Kατά τον ίδιο τον Πάνο Καμμένο ο… μετα-μακεδονικός ανένδοτος που κήρυξε κατά της κυβέρνησης στοχεύει στην «εφαρμογή της κοινοβουλευτικής νομιμότητας» – κοινώς, στην διάσωση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας. Κατά προβληματισμένο και έμπειρο κυβερνητικό στέλεχος, ο απασφαλισμένος πρώην εταίρος επιδίδεται απλώς σε «θεσμικό εκβιασμό» – έναν εκβιασμό που, από χθες, είναι καθαρό ότι στοχεύει προσωπικά στον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Με την αλήθεια να κλίνει πασιφανώς στην δεύτερη εκδοχή, το επιτακτικό ερώτημα είναι πως θα απαντήσει ο Τσίπρας στον Καμμένο. Και – κυρίως – πώς θα διαχειριστεί πολιτικά μια λύση εκτόνωσης που η αντιπολίτευση έσπευσε ήδη να καταγγείλει ως μια ακόμη «σικέ συνδιαλλαγή».

Οι… Μαλδίβες και ο Κανονισμός της Βουλής

Το δεδομένο, σε πρώτο χρόνο, είναι πως το Μαξίμου δεν θέλει απέναντί του έναν εκτροχιασμένο Πάνο Καμμένο – ανεξαρτήτως του πόσο κοντά στην σφαίρα της πραγματικότητας βρίσκονται οι απειλές, οι υπαινιγμοί και οι «αποκαλύψεις» του. Όταν φιλικά προς τον πρώην υπουργό Αμυνας media, μαζί με τον Αδωνι Γεωργιάδη, διακινούν ιστορίες… διάσωσης του Αλέξη Τσίπρα σε ινκόγνιτο διακοπές στις Μαλδίβες από «βατράχια» των ΟΥΚ και με την συνδρομή του… εμίρη του Κατάρ, είναι προφανές ότι η, ήδη υπερθερμασμένη, πολιτική σκηνή της χώρας δεν απέχει και πολύ από το να περιέλθει σε κατάσταση παρακμιακής επιθεώρησης.

Ως εκ τούτων, η λύση που προκρίνεται είναι εκείνη του «κατευνασμού». Την Δευτέρα το μεσημέρι συνεδριάζει η Επιτροπή Κανονισμού της Βουλής και οι πληροφορίες θέλουν να βρίσκονται στο τραπέζι δύο καίριες αλλαγές: Η πρώτη προβλέπει ότι όσοι εξελέγησαν στην Βουλή ως αρχηγοί κόμματος θα διατηρούν τα προνόμια των πολιτικών αρχηγών, ακόμη κι αν στην πορεία έμειναν χωρίς Κοινοβουλευτική Ομάδα. Η δεύτερη αφορά την μείωση του αριθμού των ανεξάρτητων βουλευτών που μπορούν να συγκροτούν Κοινοβουλευτική Ομάδα από 10 που είναι σήμερα, πιθανότατα σε 5.

Η πρώτη αλλαγή, εάν προχωρήσει, θα διασώζει το status του κοινοβουλευτικού αρχηγού για τον Πάνο Καμμένο, αλλά και για τον Σταύρο Θεοδωράκη. Στην ίδια κατεύθυνση, άλλωστε, εκείνη του κατευνασμού του προέδρου των ΑΝΕΛ, στοχεύει και η νέα αναβολή της παραίτησης του Θανάση Παπαχριστόπουλου, με «παραίνεση» του Νίκου Βούτση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, ήταν μια κίνηση που είχε ως σαφή στόχο να μην διαλυθεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα των ΑΝΕΛ πριν αλλάξει ο κανονισμός της Βουλής – κάτι που, ντε φάκτο, θα συνέβαινε εάν διαδεχόταν άμεσα τον Θανάση Παπαχριστόπουλο, ως ανεξάρτητος βουλευτής, ο Τέρενς Κουίκ.

Η δεύτερη αλλαγή στον Κανονισμό της Βουλής θα δώσει ενδεχομένως την δυνατότητα στους 6 βουλευτές – ή έστω σε 5 εξ αυτών – που στήριξαν την κυβέρνηση στην ψήφο εμπιστοσύνης να συγκροτηθούν σε ενιαία Κοινοβουλευτική Ομάδα.

Το «άνοιγμα» στον Θεοδωράκη

Εδώ, πέραν της «ανακωχής» στο μέτωπο Καμμένου, η στρατηγική στόχευση της κυβέρνησης είναι διπλή. Αφενός επιδιώκει – εάν εν τέλει αυτό καταστεί εφικτό – να μετατρέψει σε συντεταγμένη πλειοψηφία την παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών «θραυσμάτων». Και, αφετέρου, θα ήθελε να διατηρήσει σε «προοδευτική τροχιά» όπως λέει χαρακτηριστικά κυβερνητική πηγή, και τον Σταύρο Θεοδωράκη μετά το «ναι» που είπε, έναντι υψηλού κόστους, στην συμφωνία των Πρεσπών.

Κατά την ίδια πηγή, που σπεύδει να προλάβει τις προεξοφλημένες αιτιάσεις της αντιπολίτευσης περί «ανταλλαγής», η θέση αυτή δεν συνιστά «επιβράβευση» του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά εντάσσεται στην σταθερή επιδίωξη της κυβέρνησης για την διαμόρφωση του νέου προοδευτικού τόξου – ενός τόξου, που «πρέπει να έχει φωνή, πέραν εκείνης του Τσίπρα, και στην παρούσα Βουλή», όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά.

Το πρώτο πρόβλημα είναι πως ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έδειξε, επί του παρόντος τουλάχιστον, πρόθυμος να ενταχθεί στον σχεδιασμό αυτό: «Κοινοβουλευτικές ομάδες», έγραψε, «με 2 και 3 βουλευτές δεν μπορεί να υπάρξουν. Όπως δεν μπορεί να συγκροτούνται Κ.Ο. με δανεικούς βουλευτές. Ξεκάθαρα λόγια. Το Ποτάμι έχει αρχές. Δεν τις θυσιάζει ούτε στα μικρά ούτε στα μείζονα».

Το δεύτερο πρόβλημα είναι πως, ανεξαρτήτως του ηθικού ζητήματος που εγείρει η κυβέρνηση για την αλλαγή του Κανονισμού της Βουλής – επικαλούμενη ανάγκη αντιστοίχισης της λαϊκής εντολής με την κοινονοβουλευτική εκπροσώπηση -, η πολιτική νομιμοποίηση μιας τέτοιας κίνησης προϋποθέτει και ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις. Από το εάν θα υπάρξουν, δε, αυτές οι συναινέσεις θα κριθεί , εν πολλοίς, και η ομαλότητα του κοινοβουλευτικού βίου κατά τους επόμενους μήνες…