Η νέα ακαδημαϊκή χρονιά θα είναι ίσως η πιο δύσκολη από κάθε άλλη. Από σήμερα, ο Γιάννης Μυλόπουλος και συνολικά οι νέες πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ αναλαμβάνουν το δύσκολο και φιλόδοξο έργο να κρατήσουν όρθιο και να αναμορφώσουν το μεγαλύτερο ακαδημαϊκό ίδρυμα της χώρας. Οι προεκλογικές τους εξαγγελίες γέμισαν με προσδοκίες τη φοιτητική και ακαδημαϊκή κοινότητα και με ευθύνη τον ίδιο τον κ. Μυλόπουλο και την ομάδα του. Το tvxs συνάντησε το νέο πρύτανη σε ένα από τα τελευταία του ραντεβού στο παλιό του γραφείο στο Πολυτεχνείο και λίγο πριν μετακομίσει στην Πρυτανεία και συζήτησε μαζί του για όλα τα μεγάλα ζητήματα του ΑΠΘ, για την παιδεία και την οικονομική κρίση.

Ads

Συνέντευξη στους Μιχάλη Γουδή, Ελισάβετ Σεργιάδου*
Φωτογραφίες: Μπάμπης Πετρίδης

Μην πυροβολείτε το πανεπιστήμιο

«Σας παρακαλώ να με συγχωρείτε για την καθυστέρηση, αλλά αυτόν τον καιρό κάνω τη γραμματέα του εαυτού μου και πιστέψτε με δεν είναι εύκολο», μας είπε ο νέος πρύτανης του ΑΠΘ και μας υποδέχτηκε με ευγένεια στο γραφείο του. Παλιά τέκνα του ΑΠΘ όλοι οι συνομιλητές και η κουβέντα δεν άργησε να ανάψει. Εξαρχής ήταν φανερή η διάθεσή του κ. Μυλόπουλου να σταθεί στην πρόθεσή του να κρατήσει ανοιχτό το πανεπιστήμιο την ημέρα των εγκαινίων της ΔΕΘ, παρά το φόβο των επεισοδίων. Σε κάθε ευκαιρία, δε, τόνιζε την αγωνία του να εξαιρεθεί η παιδεία από την πολιτική της λιτότητας.

«Η πρόθεσή μας αυτή υπαγορεύεται από την ανάγκη της σημερινής εποχής που λέει ότι η οικονομική κρίση δημιουργεί κοινωνικές εντάσεις, εντάσεις που προκαλούν βία και αποδέκτης της βίας αυτής, για λόγους ακατανόητους για μένα, είναι συνήθως το πανεπιστήμιο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί την αντίδραση στο ΔΝΤ, στο μνημόνιο και στην τρόικα πρέπει να τον πληρώσει το δημόσιο πανεπιστήμιο… το οποίο όχι μόνο δεν ευθύνεται καθόλου για την οικονομική κρίση, αλλά είναι θύμα της. Εξάλλου, η λιτότητα για το δημόσιο πανεπιστήμιο κρατάει εδώ και δεκαετίες, ακόμη και τότε που το δημόσιο χρήμα διασπαθίζονταν. Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει σε μία ασφυξία σήμερα. Και πέρα από αυτή την ασφυκτική υποχρηματοδότηση, έρχεται η κυβέρνηση και το Υπουργείο και φέτος μας μειώνει τη χρηματοδότηση άλλο 22%… Δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε, αφού ταυτόχρονα δε μας μειώνει καθόλου και τα έξοδα. Αντίθετα, οι φοιτητές που θα μπούνε αυξάνονται, όπως είδαμε και από τα αποτελέσματα των βάσεων αλλά και λόγω του νέου συστήματος μεταγραφών. Αν πλέον της δεδομένης αυτής κατάστασης προσθέσει κανείς και τις ζημίες από ενδεχόμενες καταστροφές, πολύ φοβάμαι ότι το πανεπιστήμιο δε θα μπορέσει να λειτουργήσει».

-Κλειστό ΑΠΘ, λόγω εγκαινίων ΔΕΘ;

«Γι’ αυτό, λοιπόν, την ημέρα των εγκαινίων που είναι μία ημέρα διαμαρτυρίας απέναντι στην οικονομική κρίση, το πανεπιστήμιο θα μείνει ανοικτό. Και θα μείνει ανοικτό πρώτα και κύρια γιατί έχει πολλά πράγματα να πει για την κρίση σε μία ανοιχτή συζήτηση με εκλεκτούς προσκεκλημένους και από την άλλη μεριά θέλουμε να απαντήσουμε στην κρίση μέσω του πολιτισμού. Άλλωστε, το πανεπιστήμιο δεν είναι μόνο εκπαίδευση και γνώση, αλλά πρωτίστως είναι χώρος πολιτισμού. Γι’ αυτό θα ήθελα να απευθύνω μία έκκληση προς πάσα κατεύθυνση: «μην πυροβολείτε το πανεπιστήμιο!»

-Η υποχρηματοδότηση της παιδείας μπορεί να καταστρέψει γενιές ολόκληρες…

«Το πανεπιστήμιο, άλλωστε, μπορεί να προσφέρει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και τη διέξοδο από την κρίση», συμπλήρωσε ο κ. Μυλόπουλος.
«Αν δεχτούμε ότι η ανάπτυξη είναι η μόνη διέξοδος από τη σημερινή οικονομική συγκυρία, τότε ο δρόμος για την ανάπτυξη περνά μέσα από την οικονομία της γνώσης. Οικονομία της γνώσης σημαίνει εκπαίδευση, έρευνα και καινοτομία. Άρα, λοιπόν, δεν μπορείς να υποχρηματοδοτείς και να βάζεις σε δεύτερη μοίρα το μόνο τρόπο που έχεις να βγεις από τη σημερινή ύφεση. Γιατί η υποχρηματοδότηση στο πανεπιστήμιο μπορεί να καταστρέψει γενιές ολόκληρες. Και επιπλέον με αυτό τον τρόπο ανατροφοδείται η ύφεση, ανατροφοδοτείται η κρίση και φοβάμαι να πω και τα φαινόμενα της διαφθοράς που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Διότι και η διαφθορά αντανάκλαση του ελλείμματος παιδείας δεν είναι;»

Μια ιδιότυπη εκστρατεία

-Με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του καθηγητή του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών, «Παιδεία… μαχών» (εκδ. Ελληνικά Γράμματα) η συζήτηση οδηγήθηκε στην ανάγκη εκσυγχρονισμού του θεσμικού ρόλου του πανεπιστημίου. Τι μπορεί να κάνει ένας πρύτανης γι’ αυτό;

«Καταρχήν, να σας πω πως εμείς θα ξεκινήσουμε μία σταυροφορία από το ΑΠΘ με τίτλο «Να εξαιρεθεί η παιδεία από την πολιτική της λιτότητας». Μέσα από τη συζήτηση και το διάλογο θα προσπαθήσουμε να περάσουμε το μήνυμα ότι δεν πρέπει να συνεχιστεί η πολιτική της λιτότητας στα θέματα παιδείας. Είναι μία κραυγή αγωνίας, αν θέλετε, όχι εκβιασμού, βίας ή ξεσηκώματος… Νομίζω ότι έχουμε ευθύνη να το κάνουμε αυτό, αν θέλουμε να κοιτάμε στα μάτια τους φοιτητές μας και αν θέλουμε να κοιταζόμαστε κι εμείς στον καθρέφτη κάθε μέρα και να αισθανόμαστε ότι στοιχειωδώς κάναμε το χρέος μας.

Παιδεία, όμως, δε σημαίνει μονάχα λεφτά, αλλά σημαίνει και μία σειρά από άλλα πράγματα που πρέπει ταυτόχρονα να φροντίσουμε και να αναδείξουμε. Το πρώτο από αυτά έχει να κάνει με τη μεγάλη υπόθεση της αυτοδιοίκησης των πανεπιστημίων, τη μεγάλη υπόθεση της αυτονομίας μας από τα κρατικά δεσμά. Είναι διεθνής πρωτοτυπία για πολιτισμένη χώρα ο τόσο σφιχτός εναγκαλισμός των πανεπιστημίων από την κεντρική διοίκηση, από το Υπουργείο Παιδείας. Πρώτα πρώτα πάρτε τον αριθμό των φοιτητών που μπορούμε να εκπαιδεύσουμε, ο οποίος δεν εξαρτάται από εμάς, αλλά από την κεντρική κυβέρνηση που για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας κάθε φορά αποφασίζει τον αριθμό των εισακτέων. Τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι αυτοδιοίκητα, διότι η παράγωγη και η μετάδοση της γνώσης δεν μπορούν να εξαρτώνται από κανενός είδους συμφέροντα. Δεν επιζητούμε την αυτοδιοίκηση, για να κάνουμε ό,τι θέλουμε, όπως κατά καιρούς μας κατηγορούν. Κράτος, συμφέροντα οικονομικά, κόμματα και εκκλησία ενδεχομένως, αν και δεν έχουμε τέτοια παραδείγματα, αλλά είναι μία μορφή εξουσίας, βλάπτουν την υπόθεση του πανεπιστημίου».

-Λεφτά… υπάρχουν;

«Μπορεί το ΑΠΘ πρόσφατα να συγκαταλέχθηκε στη λίστα με τα 500 κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, εντούτοις η καθημερινή πραγματικότητα του ελληνικού πανεπιστημίου μάλλον δε δίνει μεγάλη αξία σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Μολονότι υπάρχει ικανό ακαδημαϊκό και φοιτητικό δυναμικό, το πανεπιστήμιο δεν παράγει επαρκή γνώση, επαρκή έρευνα. Πρόκειται για μία μάλλον παράδοξη ανισσοροπία… Είναι θέμα υποδομών, νοοτροπίας, εξαρτήσεων;

Αρχικά, πρέπει να τονίσω πως κανένα πανεπιστήμιο της νοτιοανατολικής Ευρώπης δε βρίσκεται στα πρώτα εκατό. Τα πανεπιστήμια των μεσογειακών χωρών, που έχουμε λίγο πολύ κοινά εκπαιδευτικά συστήματα, βρίσκονται μετά τις πρώτες εκατό θέσεις. Κατά δεύτερον, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το ΑΠΘ είναι ένα μεγάλο πανεπιστήμιο με πάρα πολλές σχολές και τμήματα. Κατά συνέπεια, η προσπάθεια να βγει ένας μέσος όρος αποτίμησης του ΑΠΘ οπωσδήποτε αδικεί κάποιες σχολές. Θέλω να πω ότι το ελληνικό, δημόσιο πανεπιστήμιο και το ΑΠΘ, πολύ περισσότερο, είναι ένα πανεπιστήμιο, στο οποίο μπορεί κανείς να βρει το καλύτερο και το χειρότερο δίπλα δίπλα. Εγώ θα προκαλούσα αυτούς που απαξιώνουν το ΑΠΘ να συγκρίνουν τα ποσά που επενδύονται κάθε χρόνο στα πανεπιστήμιό μας με τα αντίστοιχα που δίνονται στο Χάρβαρντ,στη Σορβόνη ή οπουδήποτε αλλού, διότι υπάρχει ένα τεράστιο χάος.

Θα σας αποκαλύψω κάτι: στον καινούριο προϋπολογισμό που κατατέθηκε από την απερχόμενη πρυτανεία και ο οποίος είναι αναγκαστικά προσαρμοσμένος στην κατάσταση των περικοπών κατά 22%, οι εργολαβίες προσωπικού είναι ένα ποσοστό της τάξης του 45%. Αυτό σημαίνει ότι από τα χρήματα που μας δίνοντα,ι το 45% πηγαίνει για να καλύψουν έλλειμμα του κράτους που δεν έχει προσλάβει επαρκές προσωπικό. Άρα, όταν κανείς μας αξιολογεί πρέπει να λάβει υπόψη του και τις συνθήκες, μέσα στις οποίες είμαστε αναγκασμένοι να εργαστούμε. Θυμάμαι με τρόμο το ιδεολόγημα του προηγούμενου πρωθυπουργού περί «πίθου των Δαναΐδων», που προτίμησε να προωθήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια…»

Το άσυλο, οι εργολαβίες και η φύλαξη

-Οι εργολαβίες ήταν πηγή πολλών προβλημάτων για το ΑΠΘ κατά το παρελθόν πέραν του ότι αποτελούν ένα άθλιο καθεστώς εργασίας. Πώς μπορεί να διασφαλίσει το μέλλον αυτών των υπαλλήλων η νέα πρυτανεία;

«Παρά την οικονομική στενότητα της στιγμής που υπαγορεύει απολύσεις, εμείς αυτό που υποσχεθήκαμε προεκλογικά και θα υλοποιήσουμε μετεκλογικά είναι ότι θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το θεσμικό καθεστώς των εργολαβικών υπαλλήλων. Καταρχήν, θα προσπαθήσουμε οι εργολαβικοί υπάλληλοι να μετατραπούν σε μόνιμες θέσεις υπαλλήλων, αν και σε εποχή κρίσης κάτι τέτοιο φαντάζει αδιανόητο… Το δεύτερο πράγμα που θα προσπαθήσουμε είναι να αλλάξει αυτό το μεσαιωνικό καθεστώς της ενοικίασης υπαλλήλων από ιδιωτικές εταιρίες, αλλά να πάψει συγχρόνως και η αιμορραγία του εργολαβικού κόστους προς αυτές τις εταιρίες. Άρα, λοιπόν, αν καταφέρουμε να μειώσουμε αυτό το διαφυγόν κέρδος προς τις εργολαβικές εταιρίες, προσλαμβάνοντας τους εργολαβικούς υπαλλήλους από το πανεπιστήμιο με συμβάσεις πάλι, μια και δεν έχουμε τη δυνατότητα για μόνιμες προσλήψεις, αυτό και μόνο θα είναι μια κάποια λύση, αν και το πρόβλημα λύνεται μόνο με τακτικές θέσεις προσωπικού».

Το ζήτημα της φύλαξης του πανεπιστήμιου έχει μεγάλη σημασία, μια και καθημερινά καταγράφονται από ασήμαντα μέχρι πολύ σοβάρα περιστατικά στο χώρο του campus. Πολλοί συνδέουν ατυχώς το θέμα της φύλαξης με το Άσυλο. Ο πρύτανης είναι κατηγορηματικός:

«Το πανεπιστήμιο δέχεται τον ίδιο εγκληματικότητας και φαινομένων βίας όπως και η υπόλοιπη πόλη. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι η υπόλοιπη πόλη φυλάσσεται από την αστυνομία. Το πανεπιστήμιο εξαιρείται από αυτό και αυτό είναι ένας κορυφαίος συμβολισμός της αυτοδιοίκησης του πανεπιστημίου. Το Άσυλο, όμως, δεν προστατεύει την ανομία. Το Άσυλο προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Η υπάρξη του Ασύλου υπαγορεύει την υποχρέωση του ίδιου του πανεπιστημίου να προστατέψει την περιουσία του. Είναι υποχρέωσή μας, λοιπόν, να θωρακίσουμε το πανεπιστήμιο με μία φύλαξη καθαρά πανεπιστημιακή, το οποίο σημαίνει ότι θα αναφέρεται στη Σύγκλητο και στον ίδιο τον πρύτανη. Θα είναι μία πανεπιστημιακή δύναμη που δε θα είναι οπλισμένη ή βίαιη, αλλά θα δρα αποτρεπτικά ή, όπως στο εξωτερικό, θα παρέχει και κοινωνικό έργο. Είναι χαρακτηριστικό πως το ΑΠΘ έχει περίπου 60 κτίρια και αυτή τη στιγμή δε φυλάσσονται ούτε τα μισά από αυτά…Το πανεπιστήμιο είναι ζωντανός οργανισμός που έχει κόσμο 24 ώρες το 24ωρο, άρα δεν μπορεί να είναι αφύλαχτο. Γι’ αυτό ένα από τα πρώτα πράγματα που ζήτησα από την υπουργό ήταν η πρόσληψη με εργολαβία με συμβάσεις από το ίδιο το πανεπιστήμιο 120 φυλάκων».

«Απεξάρτηση από τις παρατάξεις και τα… τραπεζάκια»

-Μία από τις πλεόν ενδιαφέρουσες προεκλογικές εξαγγελίες της κίνησης “Το δημόσιο πανεπιστήμιο επιμένει ακαδημαϊκά” αφορούσε την υποδοχή των πρωτοετών φοιτητών. Πώς μπορεί το ΑΠΘ να ανταγωνιστεί τις έμπειρες φοιτητικές παρατάξεις με τα τραπεζάκια τους;

«Ο εθελοντισμός των φοιτητών μας να υποδεχτούν τους πρωτοετείς είναι καλοδεχούμενος, αλλά όταν πίσω από αυτόν κρύβεται η προώθηση μίας συγκεκριμένης παράταξης, τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά. Επιστρέφουμε, λοιπόν, στην ανάγκη απεξάρτησής μας από τέτοιου είδους εξαρτήσεις. Θέλουμε, φέτος, για πρώτη χρονιά, το ίδιο το πανεπιστήμιο με δικά του τραπεζάκια να υποδεχτεί τους πρωτοετείς φοιτητές και ήδη έχει ξεκινήσει η διαδικασία οργάνωσης ενός τέτοιου συστήματος. Στόχος είναι ο φοιτητής να αισθανθεί ότι είναι το πανεπιστήμιο που τον υποδέχεται».

-Πολλοί φοιτητές απέχουν από τη ζωή του πανεπιστημίου. Από τα μαθήματα, τις συνελεύσεις…

«Κατά την άποψη μου δύο λόγοι κάνουν τους φοιτητές να απέχουν από τα πανεπιστημιακά δρώμενα. Πρώτον, το εξετασιοκεντρικό σύστημα που ως νοοτροπία μας έρχεται από τα φροντιστήρια και δυστυχώς ενισχύεται μέσα στο πανεπιστήμιο. Επιπλέον, πολλοί φοιτητές βρίσκονται σε μία σχολή όχι επειδή την επέλεξαν, αλλά επειδή τους την επέβαλαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Επομένως, είναι λογικό να αποκαρδιώνονται. Μοναδικός σκοπός τους γίνεται να μπουν, να πάρουν το πτυχίο και να βρουν δουλειά. Αυτές είναι οι διαστροφές του εκπαιδευτικού συστήματος, συνολικά.

Επιπλέον, δεν υπάρχει δυνατότητα κινητικότητας μέσα στο πανεπιστήμιο. Δεν μπορούμε να ζητάμε από ένα παιδί 17 χρονών να παίρνει τόσο σοβαρές και τελεσίδικες αποφάσεις για τη ζωή του. Αν όντως προκηρυχθεί η εισαγωγή σε σχολές αντί για τμήματα θα είναι ένα θετικό βήμα, αλλά πρέπει να διαμορφώσουμε τις συνθήκες εσωτερικής κινητικότητας και ευελιξίας στη διάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών. Διότι οι σπουδές δεν είναι ελκυστικές τελικά και σε αυτό φταίμε και εμείς οι καθηγητές, γιατί δεν υποστηρίζουμε την καθολική αποστολή του πανεπιστημίου να δημιουργήσει καλούς πολίτες και ευαισθητοποιημένους ανθρώπους με ανοιχτό μυαλό. Η χώρα πάσχει από καλούς πολίτες…»

Το ΑΠΘ και η πόλη

-Η πόλη της Θεσσαλονίκης και το ΑΠΘ θα έπρεπε να είναι έννοιες αλληλένδετες, όπως συμβαίνει με το Μόναχο και τα πανεπιστήμιά του ή τη Βιέννη και τα πανεπιστήμιά της κ.ο.κ. Στην πράξη, όμως, το πανεπιστήμιο είναι τόσο αποκομμένο και περιχαρακωμένο που είναι να απορεί κανείς…

«Η Θεσσαλονίκη είναι φτωχή! Είναι μία φτωχή πόλη πολιτιστικά. Πράγματα που ξεκινούν από τη Θεσσαλονίκη σπανίζουν, πλέον. Είμαστε αποδέκτες προϊόντων πολιτισμού της Αθήνας και του εξωτερικού. Εγώ δε νομίζω ότι μόνο το πανεπιστήμιο φταίει που δε συμμετέχει στην πόλη. Και η πόλη δε συμμετέχει στο πανεπιστήμιο. Η μία πλευρά έχει γυρίσει την πλάτη στην άλλη. Αυτό είναι πρωτίστως αποτέλεσμα μίας ευρύτερης πολιτικής αντίληψης σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο είναι πνευματικό ίδρυμα, χώρος εκπαίδευσης, έρευνας και κυρίως πολιτισμού. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα το ΑΠΘ δεν έχει καταφέρει να αναδείξει το πολιτιστικό έργο σχολών, όπως αυτής των Καλών Τεχνών ή του Κινηματογράφου.

Το πρώτο πράγμα που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να καταπολεμήσουμε αυτή την αντίληψη ότι το πανεπιστήμιο παρέχει απλώς γνώσεις που αφορούν στην επαγγελματική κατάρτιση. Το δεύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να τονώσουμε την πολιτιστική ζωή μέσα στο πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να προσκαλέσουμε την πόλη. Αυτή είναι και η ιδέα του ανοιχτού πανεπιστημίου που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια στο ΑΠΘ και αυτή είναι η ιδέα που θα εφαρμόσουμε φέτος την ημέρα των εγκαινίων της Έκθεσης».

«Οικολογικό Πανεπιστήμιο»

Ο νέος πρύτανης του ΑΠΘ δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι τρία είναι τα μεγάλα προβλήματα του πανεπιστημίου, η υποχρηματοδότηση, η αυτοδιοίκηση και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Για παράδειγμα, μία εικόνα του campus του ΑΠΘ, που σήμερα είναι ένα ατελείωτο πάρκινγκ, χωρίς αυτοκίνητα και με ελεύθερους για να μετακινούνται οι φοιτητές με τα ποδήλατά τους φαντάζει το όραμα του κ. Μυλόπουλου.

-Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;

«Τα αυτοκίνητα είναι το πρώτο μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου που θέλει το ΑΠΘ να μετεξελίσσεται στο πρώτο οικολογικό πανεπιστήμιο. Οι μεταφορές της Θεσσαλονίκης δεν εξυπηρετούν και αναγκάζουν πολλούς από εμάς να χρησιμοποιούμε τα αυτοκίνητά, κάτι το οποίο κοστίζει, ρυπαίνει, προσθέτει έναν τεράστιο κυκλοφοριακό φόρτο στο κέντρο και αφαιρεί από το πανεπιστήμιο τους ελεύθερους χώρους. Αυτό που κάνουμε ήδη είναι μία ομάδα συγκοινωνιολόγων από το πανεπιστήμιο διερευνά τις δυνατότητες απαλλαγής από τα αυτοκίνητα μέσα στο campus και σε συνεννόηση με το ΣΑΣΘ προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε το έλλειμμα των δημόσιων συγκοινωνιών προς το πανεπιστήμιο. Πριν απαγορεύσεις τα αυτοκίνητα πρέπει να διαμορφώσεις τις προϋποθέσεις που θα φέρνουν τον κόσμο στο πανεπιστήμιο. Ένας δεύτερος στόχος είναι διάφοροι εναλλακτικοί χώροι γύρω από το πανεπιστήμιο, όπως το Θέατρο Γης ή το Καυταντζόγλειο να χρησιμοποιηθούν ως χώροι στάθμευσης και από εκεί μικρά λεωφορεία να μεταφέρουν τους συνδέλφους και τους φοιτητές προς το πανεπιστήμιο. Στόχος είναι στο τέλος της τετραετίας μας να έχει αποκατασταθεί πλήρως μία δημόσια ροή συγκοινωνίας από το πανεπιστήμιο προς την πόλη και αντιστρόφως. Συγχρόνως, η εταιρία του Μετρό έχει αναλάβει την υποχρέωση, όταν δέσμευε ένα χώρο της πανεπιστημιούπολης προκειμένου να γίνει ο σταθμός του πανεπιστημίου, να φτιάξει δύο μεγάλα υπόγεια πάρκινγκ από 2000 αυτοκίνητα το καθένα. Αυτή την υποχρέωση η «Αττικό Μέτρο», φαντάζομαι για οικονομικούς κυρίως λόγους, φαίνεται να την έχει ξεχάσει. Εμείς θα τους την υπενθυμίσουμε με όσα μέσα διαθέτουμε, διότι αν φτιαχτούν αυτά τα πάρκινγκ, λύθηκε τελείως το πρόβλημα των αυτοκινήτων. Και το κυριότερο απ’ όλα είναι ότι σκεφτόμαστε να αξιοποιήσουμε το ποδήλατο τόσο για μετακινήσεις προς το πανεπιστήμιο όσο και στο εσωτερικό της πανεπιστημιούπολης».

Με την αμοιβαία δέσμευση να τα ξαναπούμε σύντομα, εγκαταλείψαμε τη δροσιά του κλιματιστικού και βγήκαμε στην Εγνατία. Σε λίγες ημέρες ο ίδιος δρόμος μπορεί να πρωταγωνιστεί στα δελτία ειδήσεων ως σκηνικό επεισοδίων. Το ΑΠΘ με τον Γιάννη Μυλόπουλο έχει αποφασίσει φέτος να μην είναι απλώς απέναντι από τη ΔΕΘ, αλλά απέναντι και σε κάθε συμπεριφορά που στόχο έχει το πανεπιστήμιο. Θα τα καταφέρει; Η απάντηση μάλλον επί της οθόνης…

* Η Ελισάβετ Σεργιάδου είναι ειδική συνεργάτις της ομάδας tvxs Θεσσαλονίκης, σε θέματα εκπαίδευσης.