Στο οδοιπορικό του μαζί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη Νεμέα, αλλά και στην εκδήλωση που ακολούθησε στο Ζάππειο, ο Μάνφρεντ Βέμπερ, ο πιο στενός – εάν όχι ο μοναδικός – ευρωπαίος σύμμαχος του προέδρου της ΝΔ και υποψήφιος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος για την ηγεσία της Κομισιόν επιχείρησε να αποκρούσει την κριτική τόσο για τις ανθελληνικές όσο και για τις ακραία συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες θέσεις που κατά καιρούς έχει πάρει.

Είπε ότι κάποιοι στην Ελλάδα και την Ευρώπη τον κρίνουν με έναν «παλιό στερεοτυπικό τρόπο σκέψης», υποστήριξε ότι κατηγορείται λόγω της γερμανικής υπηκοότητάς του, και απέρριψε τους εναντίον του χαρακτηρισμούς περί ανθελληνικής στάσης. Ισχυρίστηκε ακόμη ότι κράτησε έντιμη στάση απέναντι στον ελληνικό λαό – «είπαμε την αλήθεια στους ανθρώπους, σε ευρωπαϊκό και ελληνικό επίπεδο» δήλωσε – και δεν παρέλειψε αφενός να εκφράσει την δυσαρέσκειά του για την πολιτική που ασκεί η σημερινή γραφειοκρατία και ηγεσία των Βρυξελλών (προφανώς, και του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ συμπεριλαμβανομένου), καθώς και να στραφεί για μια ακόμη φορά κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ: «Βλέπουμε», τόνισε, «εδώ στην Ελλάδα τι σημαίνει να ψηφίζουμε για λαϊκιστικά κόμματα».

Το τί ακριβώς «βλέπει» στην Ελλάδα ο κ. Βέμπερ ενδεχομένως να είναι θέμα και πολιτικής οπτικής. Εκείνα όμως που μάλλον εσκεμμένα «ξέχασε» επιχειρώντας σήμερα να αποδομήσει όσους του αποδίδουν ανθελληνικό και ακραίο προφίλ είναι τα όσα ο ίδιος έχει πει κατά καιρούς δημοσίως – είτε πρόκειται για το Grexit, είτε για το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης, είτε για το προσφυγικό. «Ξέχασε» επίσης να αναφερθεί στο γεγονός πως ενώ ισχυρίζεται πως είναι κατά του «λαϊκισμού» και της ακροδεξιάς, αποτελεί τον στενότερο συνομιλητή του Ούγγρου ακροδεξιού πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν. Σήμερα δε μιλάει για μια Ευρώπη χωρίς τεχνοκράτες, όταν υπήρξε βασικός υποστηρικτής της τεχνοκρατικής αντίληψης 

Ο κ. Βέμπερ υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες του σχεδίου για το Grexit και θιασώτης του δόγματος Σόιμπλε και των πιο ακραίων μέτρων λιτότητας. Τον Απρίλιο του 2015 μιλώντας στην αυστριακή εφημερίδα Der Standard ανέφερε πως το Grexit είναι μια ρεαλιστική επιλογή. «Θα έλεγα ότι αυτή η εκτίμηση δυστυχώς είναι ορθή», σημείωνε. Ήταν ο πολιτικός που σε κάθε κρίσιμη φάση κατηγορούσε την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, με ρατσιστικές δηλώσεις και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Μιλώντας απαξιωτικά για τους τεμπέληδες του Νότου, υποστήριζε φανατικά την έξοδο της Ελλάδας όχι μόνο από το ευρώ, αλλά και από τη Συνθήκη Σένγκεν. Τον Δεκέμβριο του 2015 με αφορμή το προσφυγικό υποστήριζε σε συνέντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung πως η Ελλάδα «δεν προστατεύει τα σύνορά της σύμφωνα με όσα ορίζει η ισχύουσα Συνθήκη του Σένγκεν […] και θα πρέπει να εξεταστεί η προσωρινή έξοδος από τον χώρο του Σένγκεν».

Και ενώ σήμερα επικρίνει την Ευρώπη των τεχνοκρατών – γραφειοκρατών, ήταν από τους φανατικούς υπέρμαχους της τεχνοκρατικής αντίληψης και της επιβολής ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων σε κάθε ζήτημα που προέκυπτε. Πρόκειται επίσης για τον πολιτικό που επιδίωξε να μειωθούν περαιτέρω οι μισθοί και να περικοπούν τα κοινοτικά κονδύλια, αλλά και να μη μειωθεί το ελληνικό χρέος. Όταν τον Φεβρουάριο του 2018 ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Όλαφ Σολτς, λίγο πριν αναλάβει χρέη υπουργού Οικονομικών, δήλωνε πως «οι καιροί των νουθεσιών εκ μέρους της Γερμανίας έχουν παρέλθει», ο Βέμπερ έστειλε το μήνυμά του: «Αναρωτιέμαι τί θέλει να πει με αυτό ο κ. Σολτς. Σημαίνει ότι δεν ζητάμε άλλες μεταρρυθμίσεις; Σημαίνει ότι θα υπάρξει άφεση του χρέους της Ελλάδας; Καλά θα κάνει ο Ολαφ Σολτς να συνεχίσει στη γραμμή του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εάν εισέλθει στο υπουργικό συμβούλιο».

Στο Ευρωκοινοβούλιο κατακεραύνωνε – τον Ιούλιο του 2015 – την ελληνική κυβέρνηση επειδή ζητούσε ρύθμιση του χρέους εγκαλώντας την ότι έχει διεκδικήσεις σε βάρος των άλλων ευρωπαίων πολιτών: «Πώς εξηγείτε στους Βούλγαρους», ρωτούσε, «ότι δεν δέχεστε περικοπές όταν σε 5 κράτη ο κατώτατος μισθός είναι χαμηλότερος;… Μην λέτε ψέμματα στο λαό. Η μείωση χρέους δεν θα βλάψει τους τραπεζίτες, αλλά τα νοσοκομεία της Σλοβακίας και το δημόσιο τομέα στη Φινλανδία». 

Διαβάστε επίσης: Ο ακατάλληλος κύριος Βέμπερ

Μια ακόμη θύελλα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο είχε προκαλέσει και τον Ιανουάριο του 2018 με μια διατύπωση για το προσφυγικό που παρέπεμπε στην ναζιστική «τελική λύση». «Η κεντρική προσπάθεια της Ευρώπης για το 2018 θα είναι η αναζήτηση μιας «τελικής λύσης» στην προσφυγική κρίση», είχε πει τότε, στο πλαίσιο ημερίδας του κόμματός του, των Βαυαρών συντηρητικών Χριστιανοκοινωνιστών (CSU), στην ‘Ανω Βαυαρία, στην οποία επίσημος προσκεκλημένος ήταν και ο ακροδεξιός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν. Μετά το κύμα αντιδράσεων που ξεσηκώθηκε έκανε τότε λόγο για «παρερμηνεία της δήλωσής του», επέμεινε όμως ότι παρά την πολιτική κλειστών συνόρων που πρότεινε ο Ορμπαν, η Ευρώπη όφειλε να ανοίξει διάλογο για το προσφυγικό με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας. 

Όλα αυτά κατά τον κ. Βέμπερ μάλλον εντάσσονται στην «γλώσσα της αλήθειας» με την οποία, όπως είπε σήμερα, μίλησε και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η εν λόγω υποψηφιότητα μόνο ευρύτερης αποδοχής δεν τυγχάνει, ενώ σοβαρές ενστάσεις και επιφυλάξεις έχουν εκφραστεί ακόμη και στα κορυφαία κλιμάκια του ΕΛΚ. Ακόμη και στη Γερμανία, υπάρχει έντονο παρασκήνιο και εξίσου έντονη αμφισβήτηση για το κατά πόσο στην τελική ανακατανομή των θέσεων εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το επόμενο φθινόπωρο θα είναι χρήσιμη η παρουσία του Βέμπερ σε έναν ρόλο υψηλής ισχύος.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος τον κάλεσε να ξεκινήσει στο πλευρό του την προεκλογική του εκστρατεία, θα κληθεί να απαντήσει πόσο συμφωνεί με πολλές από τις θέσεις του Βέμπερ. Σε πολιτικούς όρους όμως, η ταύτιση Μητσοτάκη – Βέμπερ δίνει τη δυνατότητα στον Αλέξη Τσίπρα να αναδείξει ακόμη πιο έντονα τα διλήμματα και τα διακυβεύματα των ευρωεκλογών, δηλαδή τη μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στην ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό από την μία πλευρά και την πρόοδο και την κοινωνική Ευρώπη από την άλλη. «Ψήφος στη ΝΔ σημαίνει ψήφος εμπιστοσύνης στον Βέμπερ», ήταν η χαρακτηριστική αναφορά του πρωθυπουργού από την Πάτρα, με την εύγλωττη προσθήκη: «Και ψήφος στο Βέμπερ σημαίνει ψήφος στη μετάλλαξη της δημοκρατικής Ευρώπης σε μια Ευρώπη αυταρχική, σε μια Ευρώπη ρατσιστική».