Η Κριστίν Λαγκάρντ βομβαρδίζει με καθημερινά τελεσίγραφα τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αναζητά «καθαρό διάδρομο» για το χρέος στη σκιά του ακήρυχτου αμερικανο-γερμανικού πολέμου, και η Μέρκελ αγοράζει -για μια ακόμη φορά- χρόνο με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες του επόμενου χρόνου και την ακροδεξιά απειλή του AfD.

Μέσα σ’ αυτό το, αρκούντως ομιχλώδες, τοπίο ξεκινά σήμερα η ετήσια σύνοδος του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας στην Ουάσιγκτον. Και μέσα στο ίδιο τοπίο ο Ευκλείδης Τσσκαλώτος και ο Γιώργος Χουλιαράκης θα επιχειρήσουν να πάρουν, επί αμερικανικού εδάφους, τις πρώτες απαντήσεις επί του «δίκαιου», αλλά εξαιρετικά μετέωρου ακόμη, αιτήματος για άμεση συμφωνία στα βρχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους – μια συμφωνία, στην οποία πλέον η κυβέρνηση δίνει χαρακτήρα εθνικού στόχου.
 
Τα μηνύματα Λαγκάρντ και Λιου

Tηρουμένων των αναλογιών, και σε σύγκριση με το αρκετά πρόσφατο παρελθόν, το κλίμα που θα συναντήσουν οι έλληνες υπουργοί δεν είναι αρνητικό. Η πρώτη αξιολογηση κλείνει χωρίς τριγμούς και μετωπικές συγκρούσεις στο Eurogroup της Δευτέρας, οι δανειστές -παρά την επιμέρους κριτική για εκκρεμότητες και καθυστερήσεις- αναγνωρίζουν «πρόοδο» της Αθήνας στις μεταρρυθμίσεις, ενώ Κριστίν Λαγκάρντ, Τζακ Λιου και Πιερ Μοσκοβισί ζητούν δημοσίως και εν χορώ τις τελευταίες ημέρες ταχεία λύση για το χρέος.

Εάν τα καλά νέα όμως είναι η ύφεση στη σχέση με τους δανειστές, το κακό νέο είναι πως το ελληνικό ζήτημα δεν αποτελεί σ’ αυτή τη συγκυρία την πρώτη προτεραιότητα ούτε για τους ευρωπαίους, ούτε για την απερχόμενη κυβέρνηση Ομπάμα. Και, κυρίως, ότι το θέμα του χρέους συνιστά μόνον μία από τις παραμέτρους του εξαιρετικά σύνθετου μπρα ντε φερ που παίζεται μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου.
 
Η Deutsche Bank και το ελληνικό χρέος

Στην πραγματικότητα, η σύνοδος του ΔΝΤ ξεκινά με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία να βρίσκονται σε κατάσταση εμπολέμου σε μια σειρά από άκρως εύφλεκτα ζητήματα -από τα τερατώδη γερμανικά πλεονάσματα και τις επιπτώσεις τους στην παγκόσμια οικονομία, έως την πολιτική των επιτοκίων και το μεγάλο παζάρι για την τύχη της Deutsche Bank. Στα δε χαρακώματα αυτού του πολέμου, το ζήτημα του ελληνικού χρέους μπορεί να εξελιχθεί από παράπελυρο… θρίαμβο έως -εξίσου παράπλευρη- εθνική απώλεια.

Ή άλλως, «μια διάσωση της Deutsche Bank, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να φέρει και τη διάσωση της Ελλάδας σε ό,τι αφορά το χρέος», όπως λέει χαρακτηριστικά πηγή που μετέχει στο ελληνικό διπαραγματευτικό επιτελείο.

Η εν λόγω άποψη βασίζεται και στην παραδοσιακή διαπραγματευτική πρακτική που λέει ότι εάν η Μέρκελ κερδίσει τελικά την υπόθεση της Deutsche Bank, μπορεί και να αναγκαστεί να δώσει, αντισταθμιστικά, τη συμφωνία για το ελληνικό χρέος. Κοινώς, εάν οι αμερικανοί συναινέσουν και μειώσουν δραματικά το πρόστιμο-μαμμούθ των 14 δις δολαρίων προς τη μεγαλύτερη γερμανική τράπεζα, τότε η καγκελάριος δεν θα αναγκαστεί εν μέσω προεκλογικής περιόδου να προστρέξει στα χρήματα των γερμανών φορολογουμένων για να σώσει τη Deutsche Bank.

Και η Ουάσιγκτον, ως αντάλλαγμα, μπορεί να διεκδικήσει μια οριστική λύση στο ελληνικό ζήτημα.
 
Το απαισιόδοξο σενάριο

Πρόκειται, βεβαίως, για την αισιόδοξη εκδοχή και για το μάλλον ιδανικό για την Αθήνα σενάριο. Το οποίο δεν προσμετρά την, επίσης παρδοσιακή, αναβλητικότητα της Μέρκελ σε αποφάσεις υψηλού πολιτικού κόστους και το γεγονός ότι η ελληνική κρίση δεν έχει αυτή τη στιγμή πιεστικό χαρακτήρα ούτε για την ευρωζώνη, ούτε για την Ουάσιγκτον.

«Στην παρούσα φάση το ζήτημα δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή επειδή η Ελλάδα δεν έχει άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει μέχρι τον Απρίλιο», γράφει η γερμανική FAZ, προσθέτοντας: «Κι όπως αναφέρουν πηγές των θεσμών, όσο δεν αλλάζει η γερμανική στάση στο θέμα του χρέους, το ΔΝΤ δεν πρόκειται να αποφασίσει για την περαιτέρω συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα».

Οι πιο συγκρατημένοι, άλλωστε, των αναλυτών θεωρούν αυτή τη φορά υπαρκτή πιθανότητα την – προσωρινή έστω – παραμονή του ΔΝΤ εκτός προγράμματος. Και δείχνουν ως ένα βολικό σενάριο έναν – εξίσου προσωρινό, όσο και συνήθη – συμβιβασμό μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου, στον οποίον το Ταμείο και η Μέρκελ θα πάρουν τα περισσότερα και η Ελλάδα τα λιγότερα: Ήτοι, μια νέα κατά τι πιο συγκεκριμένη υπόσχεση για τα μέτρα μείωσης του χρέους και μια… μισή ανάσα δια της συμμετοχής της στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Με πάγιο αντάλλαγμα την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και την παραμονή, άνευ παρεκκλίσεων, στην οδό της γερμανικής λιτότητας…