Αν είχε λίγο χρόνο να ξεκλέψει από την προεκλογική του εκστρατεία θα διάβαζε το βιβλίο «Λήθη και Λίνκον», ακούγοντας το τελευταίο live του Κιθ Τζάρετ και θα πεταγόταν για έναν καφέ στο αγαπημένο του μαγαζί απέναντι από την πλατεία Κλαυθμώνος.

Ο Νάσος Ηλιόπουλος, υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει όμως πολύ δουλειά να κάνει και δηλώνει αποφασισμένος να την κάνει, ακόμη κι αν χρειαστεί να… τσακωθεί για αυτό. Σε μία εφ’όλης της ύλης συνέντευξη, ο Νάσος Ηλιόπουλος μιλάει στο tvxs.gr για το πώς σκοπεύει να αλλάξει την Αθήνα, αν την επομένη των εκλογών είναι εκείνος ο δήμαρχος.

Ολόκληρη η συνέντευξη:

Πώς φαντάζεσαι την «Ιδανική Πολιτεία»;

Μια ιδανική Αθήνα δεν είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αυτή τη στιγμή η λέξη που περιγράφει την κατάσταση της Αθήνας είναι η εγκατάλειψη. Οι γειτονιές είναι κάτι το ξεχασμένο για πάρα πολλές δημοτικές αρχές. Επομένως θα έλεγα ότι ειδικά μετά την κρίση, που για μια σειρά από λόγους μας έχουν μάθει να πιστεύουμε ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, η πόλη – πρότυπο είναι μια πόλη που δίνει περισσότερα στους ανθρώπους της. Κι αυτό σημαίνει περισσότερη αξιοπρέπεια, περισσότερη όρεξη για ζωή, περισσότερη ζωντάνια και περισσότερο όραμα για να πιστέψεις ότι μπορεί να αλλάξεις τα πράγματα.

Το σύνθημά σου είναι «Αθήνα από την αρχή». Αν την επομένη των δημοτικών εκλογών είσαι ο νέος δήμαρχος της Αθήνας, από πού σκοπεύεις να αρχίσεις τη δουλειά;

Είναι φυσιολογικό μια πόλη σαν την Αθήνα να έχει πολλά προβλήματα. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι να έχει αναξιοποίητους πόρους που μπορούν να σε βοηθήσουν να λύσεις αυτά τα προβλήματα. Άρα το πρώτο που θα έκανα την επόμενη μέρα θα ήταν να κινήσω όλες τις διαδικασίες για να δεσμεύσω μια σειρά από κρίσιμους χρηματοδοτικούς πόρους, που θα χρησιμοποιηθούν για να αλλάξουν την εικόνα της πόλης.

Μιλώντας για τον δήμο της Αθήνας στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα πλούσιο δήμο με φτωχή διαχείριση. Και το λέω αυτό γιατί πολλές φορές υπάρχει η αίσθηση ότι μας λείπουν τα κονδύλια για την Αθήνα, την ίδια στιγμή που πρόκειται για έναν δήμο με πολύ υψηλά δημοτικά τέλη. Αν διαβάσει κανείς το τεχνικό πρόγραμμα του δήμου, θα δει ότι το 2018 ενώ είχαν προϋπολογιστεί έργα 40 εκατ. ευρώ εκτελέστηκαν μόλις τα 2 εκατ. Θα δει ότι αν και η Αθήνα είχε δεσμεύσει από την Ολοκληρωμένη Χωρική Επένδυση της Περιφέρειας 85 εκατ. ευρώ, έχει απορροφήσει μόλις τα 10. Άρα όλα αυτά μαζί με την αξιοποίηση της περιουσίας του δήμου, που είναι ένας τεράστιος αναξιοποίητος πόρος, μπορούν πολύ γρήγορα να δώσουν ανάσες στην πόλη, να λύσουν προβλήματα και στο τέλος της ημέρας να οδηγήσουν και στη μείωση των δημοτικών τελών.

Η κρίση άφησε το σημάδι της στην Αθήνα;

Η κρίση προφανώς κι έχει αποτυπωθεί στις γειτονιές της Αθήνας. Η Αθήνα είναι πλέον μια πολύ πιο λαϊκή πόλη από ότι είχαμε συνηθίσει, το σημάδι της κρίσης φαίνεται όμως πολύ περισσότερο στις υποδομές της πόλης. Είναι μια πόλη σκοτεινή και βρόμικη. Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο στην καθημερινότητα μας και δημιουργούν μια αντίληψη για το πώς σεβόμαστε ή δεν σεβόμαστε τον δημόσιο χώρο και το πως ο ίδιος ο δήμος σέβεται τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή την πόλη. Προφανώς τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αντιστρέφεται αυτό το κλίμα, αλλά νομίζω ότι και ο δήμος θα μπορούσε να κάνει πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που έχει κάνει μέχρι σήμερα.

Δίνεις μεγάλη έμφαση στις γειτονιές, όταν συλλογικά επικρατεί η αντίληψη ότι η Αθήνα είναι το Σύνταγμα. Πως θα μπορούσε να οργανωθεί αυτοδιοικητικά η επιστροφή στις γειτονιές της Αθήνας που ερήμωσαν μέσα στην κρίση;

Ένα πρώτο σημαντικό εργαλείο που έχει ο δήμος στα χέρια του είναι το κτιριακό του απόθεμα. Ο δήμος της Αθήνας είναι ένας πλούσιος δήμος σε κτίρια Εμείς λέμε, λοιπόν, ότι πρέπει πρώτα από όλα να αποτυπωθεί αυτό το κτιριακό απόθεμα. Ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κατοικία, να χρησιμοποιηθεί είτε για νέα ζευγάρια Αθηναίων, είτε για ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Δεύτερον, μπορεί και πρέπει να ακολουθηθεί μια ειδική πολιτική σε σχέση με τα δημοτικά τέλη, κάτι το οποίο θα βοηθήσει την επιχειρηματική δραστηριότητα στις γειτονιές. Και τέλος τίθεται το ζήτημα των υποδομών. Υπάρχει παιδικός σταθμός; Υπάρχει ελεύθερος χώρος; Δεν μπορείς να ζητάς από κάποιον σε μία περιοχή που μπορεί να έχει πρόβλημα στις συγκοινωνίες, στον φωτισμό, στην καθαριότητα και να μην έχει καμία από τις σημαντικές υποδομές που χρειάζεται για να ξεκινήσεις ένα νέο ζευγάρι ή μια οικογένεια τη ζωή της.

Μιας κι ανάφερες τα σχολεία, πρέπει να παρατηρήσω ότι τα παιδιά μοιάζουν να είναι εξαφανισμένα από την Αθήνα. Είναι μέσα στα στρατηγικά σου σχέδια, δράσεις ειδικά για τους μικρούς πολίτες της πόλης μας;

Αν σκεφτεί κάποιος ότι η Αθήνα είναι μια πόλη που έχει μόλις 70 παιδικές χαρές ενώ θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον 120, κι από αυτές είναι πιστοποιημένο ότι είναι ασφαλείς μόλις οι 26, νομίζω ότι κατανοεί αμέσως το μέγεθος του προβλήματος. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι τα σχολεία είναι στην πλειοψηφία τους κλειστά, δηλαδή για να μπορέσει ένα παιδί να πάει να παίξει στον αύλειο χώρο τους, θα πρέπει να πηδάει κάγκελα, αλλά και την τραγική κατάσταση που επικρατεί στα παρκάκια και τις αθλητικές υποδομές της πόλης, μπορεί να καταλάβει γιατί τα παιδιά είναι άφαντα από τον δημόσιο χώρο της Αθήνας. Άρα νομίζω ότι πρέπει να εφαρμόσουμε μια στρατηγική για τα ανοιχτά σχολεία, αλλά σχολεία με υποδομές που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τέτοιες δραστηριότητες και να φτιάξουμε τις παιδικές χαρές που χρειαζόμαστε . Ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται πολύ αυτονόητο αυτό, αλλά δυστυχώς έχουμε φτάσει να συζητάμε τα αυτονόητα.

Και να δώσω κι ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα. Με βάση τα πληθυσμιακά κριτήρια, στην Αθήνα θα αντιστοιχούσαν από το πρόγραμμα ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ ΙΙ, περίπου 15 εκατ. ευρώ για παρεμβάσεις στα σχολεία της πόλης. Ο δήμος της Αθήνας έχει δεσμεύσει μόνο 3 εκατ. ευρώ. Είναι σαν να λέει ότι τα υπόλοιπα 12 εκατ. ευρώ δεν τα χρειάζομαι.

Οι γειτονιές δεν ερήμωσαν όμως μόνο από την κρίση, αλλά κι από την ανάπτυξη. Είναι ευλογία ή κατάρα το AirBnb για την Αθήνα και ποιο νομίζεις ότι θα ήταν το πιο υγιές τουριστικό μοντέλο για την πόλη μας;

Νομίζω ότι στο ζήτημα της βραχυχρόνιας μίσθωσης πρέπει να υπάρξει μια ισορροπημένη προσέγγιση. Ήταν τελείως διαφορετικό όταν στις αρχές της κρίσης, είδαμε μικροϊδιοκτήτες να μπορούν να εξασφαλίζουνε ένα παραπάνω εισόδημα για μια περίοδο και τελείως διαφορετικό αυτό που ζούμε τώρα, όπου βλέπουμε μεγάλους παίχτες του real estate να αγοράζουν ακόμα και ολόκληρες πολυκατοικίες για να της εκμισθώσουν. Εμείς λέμε ότι είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να μπούνε όρια. Στο συγκεκριμένο θέμα η Αθήνα έχει το πλεονέκτημα της καθυστέρησης. Δηλαδή, είναι ένα ερώτημα το οποίο ήδη μια σειρά από ευρωπαϊκές πόλεις το έχουν ήδη απαντήσει, άρα μπορούμε να ακολουθήσουμε μια σειρά από πρακτικές που έχουν ήδη άλλοι εφαρμόσει. Σίγουρα ένα από τα απαραίτητα όρια είναι να μην επιτρέπεται σε νομικά πρόσωπα να χρησιμοποιούν την πλατφόρμα, αλλά να επιτρέπεται μόνο σε φυσικά πρόσωπα. Δεύτερον να μπει ένα πολύ συγκεκριμένο όριο για το πόσα διαμερίσματα ανά ΑΦΜ μπορούν να υπάρχουν στην πλατφόρμα και ένα τρίτο ζήτημα το οποίο επιστήμονες που ασχολούνται με τα ζητήματα της πόλης έχουν εισηγηθεί, είναι ότι το να υπάρχουν ζώνες. Δηλαδή να είναι πολύ πιο αυστηρό το πλαίσιο όταν μιλάς για μια περιοχή κοντά στο κέντρο που έχει μικρότερο κτιριακό απόθεμα, από ότι μία απομακρυσμένη περιοχή που μπορεί να έχει μεγαλύτερο διαθέσιμο κτιριακό απόθεμα. Για εμάς το βασικό κριτήριο είναι η υπεράσπιση του δικαιώματος στην κατοικία. Αν υπάρχουν πρακτικές που έρχονται απέναντι σε αυτό το δικαίωμα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι για μερικές μειοψηφικές ομάδες της πόλης έχουν κάποια οφέλη δεν μπορεί να βρεθεί ισορροπία.

Το βασικό πλεονέκτημα που έχει η Αθήνα ως προς τον τουρισμό είναι ότι είναι μια ζωντανή πόλη. Μια πόλη που έχει μικτές χρήσεις. Δηλαδή επισκέπτεται κανείς το κέντρο και σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, μπορεί να δει περιοχές που συνδυάζουν την κατοικία, την διασκέδαση αλλά και εμπορικές χρήσεις. Με αυτή την έννοια οτιδήποτε σπάει τις μικτές χρήσεις και μας πηγαίνει προς την μονοκαλλιέργεια, μακροπρόθεσμα λειτουργεί αρνητικά και για τον ίδιο τον τουρισμό. Οπότε θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό ο δήμος της Αθήνας να αποκτήσει μια δική του πολιτική για το ζήτημα της στέγασης.

Η κοινωνική κι αλληλέγγυα οικονομία έχει χώρο για να αναπτυχθεί στον δήμο της Αθήνας;

Σίγουρα μπορούν να υλοποιηθούν πρωτοβουλίες. Πρώτα από όλα υπάρχει συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο και συγκεκριμένα τρεις νομοθετικές παρεμβάσεις που επιτρέπουν στον δήμο και να στηρίζει ΚΟΙΝΣΕΠ και να δίνει χώρους του δήμου χωρίς αντίτιμο και να εκπονεί διαγωνισμούς για τέτοια εγχειρήματα. Ο ελεύθερος χώρος πρέπει να είναι και ζωντανός. Έχουμε π.χ. πάρκα, στα οποία λειτουργούσε κάποτε κάποιο αναψυκτήριο που εδώ και χρόνια είναι κλειστό. Μία ιδέα θα ήταν αυτά τα αναψυκτήρια σε αυτούς τους χώρους να λειτουργήσουν ξανά αποκλειστικά από κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε να μπορεί ο επισκέπτης και να χαρεί τον δημόσιο χώρο και να εξυπηρετηθεί από μία επιχείρηση η οποία θα σέβεται αυτό τον χώρο.

Ας μιλήσουμε για το περιβάλλον. Το ζήτημα δεν αφορά μόνο το πράσινο, όταν η πόλη μας πνίγεται από κτίρια με τεράστιο ενεργειακό αποτύπωμα.

Για μία ευρωπαϊκή μητρόπολη όπως είναι η Αθήνα, το ζήτημα του περιβάλλοντος είναι πάρα πολύ κρίσιμο. Και το λέω αυτό γιατί στον πρόσφατο δημόσιο διάλογο που είχαμε με τους άλλους υποψηφίους δημάρχους, ο κ. Μπακογιάννης είπε ότι «δεν ενδιαφέρει κανέναν η γνώμη του δημάρχου Αθηνών για το αν λιώνουν οι πάγοι». Εγώ θεωρώ ότι μας ενδιαφέρει και μάλιστα πάρα πολύ.

Το ζήτημα πόλη και περιβάλλον έχει τρεις άξονες. Ένας άξονας είναι το ζήτημα του πρασίνου. Η Αθήνα αυτή τη στιγμή είναι μία μη βιώσιμη πόλη. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ θα έπρεπε να έχουμε 9 τ.μ. πράσινο ανά κάτοικο και στο καλό σενάριο είμαστε 4 φορές κάτω από αυτόν τον στόχο, στο κακό σενάριο 10 φορές κάτω. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 38 χώροι που ανήκουν στον δήμο, μη δομημένοι, όλοι μεγαλύτεροι από 500 τ.μ. που μπορούν να γίνουν μικρά πάρκα. Υπάρχουν επίσης 18 παλιοί βιομηχανικοί χώροι, συνολικού αθροίσματος 40 στρεμμάτων που κι αυτοί μπορούν να πρασινίσουν. Και ένα ακόμη ζήτημα είναι το πως μπορούμε να δημιουργήσουμε πράσινες ταράτσες στα δημόσια κτίρια. Φανταστείτε πώς θα άλλαζε η εικόνα και το μικροκλίμα της πόλης μας αν γινόντουσαν αυτά τα τρία που προανέφερα.

Το δεύτερο μεγάλο θέμα είναι το τι υλικά πρέπει να χρησιμοποιεί η πόλη. Προφανώς δεν μπορεί να πει κάποιος ότι μέσα σε 4 χρόνια θα αλλάξει όλα τα πεζοδρόμια στην Αθήνα ή όλες τις υποδομές. Αλλά σίγουρα μπορούμε σε συζήτηση με την επιστημονική κοινότητα να αποφασίσουμε ποια είναι τα υλικά που ταιριάζουν βιοκλιματικά με τα χαρακτηριστικά της Αθήνας, ποια είναι τα υλικά που την βοηθάνε να είναι μια οικολογικά φιλική και βιώσιμη πόλη.

Το τρίτο τεράστιο ζήτημα είναι το ζήτημα των απορριμμάτων. Η Αθήνα είναι μία πόλη που θα έπρεπε να στέλνει για ταφή το 25% των απορριμμάτων της και να ανακυκλώνει το 50% και στέλνει για ταφή το 92% των απορριμμάτων της κι ανακυκλώνει το 5%. Και αυτή η συζήτηση σχετίζεται άμεσα και με την καθαριότητα, γιατί αν η Αθήνα δεν μάθει να κάνει ανακύκλωση δεν θα μπορέσει να είναι ποτέ καθαρή πόλη. Σε όλο τον κόσμο τα απορρίμματα είναι στοιχείο της κυκλικής οικονομίας, παράγουν θέσεις εργασίας, είναι ένας δημόσιος πόρος και στην Ελλάδα το μόνο μας μέλημα για τα απορρίμματα είναι να βρούμε απλώς που θα τα θάψουμε. Στο συγκεκριμένο ζήτημα η Αθήνα είναι ξεκάθαρα κομμάτι του προβλήματος κι όχι κομμάτι της λύσης.

Ένα επίσης μεγάλο ζήτημα για μια πόλη είναι και η ασφάλεια.

Στη δική μου λογική η ασφάλεια είναι ανθρώπινο καθολικό δικαίωμα. Είναι αδιανόητο κάποιος να μην αισθάνεται ασφαλής στο σπίτι του και στην πόλη του. Δεν μπορεί μία πόλη να λειτουργεί στη βάση του φόβου. Υπάρχει όμως ένας πολύ εύκολος λαϊκισμός στα ζητήματα της ασφάλειας και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε ως υποψήφιοι δήμαρχοι κι όχι ως υποψήφιοι υπουργοί Προστασίας του Πολίτη.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που ένας δήμος πρέπει να κάνει για την ασφάλεια; Να ανατρέψει την αίσθηση της εγκατάλειψης. Να μην αφήσει ούτε ένα τυφλό σημείο μέσα στην πόλη. Αν δείτε τον προϋπολογισμό του δήμου της Αθήνας θα δείτε ότι για όλο το 2018 δεν διατέθηκε ούτε ένα ευρώ σε νέα έργα ηλεκτροφωτισμού. Πόσο ασφαλής μπορεί να είναι μια πόλη, η οποία είναι βυθισμένη στο σκοτάδι; Επίσης για εμάς ασφαλείς γειτονιές είναι οι ζωντανές γειτονιές. Έχει ο δήμος λοιπόν πολιτική για το πως να ζωντανεύει γειτονιές; Ναι! Με κίνητρα για κατοικία, με κίνητρα για εμπορικές χρήσεις και με πολιτιστικές δραστηριότητες, οι οποίες κάποτε πρέπει να φύγουνε αποκλειστικά από το κέντρο.

Επίσης όταν μιλάμε για την ασφάλεια στην πόλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε πράγματα που μπορεί να μας φαίνονται μικρά αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου μικρά. Δηλαδή πόσο ασφαλή είναι τα πεζοδρόμια μας; Πεζοδρόμια όπου με το που βρέχει γίνονται πίστες τραυματισμού. Και το λέω αυτό γιατί η ασφάλεια περιορίζεται πολλές φορές σε όρους αστυνομικού ρεπορτάζ. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν τέτοια ζητήματα. Προφανώς και υπάρχουν και είμαι ο τελευταίος που θα πω ότι η δουλειά του δημάρχου περιορίζεται στο ΦΕΚ. Ότι είναι πρόβλημα της πόλης είναι πρόβλημα και του δημάρχου. Αλλά είναι πολύ επικίνδυνο να γίνεται η συζήτηση για την ασφάλεια σε ένα πλαίσιο εμπορίας φόβου, γιατί έτσι αγοράζουμε τα επιχειρήματα της άκρας δεξιάς και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι γειτονιές της Αθήνας, είναι αυτή τη στιγμή πολύ πιο ασφαλείς χωρίς τη δράση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής είναι ατζέντα του δημάρχου ή της κεντρικής πολιτικής σκηνής;

Εγώ λέω ότι τα ζητήματα δημοκρατίας δεν μπορεί να μην είναι ζητήματα και του δημάρχου. Ζούμε σε μία πόλη, όπου ζήσαμε μέρα μεσημέρι μέσα στο κέντρο της Αθήνας το λιντσάρισμα ενός νέου ανθρώπου. Δεν μπορούμε να μην μιλάμε για αυτά. Και αυτό είναι κομμάτι της συζήτησης περί ασφάλειας.

Σε περίπτωση που δεν περάσεις στον δεύτερο γύρο και βρεθούν αντιμέτωποι Μπακογιάννης – Κασιδιάρης, τι θα κάνεις;

Είμαι ένας άνθρωπος που έχω μεγαλώσει και ζω στα Κάτω Πατήσια. Πολύ κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα και σε ένα δημοτικό διαμέρισμα που στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, η Χρυσή Αυγή είχε βγει πρώτη στον πρώτο γύρο. Γνωρίζοντας αυτή την πόλη θα πω ότι δεν υπάρχει η δυναμική που υπήρχε το 2014. Το ενδεχόμενο να περάσει η Χρυσή Αυγή στον δεύτερο γύρο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Εγώ θα ήμουν πολύ χαρούμενος αν η Χρυσή Αυγή δεν εκλέξει ούτε έναν δημοτικό σύμβουλο. Ξέρω ότι απέχουμε πολύ από εκεί, αλλά νομίζω ότι το πιθανότερο ενδεχόμενο αυτή τη στιγμή για τον Κασιδιάρη μέχρι τον Σεπτέμβριο που θα αναλαμβάνει η επόμενη δημοτική αρχή, είναι να είναι καταδικασμένος, όπως θα πρέπει να είναι για την εγκληματική του δράση κι όχι να είναι στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών.

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι κομμάτι της πόλης μας;

Ανήκω σε μια γενιά που, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, πήγαμε μαζί στο σχολείο με τα παιδιά του πρώτου κύματος μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη. Και τότε υπήρχαν πολλές φωνές που λέγανε ότι οι μετανάστες είναι πρόβλημα για την πόλη, η πόλη δεν θα μπορέσει να αντέξει αυτή την πίεση, θα χάσουμε την ταυτότητά μας ή οτιδήποτε άλλο μπορούσε κάποιος να σκεφτεί. Νομίζω ότι μετά από τόσα χρόνια που με αυτά τα παιδιά μεγαλώσαμε μαζί, παίξαμε στις ίδιες γειτονιές, πήγαμε στο ίδιο σχολείο, γίναμε φίλοι, φάνηκε ότι όσοι ποντάραν και τότε στον φόβο, χάσανε. Για εμένα η Αθήνα είναι πλέον μια ευρωπαϊκή μητρόπολη κι όπως όλες οι ευρωπαϊκές μητροπόλεις έχει έναν πολυπολιτισμικό χαρακτήρα Είναι ένα στοιχείο που μπορεί να δώσει πλούτο στην πόλη αν η δημοτική αρχή κάνει αυτά που πρέπει να κάνει στα ζητήματα ένταξης. Ο δήμος της Αθήνας έχει εργαλεία για να ακολουθήσει μια τέτοια πολιτική και νομίζω ότι πρέπει να αποτελεί βασική αρχή ότι ένας δήμαρχος πρέπει να είναι δήμαρχος για όλους τους πολίτες της πόλης του. Ειδικά στην Αθήνα που έχει μια τόσο βαθιά ριζωμένη δημοκρατική παράδοση και τόσο μεγάλη παράδοση αλληλεγγύης σε πολύ δύσκολες εποχές, δεν μπορεί να υπάρχουν αόρατοι άνθρωποι.

Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από τον ατομοκεντρισμό, πως αποκτάμε ξανά την συλλογική μας συνείδηση και αισθανόμαστε ότι αποτελούμε κομμάτι μιας κοινωνίας;

Ίσως το πιο στενάχωρο που έχω συναντήσει αυτή τη στιγμή κατά τη διάρκεια της προεκλογικής μου εκστρατείας για τον δήμο της Αθήνας, είναι ότι συναντάω πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν την απογοήτευση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Θα έλεγα μάλιστα ότι αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα που θα έχει να αντιμετωπίσει η νέα δημοτική αρχή. Αν δεν αλλάξουμε πέντε πράγματα, απομακρύνεται κι ο μέσος άνθρωπος από την κοινωνική ζωή και κλείνετε περισσότερο στον εαυτό του. Άρα μια δημοτική αρχή που θα αρχίσει να σπάει αυτό το αίσθημα αδράνειας, μια δημοτική αρχή που θα κάνει κινήσεις για να αισθανθεί ο κόσμος ότι βελτιώνεται πρακτικά η ζωή του, θα είναι μια δημοτική αρχή που θα αρχίσει να ξαναστήνει τις κοινωνικές σχέσεις κι αυτόν τον κοινωνικό σύνδεσμο που λείπει αυτή τη στιγμή από τις γειτονιές.

Ωραία όλα αυτά, αλλά έχοντας επιτελέσει Ειδικός Γραμματέας στο ΣΕΠΕ και υφυπουργός Εργασίας, θα ήθελα να σε ρωτήσω με τι εργαζόμενους θα τα κάνεις; Η κρίση «πλήγωσε» τους δήμους. Το εργατικό δυναμικό είναι μικρότερο, οι μισθοί των εργαζομένων έχουν περικοπεί και οι άνθρωποι αυτοί είναι πια κουρασμένοι. Αυτό πως λύνεται;

Η κρίση για την Ελλάδα θα πρέπει να αποτελέσει ένα σημαντικό μάθημα. Δοκιμάστηκαν συνταγές και απέτυχαν ολοκληρωτικά, τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικό σκέλος. Η συνταγή που έλεγε ότι η δημόσια διοίκηση μπορεί να λειτουργήσει με βάση τον κανόνα μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις, έχει αφήσει πάρα πολύ μεγάλες πληγές σήμερα στο πως λειτουργούν μια σειρά από κρίσιμες υπηρεσίες όπως η υγεία, η εκπαίδευση αλλά και οι υπηρεσίες των δήμων. Είναι πολύ σημαντικό ότι αυτή τη στιγμή έχουμε κερδίσει τον κανόνα ένα προς ένα, δηλαδή μία πρόσληψη για κάθε μία αποχώρηση. Αυτό το διάστημα θα ολοκληρωθεί και η μεγάλη προκήρυξη του υπουργείου Εσωτερικών για τις προσλήψεις στους δήμους που θα δώσει μεγάλη ανάσα στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, αλλά το σημαντικό είναι ότι η Αθήνα έχει ένα έμπειρο προσωπικό και στον τεχνικό τομέα, και σε αυτόν του πρασίνου, και στον ηλεκτροφωτισμό και στην καθαριότητα, που μέχρι σήμερα απαξιώθηκε. Έχω επισκεφθεί τις υπηρεσίες του δήμου, έχω μιλήσει με αυτούς τους ανθρώπους και οι ίδιοι μου είπαν ότι ο σημερινός δήμαρχος δεν έχει πάει να δει που δουλεύουν, πως δουλεύουν, ποιες είναι οι εγκαταστάσεις τους. Δεν μπορείς λοιπόν να ζητάς από έναν άνθρωπο σε τόσο δύσκολες συνθήκες να κρατάει μια πόλη όρθια, χωρίς καν να έχεις συνεργασία μαζί του.

Αφού όλοι γκρινιάζουνε για την Αθήνα, γιατί ο Γιώργος Καμίνης έχει την ταμπέλα του επιτυχημένου δημάρχου;

Για να είμαι δίκαιος, αυτό το οποίο κατάφερε να κάνει ο σημερινός δήμαρχος, είναι ότι κατάφερε να πάρει έναν βαθιά χρεοκοπημένο δήμο και να φέρει σε μια ισορροπία τα οικονομικά του. Η τελευταία διοίκηση του κ. Κακλαμάνη είχε αφήσει έναν δήμο με χρέος κάτι περισσότερο από 200 εκατ. ευρώ, έχοντας παραλάβει τα 150 ήδη από την κα Μπακογιάννη. Από εκεί και πέρα, όμως, έχασε τελείως στο κομμάτι της καθημερινότητας του πολίτη. Υπάρχει βέβαια και μία μιντιακή στήριξη στο πρόσωπό του, γιατί ο κύριος Καμίνης επέλεξε να είναι πολύ κοντά στην κεντρική πολιτική σκηνή σε μια σειρά από κρίσιμες στιγμές, καθαρά αντιπολιτευόμενος απέναντι στην κυβέρνηση. Αυτό λειτούργησε ως ασπίδα σε φιλικά προς την αντιπολίτευση μέσα ενημέρωσης, αλλά το μυαλό και την καρδιά των ανθρώπων της Αθήνας δεν τα κέρδισε ποτέ.

Παραδοσιακά η εξουσία περνάει από χέρι σε χέρι ανθρώπων μεγάλης ηλικίας. Υπάρχει περιθώριο για τους νέους στην πολιτική;

Εδώ να μου επετραπή η παρατήρηση ότι αυτό είναι ένα ελληνικό φαινόμενο και ότι στο υπόλοιπο ευρωπαϊκό πλαίσιο ένας άνθρωπος 35 χρονών είναι ενεργός, χωρίς η ηλικία του να αποτελεί κριτήριο για τη δράση του. Αυτό που νομίζω ότι είναι σημαντικό, δεν είναι τόσο το νεαρό της ηλικίας μου, όσο το ότι ανήκω σε μια γενιά που αισθάνεται πιο έντονα μια σειρά από προβλήματα που παλιότερα δεν είχαν απασχολήσει την πόλη. Για παράδειγμα το ζήτημα της κατοικίας είναι ένα από αυτά και μεγαλύτεροι άνθρωποι που έχουν ιδιόκτητα σπίτια δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με το τι σημαίνει βραχυπρόθεσμη μίσθωση και πόσο πολύ περιορίζει το δικαίωμα να μείνει στο κέντρο της πόλης μια γενιά που έχει γεννηθεί κι έχει μεγαλώσει σε αυτό. Αυτή την κριτική περί νεότητας την είχα ακούσει κι όταν είχα πάει στην Επιθεώρηση Εργασίας. Μου είπαν είσαι μικρός, τι ακριβώς μπορείς να κάνεις; Αλλά όταν επιβλήθηκε εκείνο το μεγάλο πρόστιμο του 1,5 εκατ. ευρώ σε μία συγκεκριμένη τράπεζα για παραβίαση ωραρίου, μια αυστηρή ποινή που επιβλήθηκε μάλιστα για πρώτη φορά στον συγκεκριμένο κλάδο που έχαιρε ασυλίας από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, νομίζω ότι απέδειξα πως αν έχεις όρεξη να δουλέψεις και έχεις και σχέδιο, μπορείς να φέρεις πολύ καλά αποτελέσματα ανέξαρτήτου ηλικίας. Και εγώ έχω πολύ όρεξη να δουλέψω για την Αθήνα.

Ο ελληνικός κινηματογράφος αλλά και η ελληνική πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι η θέση του δημάρχου έχει ταυτιστεί με το ρουσφέτι. Είσαι αποφασισμένος να υπάρξεις τόσο σκληρός όσο υπήρξες και στο ΣΕΠΕ;

Σε κάθε περίπτωση. Σε κάθε περίπτωση γιατί διαχειρίζεσαι δημόσια χρήματα που δεν σου ανήκουν. Πρόκειται για χρήματα που πρέπει να τα διαχειριστείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έτσι ώστε να εξυπηρετήσεις τις ανάγκες της κοινωνίας κι όχι μικρά κατακερματισμένα και πελατειακά συμφέροντα. Νομίζω ότι έχουμε ταλαιπωρηθεί και στη δημόσια διοίκηση και στην τοπική αυτοδιοίκηση από μία λογική να τα έχουμε καλά με όλους. Ειδικά στην Αθήνα αν θέλεις να αλλάξει πέντε πράγματα, δεν μπορείς να τα έχεις καλά με όλους. Θα υπάρξουν περιπτώσεις που θα πρέπει να τσακωθείς με αρκετό κόσμο. Το έχω ξανακάνει και δεν έχω πρόβλημα να συνεχίσω να το κάνω, αν αυτό αφορά το δημόσιο συμφέρον.

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την υποψηφιότητά σου πολλοί αναρωτήθηκαν «ποιος είναι ο Νάσος Ηλιόπουλος». Από την άλλη πλευρά ο υποψήφιος της ΝΔ, Κώστας Μπακογιάννης, είναι γιος της πρώην δημάρχου της Αθήνας, ανιψιός του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι εγγονός ενός πρώην πρωθυπουργού. Σε μια ελληνική πολιτική σκηνή, όπου η ιστορία έχει αποδείξει ότι «σόι πάει το βασίλειο», είναι «θράσος» να διεκδικείς να γίνεις δήμαρχος της Αθήνας;

Το ότι δεν προέρχομαι από πολιτικό τζάκι, μπορεί να είναι ταυτόχρονα μειονέκτημα, αλλά και μεγάλο πλεονέκτημα. Με ποια έννοια; Ο κύριος Μπακογιάννης ανήκει σε μία οικογένεια με μεγάλη πολιτική παράδοση, έχει μεγαλώσει σε ένα πολιτικό πλαίσιο και κάποια πράγματα μπόρεσαν να ακολουθήσουν για εκείνον μία πορεία οικογενειακού προγραμματισμού. Αλλά η δική μου αίσθηση από την εικόνα της πόλης είναι ότι υπάρχει πολύς κόσμος που αντιδρά σε τέτοιες επιλογές και δεύτερον υπάρχει πολύς κόσμος που αντιδρά σε επιλογές που είναι ξένες προς την πόλη. Ο κ. Μπακογιάννης είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει μεγαλώσει στην Αθήνα, δεν την γνωρίζει την Αθήνα κι αυτό φαίνεται σε πολλές παρεμβάσεις του, όπου αποδεικνύει ότι η εικόνα που έχει για την πόλη είναι αυτή ενός επισκέπτη κι όχι ενός ανθρώπου που ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει και ποια είναι τα προβλήματα. Άλλωστε οι προτάσεις του αφορούν την «βιτρίνα» της Αθήνας και όχι τα προβλήματα της μεγάλης πλειοψηφίας των Αθηναίων. Κι από την άλλη πλευρά εγώ μπορεί να ξεκίνησα με αυτό το μειονέκτημα της αναγνωρισιμότητας, γιατί ακόμα κι όταν ήμουν στην Επιθεώρηση Εργασίας και στο υπουργείο Εργασίας είχα επιλέξει πολύ περισσότερο να δουλεύω παρά να κυνηγάω τη δημόσια προβολή μου, αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό ότι στη δική μου περίπτωση επέλεξα πολύ συνειδητά να φύγω από μία θέση της κεντρικής πολιτικής σκηνής για να υπηρετήσω την πόλη στην οποία έχω γεννηθεί και στην οποία μένω κι όχι να χρησιμοποιήσω τον δήμο της Αθήνας ως ένα σκαλοπάτι για να κάνω ένα επόμενο βήμα στην πολιτική μου καριέρα.

Πιστεύεις ότι ο κόσμος θα «τιμωρήσει» τον ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις Ευρωεκλογές;

Προφανώς όταν διοικείς, πάντα υπάρχει φθορά. Η αλήθεια είναι όμως ότι η κριτική που ακούω αυτόν τον καιρό που είμαι έξω και μιλάω με ανθρώπους, στην μεγάλη της πλειοψηφία είναι κριτική για επιπλέον πράγματα που θα ήθελαν να είχαν γίνει ή για άλλα που θα ήθελαν να είχαν γίνει ακόμη καλύτερα. Πρόκειται για μία κριτική την οποία την συμμερίζομαι για πάρα πολλές όψεις του σημερινού κυβερνητικού έργου. Είμαι ο τελευταίος που θα πω ότι έχουν γίνει όλα και στην ταχύτητα που θα έπρεπε να έχουν γίνει και με τον σωστό τρόπο. Πρόκειται όμως για την κριτική ανθρώπων που έχουν απογοητευτεί έως ένα βαθμό, αλλά έχουν ακόμα ανοιχτά τα αυτιά τους για να ακούσουν τι μπορεί να τους πει ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος. Η δική μου αίσθηση είναι ότι όσοι ποντάρουν για άλλη μια φορά στα νούμερα που αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις, θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια μεγάλη έκπληξη την ημέρα των εκλογών.

Πολλοί λένε ότι το δίλημμα των επόμενων εθνικών εκλογών θα είναι το «ΣΥΡΙΖΑ – αντι-ΣΥΡΙΖΑ» ενάντια στο «Μητσοτακισμός – αντι-Μητσοτακισμός». Πώς το βλέπεις εσύ;

Εγώ νομίζω ότι το μεγάλο πρόβλημα της ΝΔ αυτή τη στιγμή είναι ότι οι προγραμματικές της θέσεις συναγνωνίζονται αυτές του ΔΝΤ. Αν βάλουμε κάτω ποια είναι η θέση της ΝΔ στα εργασιακά, στην υγεία, στην παιδεία, θα θυμηθούμε αυτό που είχε πει ο Άδωνις Γεωργιάδης ότι «δεν θα αφήσω τον Τόμσεν να μου πάρει τη δόξα». Έχουν αποδείξει ότι τις μνημονιακές πολιτικές δεν τους τις επέβαλε κανένας, αλλά αντιθέτως ήταν κάτι το οποίο το πίστευαν. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ειδικά σε αυτά τα πεδία ότι έχει κερδίσει μάχες, κι ακόμη κι αν υπάρχουν πράγματα που τα χάσαμε, είναι κρίσιμο ότι δώσαμε τη μάχη για να κερδίσουμε άλλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Τα διλήμματα στα οποία αναφέρθηκες είναι πραγματικά διλήμματα σε έναν μεγάλο βαθμό , αλλά ξεκινάνε από υλικά συμφέροντα και προγραμματικές αντιλήψεις.

Αν είχες ελεύθερο χρόνο αυτή την εποχή, πώς θα τον πέρναγες;

Θα διάβαζα περισσότερο και θα άκουγα μουσική. Μου αρέσει να κάνω βόλτες σε βιβλιοπωλεία και παλαιοβιβλιοπωλεία, όπου μπορείς να βρεις διάφορους χαμένους θησαυρούς. Μου αρέσει να πηγαίνω σε μουσικές σκηνές και συναυλίες. Θα έλεγα κι ότι θα περπάταγα στην πόλη και λίγο παραπάνω, αλλά η αλήθεια είναι ότι τώρα με τις δημοτικές εκλογές περπατάω την πόλη όσο σχεδόν και στην καθημερινότητά μου.

Ποιο βιβλίο θα διάβαζες, ποιον δίσκο θα άκουγες και σε ποια γειτονιά θα πήγαινες για βόλτα;

Έχω ήδη μαζέψει καμιά 15αριά βιβλία που περιμένουν να τα διαβάσω, αλλά νομίζω ότι θα ξεκινήσω από το «Λήθη και Λίνκον». Όσον αφορά τη μουσική, έχω παραγγείλει και περιμένω πώς και πώς την live ηχογράφηση του Κιθ Τζάρετ στο Ρίο. Μόλις βρω τον χρόνο θα περάσω σίγουρα και για καφέ από ένα μαγαζί που πηγαίνω πολύ συχνά και είναι από τα αγαπημένα μου, το «Δυο μπουκιές και δυο γουλιές» απέναντι από την πλατεία Κλαυθμώνος, που το έχει ένας αδιανόητος Κρητικός, ο Νίκος.