Σε δεξαμενή καυσίμου φορτηγού οχήματος εντοπίστηκαν εχθές στις 20:40 από ναυτικό πράκτορα του Επιβατηγού-Οχηματαγωγού πλοίου «OLYMPIC CHAMPION» Ν.Χανίων 29, τέσσερις μετανάστες – εκ των οποίων ο ένας ήταν νεκρός – στο πλοίο που εκτελούσε δρομολόγιο από Πάτρα προς Ηγουμενίτσα, με τελικό προορισμό την Ανκώνα Ιταλίας.

Των Αμαλίας Αλτίνου και Αγγελικής Δημοπούλου

Το OLYMPIC CHAMPION κατέπλευσε στην Ηγουμενίτσα στις 22.30 και σύμφωνα με το Λιμενικό, «ο μετανάστης μεταφέρθηκε στο τοπικό Κέντρο Υγείας, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του, ενώ οι υπόλοιποι τρεις μετανάστες υποβλήθηκαν σε ιατρικές εξετάσεις, από τις οποίες προέκυψε ότι δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα υγείας».

Ο 45χρονος οδηγός του φορτηγού συνελήφθη από στελέχη του Λιμεναρχείου, το όχημα κατασχέθηκε, ενώ ο ίδιος θα προσαχθεί ενώπιον του αρμόδιου Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Πάτρας, κατά την αυτόφωρη διαδικασία. Ωστόσο και οι τρεις μετανάστες θα προσαχθούν κι αυτοί στον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Πάτρας.

Τριτοκοσμικές συνθήκες για τους μετανάστες στην Ηγουμενίτσα

Η τραγική αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτα το καινούργιο για την περιοχή της Ηγουμενίτσας, όπως δεν είναι και για την περιοχή της Πάτρας. «Η κατάσταση είναι χειρότερη απ’ ότι στην Πάτρα» δηλώνει στο tvxs η Πολυξένη Ανδρεάδου, γιατρός στο Κέντρο Υγείας της Ηγουμενίτσας και μέλος της Αντιρατσιστικής Κίνησης της πόλης.

Σύμφωνα με τα όσα γνωρίζει, οι τέσσερις μετανάστες επιβιβάστηκαν από την Πάτρα μέσα σε νταλίκα με Γερμανό οδηγό και ειδικά διαμορφωμένη κρύπτη στην οποία στριμώχτηκαν και τα τέσσερα νεαρά παιδιά. «Υπάρχει ταρίφα κανονική. Αυτού του είδους η μεταφορά κοστίζει περίπου 3.000 ευρώ ανά κεφαλή. Με 300 ή 400 ευρώ μπορείς να κρυφτείς μόνος σου κάπου. Υπάρχουν κυκλώματα. Όπως υπάρχουν στην Πάτρα, έτσι και στην Ηγουμενίτσα» εξηγεί η κ. Ανδρεάδου.

Η κλίση από το λιμενικό έγινε προχθές στις 22:30. Οι τέσσερις Αφγανοί μετανάστες μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας της πόλης γύρω στις 23:00. «Το συγκεκριμένο παιδί, το παιδί που απεβίωσε ήταν γεννημένο το 1991. Οι υπόλοιποι ίσως ήταν και μικρότεροι, έρχονται συχνά ανήλικοι» αναφέρει η κ. Ανδρεάδου ενώ διευκρινίζει τις διαδικασίες που ακολουθούνται. «Η τυπική διαδικασία έχει ως εξής. Όταν συμβαίνει κάτι σε κάποιον στην Ηγουμενίτσα ή σε κάποιο καράβι που πιάνει στο λιμάνι, έρχεται πρώτα στο Κέντρο Υγείας. Εφόσον κριθεί απαραίτητο μεταφέρεται στο νοσοκομείο Φιλιατών. Δεν υπάρχει νοσοκομείο στην Ηγουμενίτσα, ούτε ιατροδικαστής. Στους Φιλιάτες αποφασίζουν αν κάποιος συνάδελφος μπορεί να κάνει την ιατροδικαστική εκτίμηση ή αν η σωρός πρέπει να μεταφερθεί στα Γιάννενα. Φαντάζομαι ότι εκεί μεταφέρθηκε το παιδί».

Στα περίχωρα του λιμανιού βρίσκεται ο καταυλισμός των μεταναστών. «Καταυλισμός ουσιαστικά δεν είναι. 300 περίπου μετανάστες κρύβονται στο βουνό και περίπου 100 με 150 βρίσκονται διάσπαρτοι σε διάφορα σημεία. Οι Παλαιστίνιοι είναι όλοι μαζί σε ένα δασύλλιο κοντά στην Ηγουμενίτσα. Οι περισσότεροι έχουν σοβαρό πρόβλημα ασιτίας ενώ περίπου το 20% είναι ανήλικοι χωρίς συνοδεία. Οι συνθήκες δεν έχουν καμία σχέση με τον καταυλισμό της Πάτρας. Οι άνθρωποι εδώ ζουν κάτω από παραπήγματα ή σε σπηλιές στο βράχο και κοιμούνται στο χώμα».

«Τα κρατητήρια είναι χωρητικότητας 30 έως 40 ατόμων. Ωστόσο, συχνά συστεγάζουν έως και 70 άτομα. Πολλές φορές γυναικόπαιδα. Στα βουνά είναι μόνο άντρες. Στα κρατητήρια προβλέπεται σίτιση 6 ευρώ ανά κεφαλή. Οι άνθρωποι βγαίνουν με ασιτία, λιποθυμικές ή υπογλυκαιμικές τάσεις. Η αντιρατσιστική κίνηση μοιράζει τρόφιμα και ρούχα όσο πιο συχνά μπορεί. Το ίδιο και ο πάτερ – Θεόδωρος που μοιράζει τρόφιμα στα κρατητήρια και διοργανώνει συσσίτια».

Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας. Έχουν συνήθως κρυοπαγήματα και πνευμονίες το χειμώνα, λοιμώδεις δερματοπάθειες, αναπνευστικά προβλήματα και αλλεργίες το καλοκαίρι. Πολλοί είναι χτυπημένοι είτε από την αστυνομία, είτε επειδή συχνά έχουν ατυχήματα κατά τη μεταφορά τους με τις νταλίκες.

«Η αντιρατσιστική μας κίνηση υπάρχει εδώ και περίπου πέντε μήνες. Είμαι η μοναδική γιατρός. Με μία φίλη νοσηλεύτρια λειτουργούμε ένα υπαίθριο ιατρείο. Κάθε δεκαπέντε ημέρες περίπου πηγαίνουμε σε ένα σημείο κοντά στον καταυλισμό. Εκεί στήνουμε ένα υπαίθριο ιατρείο – δύο καρέκλες, ένα τραπέζι – και εξετάζουμε τους μετανάστες. Τα φάρμακα είναι δωρεές» εξηγεί η κ. Ανδρεάδου. «Απευθυνθήκαμε στον Ερυθρό Σταυρό που έχει ένα μικρό παράρτημα στο λιμάνι και ζητήσαμε να στεγάσουμε εκεί το ιατρείο. Μας απάντησαν ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν επειδή οι μετανάστες είναι παράνομοι».

«Οι αρχές υποστηρίζουν ότι δεν βοηθούν τους μετανάστες για να μη νομιμοποιήσουν την κατάστασή τους» υποστηρίζει η κ. Ανδρεάδου. Όσον αφορά τους κατοίκους υπήρχαν πάντα μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων που βοηθούσαν αλλά η γενική στάση της κοινωνίας είναι αρνητική. «Δεν υπάρχουν γι’ αυτούς. Τους θεωρούν αγρίμια που κρύβονται στο βουνό, επιθετικούς. Δεν είναι έτσι. Μερικές φορές τα βάζουν με την οργάνωση. Υποστηρίζουν ότι επειδή τους βοηθάμε θα έρχονται πάντα».

Από την μεριά της αστυνομίας υπάρχει καταστολή. «Πριν από δύο, τρία χρόνια οι μετανάστες έρχονταν χτυπημένοι και δαγκωμένοι από τα σκυλιά της αστυνομίας. Και πριν ένα χρόνο είχαμε την περίπτωση του Αριβάν Οσμάν που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου και κατέληξε στην εντατική της Θεσσαλονίκης». Μετά από αυτή την ιστορία η αστυνομική διεύθυνση και ο εισαγγελέας άλλαξαν για ένα χρόνο. Η κατάσταση σύμφωνα με την κ. Ανδρεάδου ήταν καλύτερη. «Δεν βλέπαμε πολλούς χτυπημένους. Τώρα η κατάσταση έχει επιδεινωθεί πάλι. Επέστρεψε ο παλιός διοικητής. Είναι ντόπιος και γενικώς συζητήσιμος αλλά έχει σκληρή γραμμή.

Οι περισσότεροι μετανάστες είναι εγκλωβισμένοι. «Παλιά ήταν περαστικοί. Έμεναν ένα ή δύο μήνες. Κάποιους πλέον τους γνωρίζουμε. Είναι πάνω από μισό χρόνο εδώ. Ορισμένοι θέλουν να μείνουν και να βρουν δουλειά. Αρκετοί Παλαιστίνιοι προσπαθούν να κάνουν αίτηση για πολιτικό άσυλο κι εμείς προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Δεν βοηθούν όμως οι δικηγόροι μας, εδώ, στην Ηγουμενίτσα. Κι μετανάστες δεν τολμούν να πάνε μόνοι τους. Δεν έχει γίνει ποτέ αίτηση για πολιτικό άσυλο στην πόλη» διευκρινίζει η κ. Ανδρεάδου.

«Το όνειρό μας είναι να αποκτήσουμε ένα κοινωνικό στέκι για να στεγάσουμε το ιατρείο, να συντονίσουμε τη δράση μας και να δημιουργήσουμε σχολείο μεταναστών όπως έχουν κάνει κι άλλες ομάδες στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα. Να κάνουμε καλύτερη δουλειά απ’ ότι κάνουμε τώρα» δηλώνει η Πολυξένη Ανδρεάδου εκ μέρους της αντιρατσιστικής κίνησης Ηγουμενίτσας. Τονίζει πάντως πως είναι απογοητευμένη από τη στάση της πολιτείας. «Περιμέναμε ότι η πολιτεία θα ανταποκριθεί κάποια στιγμή και θα αναγνωρίσει ότι υπάρχει ανάγκη βοήθειας. Δεν μπορείς να βλέπεις νεαρά παιδιά να ψάχνουν στα σκουπίδια και να κάνεις ότι δεν υπάρχουν, λες κι είναι αόρατοι».