Οι καταδικασμένοι ως «διακινητές» αντιπροσωπεύουν τη δεύτερη μεγαλύτερη κατηγορία φυλακισμένων στην Ελλάδα. Οι ποινές τους είναι εξοντωτικές, γιατί τα χρόνια της ποινής αθροίζονται «με το κεφάλι», δηλαδή με τον αριθμό των ανθρώπων στη βάρκα την οποία υποτίθεται κυβερνούσαν. Ο νόμος του 2014 σκοπό έχει να αποθαρρύνει τους μετανάστες από το να κάνουν το ταξίδι προς μια ασφαλή ζωή. Κανένας απελπισμένος δεν αποθαρρύνεται από το να δοκιμάσει να περάσει στην Ελλάδα επειδή έριξαν από 50 χρόνια στον Ακίφ και στον Αμίρ ή 142 χρόνια στον Μοχάμαντ. Ούτε καν το μαθαίνει…

Την ερχόμενη Πέμπτη στη Λέσβο εκδικάζεται η έφεσή τους. Θα είμαστε παρόντες οι ευρωβουλευτές μέλη της διεθνούς πρωτοβουλίας «Μια δίκαιη δίκη για τον Μοχαμάντ». Τους το υποσχεθήκαμε στη Χίο. Και είναι και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς.

Διαβάστε επίσης: 50 τραγούδια για 100 χρόνια φυλακή: Μεγάλη συναυλία στη Μυτιλήνη για τους πρόσφυγες

* Ο Στέλιος Κούλογλου είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., επικεφαλής της πρωτοβουλίας «Μια δίκαιη δίκη για τον Μοχάμαντ»

Πηγή: avgi.gr