To «Mυθιστόρημα του Ναζισμού» (Εκδόσεις Καστανιώτη)  του Νίκου Λακόπουλου θα παρουσιαστεί την Τρίτη 5 Μαίου 8.30 στο Booze Cooperativa στην οδό Κολοκοτρώνη 57 στην Αθήνα. Θα μιλήσουν οι Πέτρος Τατσόπουλος και ο Ανδρέας Ρουμελιώτης, ενώ θα ακολουθήσει συναυλία των Πέτρου Σατραζάνη, Γιώργου Παπαδόπουλου και Στέφανος Θεοδωράκης- Παπαγγελίδης με την φιλική συμμετοχή του Δώρου Δημοσθένους.

Με αφετηρία την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, το βιβλίο αυτό γυρίζει πίσω το χρόνο στις προναζιστικές οργανώσεις της Ευρώπης, στη μυστηριώδη Εταιρεία της Θούλης, στα SS και στον Χίτλερ, στους Έλληνες Μελανοχίτωνες, Χίτες, Ταγματασφαλίτες και στη γέννηση του φασισμού στη χώρα μας. Οι σκίνχεντς και οι Ναΐτες Ιππότες, οι Τεύτονες και οι Μαύροι Ιππότες των SS, οι εμπρηστές χριστιανικών εκκλησιών και οι δολοφόνοι του black metal μαζί με τη μουσική ναζιστική Διεθνή συναντιούνται σε μια έρευνα για το τι ενώνει τους νεοπαγανιστές, τους προ-Ναζί και τα SS, τη Χρυσή Αυγή και τον Εωσφόρο με την Κου Κλουξ Κλαν και τους σατανιστές, την πολιτική επιστροφή του ναζισμού και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στον Πειραιά. Τεκμηριωμένο με πλήθος πληροφοριών και ντοκουμέντων, το Μυθιστόρημα του ναζισμού απαντά στο ερώτημα πώς γεννήθηκε ο νεοναζισμός στην Ελλάδα και την Ευρώπη και τι συνδέει το ρατσισμό και τον σατανιστικό ναζισμό με τους Ιππότες της Χρυσής Αυγής, που λατρεύουν τον Εωσφόρο και μελετούν τους μαγικούς ρούνους σε ένα παιχνίδι θανάτου.

Ένα απόσπασμα για την «μελωδία του ναζισμού»

Ο Λαϊκός Σύνδεσμος «Χρυσή Αυγή» είναι σήμερα ένα πολιτικό κόμμα με δεκαοχτώ βουλευτές (σ.σ. αναφέρεται στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο) στην ελληνική Βουλή, αλλά ποτέ δεν έπαψε από το 1980 που ιδρύθηκε να είναι μια νεοπαγανιστική παραστρατιωτική οργάνωση, που έχει αγκαλιάσει, αν δεν έχει δημιουργήσει, πολλά γκρουπ της black metal σκηνής.

ρύθμιση

Άλλωστε, μερικοί βουλευτές της προέρχονται από αυτή τη σκηνή. Το νεοπαγανιστικό κίνημα μελετά τη μαγική δύναμη των ρούνων, με την οποία κυρίως ασχολείται ο Πάνος Ηλιόπουλος στο περιοδικό της νεολαίας Αντεπίθεση. Ο γνωστός ως Καιάδας γεώργιος γερμενής ανήκει στο ελληνονορβηγικό γκρουπ Naer Mataron, που έχει βάλει τα πράγματα στη θέση τους:

«Για πάνω από μισό εκατομμύριο χρόνια ο Θεός καθόταν και έβλεπε τους ανθρώπους να βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου. Τότε μόνο είχε την περίφημη ιδέα να στείλει τον μπάσταρδο υιό του, τον γαμημένο Ιησού Χριστό. Μα τώρα ο Διάβολος υπερισχύει. Θα αφήσουμε την Εκκλησία να σαπίσει σαν το χέρι που έχει γάγγραινα. Και πάνω στους βωμούς θα σφάξουμε τους ηλίθιους και τους κουτσομπόληδες. Το πιο υγιές κομμάτι της νεολαίας θα είναι μαζί μας».

Οι στίχοι των Naer Mataron έχουν αναφορές στην Ostara, το αγαπημένο περιοδικό του Χίτλερ, αλλά και στον «νέο άνθρωπο». Ο «μεταφυσικός ιδεαλισμός», λέει το τραγούδι «Τhe New Man», είναι η δημιουργία ενός «νέου ανθρώπου». Μια νέα μορφή πολιτισμού με στόχο τη φυσική και καλλιτεχνική αρτιότητα.

«Με θάρρος και τόλμη θα ξεπεράσει (ο νέος άνθρωπος) το παρελθόν και θα καταλήξουμε σε έναν νέο πολιτισμό, όπου ο άνθρωπος θα είναι μια ολότητα. Είμαστε πρόθυμοι για πράξεις ολικής καταστροφής, ακόμα και μαζικές δολοφονίες, για μια “δημιουργική καταστροφή” για την πορφυρή αυγή».

Ο υποψήφιος βουλευτής και στέλεχος της Χρυσής Αυγής γιώργος Μάστορας από τις εκδόσεις Αντεπίθεση κυκλοφορεί το βιβλίο Η ιστορία της White Power μουσικής.

«Η συνειδητοποιημένη Λευκή Νεολαία χρειάζεται έναν ήχο του σήμερα, που θα περνά τις εθνικιστικές απόψεις. Συγκροτήματα που τραγουδούν για την Τιμή και το Αίμα».

Το βιβλίο μάς πληροφορεί πως «το Εθνικιστικό ροκ αποτελεί σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους τροφοδότες των Εθνικιστικών και Εθνικοσοσιαλιστικών Κινημάτων σ’ όλο τον Λευκό κόσμο, τόσο σε επίπεδο νέων οπαδών, όσο και οικονομικής ενίσχυσης.

»Ποιες είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται ο ήχος του; “Oi!”, “White Power Metal”, “Hatecore”, λέξεις μισητές για τους απατεώνες της μουσικής βιομηχανίας, που ήρθε πλέον ο καιρός να γίνουν ευρύτερα γνωστές και στη χώρα μας. Μια προσεγμένη έρευνα και μελέτη η οποία στοιχειοθετεί το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου και θα σας οδηγήσει σ’ έναν μουσικό κόσμο όπου το ξίφος και η ηλεκτρική κιθάρα ενώνουν τις δυνάμεις τους για τη Σωτηρία της Λευκής Φυλής».

Τόσο το κίνημα των σκίνχεντς, όσο και η μουσική της «λευκής δύναμης», προέρχονται από τη Βρετανία. Οι νεανικές συμμορίες των πόλεων είναι διαρκώς στη μόδα από τη δεκαετία του ’50 και εξής, γράφει ο Μάστορας.

«Το κίνημα των σκίνχεντς εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1968-69, όταν νεαροί άνδρες άρχισαν να υιοθετούν την ομοιόμορφη εμφάνιση με τα ξυρισμένα κεφάλια, τα τζιν με ρεβέρ και τις αγκράφες, και τις βαριές μπότες με τις μεταλλικές ενισχύσεις. Άκρως δημοφιλή ήταν και τα τατουάζ, με προτίμηση σε θέματα μακάβρια και σοκαριστικά. Σήμα κατατεθέν τους ήταν η μισαλλοδοξία και η επιθετικότητα, η απειλητική συμπεριφορά και οι ξυλοδαρμοί.[…]

»Ενώ αρχικά δεν συνδέονταν με καμία νεοναζιστική ομάδα, τόσο το Εθνικό Μέτωπο, όσο και το Βρετανικό Κίνημα, άρχισαν τη δεκαετία του 1970 να στρατολογούν σκίνχεντς για τις παραστρατιωτικές ομάδες κρούσης τους.[…]

»Η βρετανική Άκρα Δεξιά υπήρξε ο πολιτικός στίβος της μουσικής Oi!. Η έμφαση βέβαια δίδεται στις μεταπολεμικές εξελίξεις και κυρίως στην ανάπτυξη του Εθνικού Μετώπου (National Front), ενός νεοναζιστικού κόμματος το οποίο άσκησε καταλυτική επίδραση τόσο στην πολιτική συνείδηση των σκίνχεντς της εποχής, όσο και στο χαρακτήρα που τελικά απέκτησε η μουσική Oi!. Το Oi! από punk παραφυάδα αυτονομήθηκε και μεταλλάχθηκε, ώστε συχνά να καταστεί συνώνυμο της πολιτικής “καθαρότητας” και του φυλετικού μίσους των σύγχρονων νεοναζιστικών ομάδων, αρχικά της Βρετανίας, κατόπιν δε και άλλων χωρών.[…]

»Η ανάπτυξη του White Power μουσικού κινήματος στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’90 αρχίζει ουσιαστικά το 1993 από κάποια μέλη της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι θα αρχίσουν επαφές με το εξωτερικό και κυρίως με την Ιταλία και τη Μεγάλη Βρετανία… κάποιοι νεαροί οπαδοί του heavy metal θα ακολουθήσουν τη skinhead κουλτούρα, τον Σεπτέμβριο του 1993 […] ενώ αργότερα δεν θα λείψουν και οι συμπλοκές με “αναρχικά”σκουπίδια της περιοχής».

Η white power είναι μουσική ρατσιστική προπαγάνδα που εμπνέεται από την Κου Κλουξ Κλαν και τον λευκό εθνικισμό και χρησιμοποιεί την pop,rock, punk μουσική και το black metal για να διακηρύξει το μίσος της για τους μη Λευκούς, τους «αράπηδες», τους αναρχικούς, τους ομοφυλόφιλους και τους κομμουνιστές, όπως για παράδειγμα κάνει η διεθνής κίνηση «Ροκ ενάντια στον κομμουνισμό». Η RAC δεν είναι απλώς μια φιλοναζιστική κίνηση, αλλά μια διεθνής ναζιστική οργάνωση. Στις 13 Ιουλίου 2013 στο Παρίσι η σύγκρουση των σκίνχεντς με μια ομάδα ακροαριστερών θα οδηγήσει στο θάνατο από χτυπήματα ενός δεκαοχτάχρονου φοιτητή.

Τo κίνημα των σκίνχεντς προέκυψε ως διάσπαση ανάμεσα σε φιλελεύθερους «μικροαστούς» μοδάτους mods από την πολυφυλετική εργατική τάξη του Λονδίνου, που έχουν μια επαναστατική, αντισυστημική κουλτούρα, όπως οι punks. Οι trads ή Trojan skinheads στα τέλη του ’60 ακούνε ska και reggae και κάνουν παρέα με Μαύρους. Έχουν μαλλιά κοντά αλλά όχι πολύ και φοράνε αμάνικα πουλόβερ, Fred Perry πόλο τι-σερτ, τζάκετ Hammigton και τιράντες. Η επόμενη γενιά σκίνχεντς δεν κάνει παρέα με Τζαμαϊκανούς. Τους μισεί.
Το 1986 στη Μινεάπολη οι Red Skinheads-Βaldies συγκρούονται με σκινς-«λευκούς ιππότες», τους «White Knights». Oι Sharp της Νέα Υόρκης θέλουν να εξαφανίσουν τους ρατσιστές με την κίνηση «Σκίνχεντς ενάντια στη φυλετική προκατάληψη». Oι RASH είναι κόκκινοι και αναρχικοί σκίνχεντς.

Οι hammerskins μαζί με άλλα παραφερνάλια και τατουάζ χρησιμοποιούν τον αριθμό 838, που είναι ο συμβολικός αριθμός του Χίτλερ. Πολλά μέλη της κίνησης καταδικάστηκαν για φόνους. Στις 5 Αυγούστου 2012, ο hammerskin γουέιντ Μάικλ Πέιτζ πυροβολήθηκε από την Αστυνομία και πέθανε από σφαίρα στο κεφάλι, αφού είχε σκοτώσει έξι ανθρώπους σε έναν ναό των Σιχ στο Όουκ Κρικ.

Η ταινία The Wall των Pink Floyd είχε ήδη εστιάσει την κάμερα το 1982 στους hammerskins που με σφυριά και βάδισμα χήνας, ξεκινώντας από το Ντάλας στο Τέξας, θέλουν να υπερασπίσουν τη «λευκή υπερηφάνεια», εμπνεόμενοι από τους Ιππότες της Kου Κλουξ Κλαν. Η οργάνωση αυτή στις τρεις περιόδους της δράσης της, με αφετηρία το 1865, ευθύνεται για χιλιάδες φόνους εγχρώμων, πολλές φορές σε τελετές με ειδικές στολές. Η δεκαετία του ’90 εμφάνισε girl-skinheads και gayskinheads με τατουάζ με σεξουαλικά φετίχ, αλλά είναι σχήμα οξύμωρο, όσο ένας χιτλερικός Εβραίος.

Οι Death In June έχουν πάρει το όνομά τους από τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών», τον Ιούνιο του 1934, όταν ο Χίτλερ εξόντωσε τον αρχηγό των Ταγμάτων Εφόδου Ερνστ Ρεμ. Πριν από τη σφαγή η γκεστάπο είχε ξαφνικά ανακαλύψει πως ο πιο παλιός κι από τον Χίτλερ στο κόμμα «αριστερός» εθνικοσοσιαλιστής ήταν ομοφυλόφιλος.

Οι «Πεθαίνοντας τον Ιούνιο» εμπνέονται από τον «Μαύρο Ήλιο» των SS και φοράνε στολές Ναζί στις συναυλίες τους. Ο αρχηγός τους Ντάγκλας Πιρς, πρώην τροτσκιστής και ομοφυλόφιλος, είναι πολιτικός ακτιβιστής του «εθνοαναρχισμού». Μια συναυλία του στη γερμανία απαγορεύτηκε. Στην Αθήνα, μέσα στην καρδιά του αναρχισμού, στα Εξάρχεια, θα εμφανιστούν – χωρίς επεισόδια –, για να διχάσουν κοινό και κριτικούς.

Πίσω από τις ναζιστικές στολές, πολλοί είδαν το παλιό συγκρότημα Crisis που μόνο ναζιστικό δεν ήταν. Μερικοί θα πουν πως το συγκρότημα χρησιμοποιεί τα ναζιστικά σύμβολα για να σοκάρει ή γιατί τους αρέσει η αισθητική τους.

Οι νέες συζητήσεις στο ευρωπαϊκό underground δεν αφορούν πλέον τα προσφιλή θέματα μιας άλλης πολιτικοποιημένης και «παλαιοροκάδικης» Αριστεράς, που ξέμεινε στο γούντστοκ, αλλά τη ναζιστική τέχνη, το αν ο Τόμας Έλιοτ ήταν φασίστας, τη ζωγραφική της «γερμανικής σκηνής» του ’30. Ο νεοναζισμός προβάλλει ως ένα νέο, avant-garde, underground κίνημα για να δώσει μια άλλη εκδοχή για την Ιστορία. Ο Χίτλερ δεν ήταν τελικά ο θύτης, αλλά το θύμα. Ο χιτλερισμός δεν ήταν πολιτικό κίνημα, αλλά μια καλλιτεχνική και φιλοσοφική «ανησυχία». Και οι Ναζί ήταν συνεπαρμένοι από την Τέχνη και την όπερα.

Οι Ναζί βοήθησαν την αρχιτεκτονική με έργα που προκαλούν δέος με τη γοτθική μεγαλοπρέπειά τους. Και φυσικά, δεν ξεχνάμε το «λαϊκό αυτοκίνητο» Volkswagen, το τραγούδι «Λιλί Μαρλέν», τη ναζιστική ζωγραφική, τον Έζρα Πάουντ. Η μουσική μπλέκει γλυκά και ανεπαίσθητα λίγο ρομαντισμό, λίγο φουτουρισμό και λίγο ναζισμό μέσα σε έναν απελευθερωτικό παγανισμό. Από την άλλη πλευρά, το νέο ρεύμα που εμφανίζεται ως cult πολλοί πιστεύουν ότι είναι ένα παλιό κουρασμένο μάρκετινγκ, ένα τέχνασμα.

Στις 21 Νοεμβρίου 1992, όταν οι Manowar έδωσαν μια συναυλία στην Αθήνα, το περιοδικό Αντεπίθεση της νεολαίας της Χρυσής Αυγής θα γράψει:

«Παραπάνω από 10.000 άτομα τους αποθέωσαν και ανάμεσά τους και οι εκατοντάδες νέοι με τις ελληνικές σημαίες, τους κέλτικους σταυρούς και άλλα εθνικιστικά σύμβολα ραμμένα στα μπουφάν τους. Δεν εννοείται συνειδητοποιημένος νέος εθνικιστής που να μην ακούει MANOWAR».

Φαίνεται πως οι Έλληνες νεοναζί, που δεν θέλουν να τους λένε Ναζί, εμπνέονται από το σατανιστικό «Πιστεύω», το «Σατανά Ημών» των «Πολεμιστών»:
 
Σκοτεινέ Άρχοντα
Σε επικαλούμαι απαιτώντας
το ιερό δικαίωμα να καώ στην Κόλαση
ιππεύοντας τους καυτούς ανέμους της Κολάσεως
Πάρε τη γεμάτη πόθο ψυχή μου
Πιες το αίμα μου
όπως εγώ πίνω το δικό Σου
Ένταξέ με στις Λεγεώνες του Θανάτου
Κόψε το κεφάλι μου
Απελευθέρωσε όλη τη μοχθηρία μου
Λούσιφερ είσαι ο Βασιλιάς
Δοξασμένος ο Σατανάς, ο οδηγητής μου
για πάντα Του έχω δώσει την ψυχή μου
Θα κάνω πάντα το θέλημά Του…

Ο Νίκος Λακόπουλος γεννήθηκε το 1961 και σπούδασε νομικά και δημοσιογραφία. Έχει εργαστεί σε εφημερίδες, περιοδικά και κανάλια της Αθήνας. Το 1984-88 δημιούργησε με τους «Εραστές της Άνοιξης» το νεανικό πρόγραμμα της ΕΡΤ «Εδώ Ραδιοσυννεφούλα, θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα», πρόδρομο της ελεύθερης ραδιοφωνίας και πρώτο σε ακροαματικότητα, που διέκοψε τις εκπομπές του ύστερα από συγκρούσεις με την τότε κυβέρνηση. Το 1990, ως μάνατζερ του Club Decadence, σχεδίασε το πρώτο bar theater, το πιο μικρό σινεμά του κόσμου και την εφημερίδα Decadence Times, το πρώτο free press.