Διάτρητο είναι το σύστημα κτηματογράφησης σύμφωνα με τον σύλλογο των συμβολαιογράφων. Ο εν λόγο σύλλογος προχώρησε στην παραπάνω καταγγελία εκτιμώντας ότι υπάρχει νομικό κενό στη διαδικασία διαμόρφωσης του Εθνικού Κτηματολογίου που καταλήγει σε «αναδιανομή» του πλούτου…αφού βοηθά τους επιτήδειους καταπατητές των δημοσίων εκτάσεων να κατοχυρώσουν τα δικαιώματα. Επιπλέον είναι πολύ πιθανό το κράτος να μην αντιληφθεί τέτοιου είδους αυθαιρεσίες καθώς η κρατική περιουσία δεν δηλώνεται στο Εθνικό Κτηματολόγιο.

Ο ιδρυτικός για το Κτηματολόγιο νόμος που καταρτήθηκε το 1995, αναφέρει σαφώς πως η πολιτεία δεν χρειάζεται να δηλώνει την περιουσία της ενώ θεσπίστηκε το τεκμήριο υπέρ του Δημοσίου που κατοχυρώνει ότι κάθε έκταση εντός των συνόρων της χώρας είναι δημόσια εκτός αν αποδεικνύεται το αντίθετο. Αντί για «όπλο» του κράτους, η συγκεκριμένη ρύθμιση κατέληξε να είναι «όπλο» για τους καταπατητές, καθώς μέσω του κτηματολογίου δεν αποδεικνύονται συστηματικές καταπατήσεις που έγιναν στο παρελθόν ενώ υπάρχουν περιθώρια ακόμη και νομιμοποίησης των καταπατήσεων.

Οι εγγραφές που έχουν γίνει στο κτηματολόγιο θεωρούνται οριστικές μετά από μία οκταετία, ενώ μετά το πέρας δέκα χρόνων μετατρέπονται σε αμάχητο τεκμήριο, άρα αποτελούν ιδιοκτησία όποιου έχει εμφανιστεί στην αρχική εγγραφή. Σύμφωνα με τα όσο δήλωσε στην «Καθημερινή» ο πρόεδρος του Συλλόγου Συμβολαιογράφων Αθηνών, Πειραιά, Αιγαίου και Δωδεκανήσου, Κώστας Βλαχάκης, «με δεδομένο ότι χρησικτησία επί ακινήτων του Δημοσίου δεν γίνεται, ο καταπατητής ενός δημοσίου κτήματος τυπικά δεν αποκτά κυριότητα. Όμως μετά τη 10ετία, το Δημόσιο στερείται από τις εμπράγματες αξιώσεις του, δηλαδή δεν μπορεί να διεκδικήσει πλέον την καταπατημένη έκταση. Άρα πρακτικά την παραχωρεί στον καταπατητή».

Το Δημόσιο από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να παρέμβει στη διαδικασία κτηματογράφησης, παρά μόνο στις περιπτώσεις που κληθεί ή που έχουν καταχωρηθεί ως αγνώστου ιδιοκτήτη. Επειδή όμως οι καταπατητές εμφανίζουν συχνά πλαστούς τίτλους ή ψευδής μαρτυρίες, σπάνια τέτοιες περιπτώσεις καταλήγουν στις «αγνώστου ιδιοκτήτη» έτσι το δημόσιο «μένει στο σκοτάδι» και εφόσον δεν ειδοποιείται δεν διεκδικεί τις καταπατημένες εκτάσεις. Το πιο πιθανό εξάλλου είναι αν το αντιληφθεί εκπρόθεσμα να μην μπορεί να αντιδράσει καθώς θα έρθει αντιμέτωπο με τελεσμένα, πχ. η έκταση μπορεί να έχει κτιστεί ή πουληθεί, πράγμα που αποτελεί το πιο συχνό φαινόμενο.

Τα προβλήματα που έχουν καταγραφεί σχετικά με τους νομικούς ελέγχους επί του κτηματολογίου είναι αρκετά. Σύμφωνα, ωστόσο με τα όσα δήλωσε στην «Καθημερινή», ο Απ. Αρβανίτης, πρόεδρος της Κτηματολόγιο ΑΕ, θα εκλείψουν καθώς προβλέπονται αυστηροί έλεγχοι από δω και πέρα. «Το κτηματολόγιο είναι ένα σύστημα που καταγράφει και εγγυάται το ιδιοκτησιακό καθεστώς ανεξάρτητα αν τα ακίνητα είναι δημόσια ή ιδιωτικά. Επίσης, με τη χρήση δορυφορικών εικόνων εγγυάται την παρακολούθηση της πραγματικής εικόνας των δημοσίων εκτάσεων και των δασών και όχι μόνο αυτής που περιγράφεται σε έγγραφα που δεν απεικονίζουν πολλές φορές την πραγματικότητα», υπογραμμίζει.