Ο Πάσχος Μανδραβέλης γράφει άρθρο στην Καθημερινή ξεκινώντας με τη φράση «Πολλοί έχουν διάφορα παράπονα από την ΑΕΠΙ. Επειδή έκανε καλά τη δουλειά της» για να καταλήξει με την άποψη ότι η πιο συμφέρουσα λύση σήμερα, είναι να αναλάβουν οι ίδιοι οι δημιουργοί τα χρέη της εταιρείας για να παραμείνει ανοιχτή, λύση που έχει προταθεί από τα σωματεία ΜΕΤΡΟΝ-ΣΩΜΣΕ και η οποία υπάρχει καταγεγραμμένη σε ένα πρώτο μνημόνιο συνεργασίας που έχουν υπογράψει με τη διοίκηση. Κρίνει μάλιστα την πρόταση αυτή ο δημοσιογράφος,  ως τη μόνη κοινωνικά αποδεκτή σε αντίθεση με την πρόταση των σωματείων ΑΣΜΑ και ΥΠΕΡΒΑΣΗ που ζητούν καθαρή λύση με νέο Οργανισμό, ελεγχόμενο από τους δημιουργούς, σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα. Θα μπορούσαμε εδώ να βάλουμε μια τελεία καθώς φαίνεται ανάγλυφα η θέση  του ανδρός. Αξίζει όμως μια προσεκτική ματιά στο άρθρο.

Η ΑΕΠΙ έκανε καλά τη δουλειά λοιπόν, και οι δικηγόροι της λέει ο αρθρογράφος κατάφερναν να εισπράττουν ακόμα κι από περίπτερα! Πως βρέθηκε λοιπόν η εταιρεία με κάτι δεκάδες εκατομμύρια αρνητικά κεφάλαια, χρέη προς Έλληνες και ξένους δικαιούχους, σε άλλους πιστωτές και στο Ελληνικό δημόσιο; Αν δεν γνωρίζετε εσείς γνωρίζει ο κος Μανδραβέλης. Εξαιτίας λέει εσωτερικής διαπλοκής.

Θα είχε ενδιαφέρον να παρουσιαστεί στον εισαγγελέα ο δημοσιογράφος, να του αναλύσει τη θεωρία του και να δώσει στοιχεία. Γιατί εμείς που έχουμε στα χέρια μας το πόρισμα των ορκωτών λογιστών της Ε&Υ και τα στοιχεία της ομάδας της κρατικής επιτρόπου, αλλιώς τα ξέρουμε τα πράγματα.

Εκτός αν ο όρος εσωτερική διαπλοκή (sic) περιγράφει τους υπέρογκους μισθούς της οικογένειας των μετόχων αλλά και των δικηγόρων που μάζευαν λεφτά από τα περίπτερα και την αφαίμαξη της ΑΕΠΙ από συγγενικές εταιρείες που ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Αυτό όμως δεν είναι εσωτερική διαπλοκή. Είναι οργανωμένο σχέδιο για να γεμίζει ο τορβάς ορισμένων από τα χρήματα που εισπράττονται για τους κληρονόμους του Τσιτσάνη, του Καλδάρα του Λοϊζου και άλλων αλλά και για τους  σύγχρονους δημιουργούς. Μήπως όμως ο κύριος Μανδραβέλης όταν μιλάει για εσωτερική διαπλοκή εννοεί κάτι φήμες που κυκλοφορούν χρόνια στον χώρο για άνιση κατανομή χρημάτων προς όφελος συγκεκριμένων λίγων δημιουργών; Μήπως ο δημοσιογράφος άκουσε από κάπου, πως υπάρχουν δημιουργοί , που ενώ δεν έχουν δραστηριότητα για πολλά χρόνια ή το ρεπερτόριο τους δεν το δικαιολογεί, οι αποδοχές τους είναι σταθερά υψηλές και βρίσκονται πάντα στο στενό περιβάλλον της οικογένειας; Αυτό (που αν συμβαίνει θα αποδειχθεί αργά ή γρήγορα) είναι εσωτερική διαπλοκή, αλλά και πάλι δεν δικαιολογεί το υπέρογκο χρέος.

Ο κος Μανδραβέλης παίρνει θέση υπέρ των σωματείων που ζητούν να επωμιστούν οι δημιουργοί τα χρέη, χωρίς να μπαίνουν στη διαπραγμάτευση οι δύο υγιείς εταιρείες των μετόχων. Το πιο προκλητικό είναι όμως ότι εξαπολύει πυρά στα άλλα δύο σωματεία ΑΣΜΑ και ΥΠΕΡΒΑΣΗ που επιλέγουν καθαρή λύση, ζητώντας από την πολιτεία να μεριμνήσει προκειμένου να δημιουργηθεί φορέας ειδικού σκοπού, ο οποίος θα μετατραπεί σε εύλογο χρονικό Διάστημα σε Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης που θα τον ελέγχουν οι δημιουργοί όπως συμβαίνει χρόνια σε όλο τον κόσμο εκτός από τη μπανανία μας, που ανέχεται διαχρονικά μια ιδιωτική εταιρεία μονοπώλιο. Εννοείται πως ο κος Μανδραβέλης δεν κάνει καμία κριτική στις κυβερνήσεις που ανέχθηκαν την εκτρωματική κατάσταση χρόνια τώρα, σε αντίθεση με την υπάρχουσα που ήταν η πρώτη που διέταξε έλεγχο επί Ξυδάκη, όπως δεν μίλησε όταν ο Βενιζέλος έβαζε εγγυητή το Ελληνικό δημόσιο στα δάνεια του Μεγάρου δηλαδή του Λαμπράκη  (υπάρχει κι αυτό εκτός από την Πειραϊκή Πατραϊκή). Δεν διστάζει όμως να ρίξει τα πυρά του στους δημιουργούς, που και για πρακτικούς λόγους και για ηθικούς, δεν δέχονται να πληρώσουν τα σπασμένα μιας οικογένειας που ελέγχεται από τη δικαιοσύνη για κακουργήματα. Τι γράφει γι’ αυτούς; «Βεβαίως, οι καλλιτέχνες είναι ρομαντικοί. Δεν θέλουν να έχουν σχέση με χρέη, αλλά μόνο με δικαιώματα».

Ως μέλος του σωματείου ΑΣΜΑ θέλω να τονίσω σε ποιους απευθύνεται ο αρθρογράφος. Οι Ξαρχάκος, Χατζιδάκις, Παπαδόπουλος , Σπανός, Κουγιουμτζή, Λοϊζου, Νικολακοπούλου, Νικολόπουλος, Κραουνάκης, Αγγελάκας,  Αλεξίου, Γαλάνη, Νταλάρας, Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου, Ιωαννίδης, Μαυρουδής, Βαγιόπουλος,, Βιτάλη, Σαμπάνης, Καραμουρρατίδης, Περίδης, Πλάτωνος,  Δεληβοριάς, Σουκας,  Καλατζόπουλος, Καρασούλος, Ιωάννου, Μωραϊτης , Γκόνης, Γιαννατσούλια, Παυλίδης, Δέλτα, Τσανακλίδου, Δημoπούλου, Σούσης, Φωτάκη, Ζερβουδάκης είναι κάποιοι από τους πάνω από 300 δημιουργούς, των οποίων ο «ρομαντισμός» επιβάλλει την αξιοπρέπεια να μην εξυπηρετήσουν τους υπεύθυνους για την καταστροφή παίρνοντας στις πλάτες τους τα χρέη τους τα οποία θα πρέπει να ξεπληρώνουν για πολλά πολλά χρόνια. Δεν εκπορεύονται όμως από ρομαντισμό μόνο καθώς τη λύση με την οποία ταυτίζεται ο κος Μανδραβέλης την έχουν απορρίψει ήδη οι εκπρόσωποι των ξένων δημιουργών -των οποίων η έγκριση είναι απαραίτητη προκειμένου να κουρευτούν τα χρέη- και οι οποίοι δηλώνουν πως δεν πείθονται να συναινέσουν. Η δε Eurobank μπορεί πλέον με το νόμο να κατάσχει χρήματα από αδέσμευτους λογαριασμούς της εταιρείας. Μέσα σε αυτό το κλίμα, αυτοί που είναι απλήρωτοι, είναι οι ίδιοι που ο κύριος Μανδραβέλης αποκαλεί υποτιμητικά «ρομαντικούς».

Εντωμεταξύ, ο μη ρομαντικός εισαγγελέας που έχει στα χέρια του τη δικογραφία, δεν έχει «μιλήσει» ακόμα (γιατί άραγε;) και η ευκαιρία για την πολιτεία να αποδείξει ότι την ενδιαφέρει ουσιαστικά η πνευματική δημιουργία και την υπολογίζει ως αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας,  είναι εδώ. Κάθε λύση που θα ξελασπώνει τους υπεύθυνους εις βάρους των δημιουργών θα κριθεί ανάλογα και θα τραγουδηθεί με άσμα είτε ηρωϊκό είτε πένθιμο.